Een albumrecensie begin je logischerwijs, zeker in het geval van een singer-songwriter, met een bespiegeling over de zang en teksten. Hierover zeker meer, maar het langspeler debuut van Roos Rebergen oftewel Roosbeef, vraagt allereerst om complimenten voor de arrangementen en productie. Want wat heeft de Vlaming Tom Pintens, ex Zita Swoon nu soloartiest, iets prachtigs om Roos heen gebouwd. Om haar en Voicst’s Tjeerd Bomhoff meteen ook een pluim te geven voor hún muzikale inbreng.

Neem Onder Invloed dat het album opent met akoestisch gitaar om het prachtige liedje uit te bouwen tot een prachtig orkestraal welkom. Een welkom dat met het hierop volgende en beste nummer van het album Te Heet Gewassen de laatste scepticus over de streep trekt. Pintens laat het zo gemakkelijk klinken. Maar wat zit dit nummer slim in elkaar. ‘Ze zegt: ‘ik kom uit de randstad’, wat moet je dan met hem. Heb je een OV ofzo?’ Een voorbeeld van de bijna onnozele tekstuele vindingen waar Ze Willen Wel Je Hond Aaien Maar Niet Met Je Praten mee vol staat.

Aanbeland bij het tekstuele gedeelte van dit album, direct ook een waarschuwing: want wie een probleem heeft met dergelijke, tegen kleinkunst aanschurkende teksten, de bewust valse noten en de Gelderse swagger (gemeente Duiven), kan de plaat beter links laten liggen. Roosbeef heeft definitief gekozen voor de Nederlandse taal om hier regelmatig een heel eigen draai aan te geven. Plaats haar ergens tussen een Nederlandstalige Lucky Fonz III en een jonge Spinvis. Een uitzonderlijk oog voor detail doet je regelmatig glimlachen om bepaalde tekstuele vondsten. Intelligente naïviteit lijkt de beste omschrijving. ‘Jongen gaat het leger in, gratis rijbewijs. […] Wat neem je eigenlijk mee naar zo ver weg? Een laptop om patience op te spelen, kauwgom voor om uit te delen.’

De Wikipediapagina van de Gemeente Duiven toont als enige beroemde inwoner Roos Rebergen.  ‘(17 februari 1988), leadzangeres van de Nederlandse band Roosbeef.’ Met recht mag de gemeente deze 20-jarige zangeres koesteren. Ze Willen Wel Je Hond Aaien Maar Niet Met Je Praten is een album waarmee Roosbeef een periode in haar leven lijkt af te sluiten. Een onbezorgde jeugd in haar ouderlijk huis, een boerderij in de provincie. Met nieuwe ontdekkingen, liefdes en eerste keren van vanallesennogwat. Het is te hopen dat Roos de oprechte verwondering nooit zal verliezen. Want iemand die je met zoveel charme en succes weet te wijzen op al die mooie kleine dingen in het leven, verdient het om hier een heel groot publiek mee te bereiken.

Beluister nu het album op de Luisterpaal.