Van alle muzikanten die dit jaar op Lowlands staan, heeft Peter te Bos waarschijnlijk het meeste gevoel bij Lowlands. Niet alleen speelde hij er met zijn band Claw Boys Claw al eerder, hij is ook sinds jaar en dag de huisontwerper, verantwoordelijk voor alle variaties op de befaamde Lowlandspoppetjes. Het weekend aller weekenden is het, vindt Peter te Bos. Eén editie miste hij maar, de eerste. “Ik was thuis of in de kroeg, ik weet het niet meer, maar ik was er in elk geval niet bij. Ik heb nog steeds spijt dat ik Iggy Pop toen niet gezien heb.”
Met nog een paar dagen te gaan is Peter te Bos druk bezig met de laatste klusjes. Er moet nog iets gebeuren aan de speciale Lowlandskrant Daily Paradise en er moeten nog een paar banners komen voor op het terrein. “Ik heb in de loop der jaren steeds meer werk gekregen”, zegt hij. “De eerste jaren maakte ik gewoon een paar ontwerpen, die werden dan gefotografeerd en klaar was het. Nu bemoei ik me bijvoorbeeld ook met de website, waar steeds meer onderdelen op zijn die vormgeving nodig hebben.” Mocht je je afvragen of je de enige bent die moeite heeft om de weg te vinden op de site: dat is niet zo. “We hebben er expres voor gezorgd dat mensen een beetje moeten zoeken. We houden onze bezoekers graag scherp.”
Ook op het terrein is het nodige veranderd in de aankleding. Meest opvallend is de veelbesproken vervanging van de ontmoetingswortel voor een nieuw kunstwerk. Lowlands-bezoekers reageerden verontwaardigd. “Ik sta elk jaar aan het begin van het festival een tijdje bij de T-shirt-kraam”, zegt Te Bos. “Dan hoor je elk jaar mensen zeggen: de shirts van vorig jaar waren veel beter. Het is gewoon een kwestie van gewenning. Na de vijfde Lowlands heb ik eens een lezing gegeven over de huisstijl van Lowlands. Mensen in de zaal vonden het verwarrend dat het logo elk jaar veranderde. Maar Lowlands wil juist iedere keer een iets andere sfeer neerzetten. Het festival is in beweging. Ik heb wel eens aan Jan Smeets voorgesteld het logo van Pinkpop eens ongesteld af te beelden, maar daar wilde hij niets van weten. Maar misschien moeten we de wortel met een processie door de hoofdingang naar buiten dragen en begraven op Camping 1.”
Zijn leukste Lowlands-herinnering stamt uit 1997, toen Claw Boys Claw ook op Lowlands speelde. “Vijf minuten voor het optreden waren we ineens John, onze gitarist, kwijt. Hij bleek zichzelf opgesloten te hebben in de tourbus. We hebben hem met een snijbrander moeten bevrijden. Voor dat soort dingen heb je op Lowlands een speciale man, genaamd Feiko. Als je iets nodig hebt, kun je bij hem terecht. Een elastiekje, een spijker, een stuk touw, een strijkijzer, je kunt het zo gek niet bedenken of hij kan je eraan helpen. Eigenlijk drijft het hele festival op hem. Hoe dan ook, bijna ons hele gage van die show is opgegaan aan de reparatie van de bus.”
Ook dit jaar is Te Bos er uiteraard weer bij. Niet op de traditionele pre-party op donderdagavond, want dan moet Claw Boys Claw spelen in Amsterdam. “En vrijdag ga ik ’s avonds naar huis. We spelen zaterdag om half zes in de Grolsch. Als ik tot diep in de nacht ga zitten drinken in de 24-uurs tent, gaat het niet goed.”
Met nog een paar dagen te gaan is Peter te Bos druk bezig met de laatste klusjes. Er moet nog iets gebeuren aan de speciale Lowlandskrant Daily Paradise en er moeten nog een paar banners komen voor op het terrein. “Ik heb in de loop der jaren steeds meer werk gekregen”, zegt hij. “De eerste jaren maakte ik gewoon een paar ontwerpen, die werden dan gefotografeerd en klaar was het. Nu bemoei ik me bijvoorbeeld ook met de website, waar steeds meer onderdelen op zijn die vormgeving nodig hebben.” Mocht je je afvragen of je de enige bent die moeite heeft om de weg te vinden op de site: dat is niet zo. “We hebben er expres voor gezorgd dat mensen een beetje moeten zoeken. We houden onze bezoekers graag scherp.”
Ook op het terrein is het nodige veranderd in de aankleding. Meest opvallend is de veelbesproken vervanging van de ontmoetingswortel voor een nieuw kunstwerk. Lowlands-bezoekers reageerden verontwaardigd. “Ik sta elk jaar aan het begin van het festival een tijdje bij de T-shirt-kraam”, zegt Te Bos. “Dan hoor je elk jaar mensen zeggen: de shirts van vorig jaar waren veel beter. Het is gewoon een kwestie van gewenning. Na de vijfde Lowlands heb ik eens een lezing gegeven over de huisstijl van Lowlands. Mensen in de zaal vonden het verwarrend dat het logo elk jaar veranderde. Maar Lowlands wil juist iedere keer een iets andere sfeer neerzetten. Het festival is in beweging. Ik heb wel eens aan Jan Smeets voorgesteld het logo van Pinkpop eens ongesteld af te beelden, maar daar wilde hij niets van weten. Maar misschien moeten we de wortel met een processie door de hoofdingang naar buiten dragen en begraven op Camping 1.”
Zijn leukste Lowlands-herinnering stamt uit 1997, toen Claw Boys Claw ook op Lowlands speelde. “Vijf minuten voor het optreden waren we ineens John, onze gitarist, kwijt. Hij bleek zichzelf opgesloten te hebben in de tourbus. We hebben hem met een snijbrander moeten bevrijden. Voor dat soort dingen heb je op Lowlands een speciale man, genaamd Feiko. Als je iets nodig hebt, kun je bij hem terecht. Een elastiekje, een spijker, een stuk touw, een strijkijzer, je kunt het zo gek niet bedenken of hij kan je eraan helpen. Eigenlijk drijft het hele festival op hem. Hoe dan ook, bijna ons hele gage van die show is opgegaan aan de reparatie van de bus.”
Ook dit jaar is Te Bos er uiteraard weer bij. Niet op de traditionele pre-party op donderdagavond, want dan moet Claw Boys Claw spelen in Amsterdam. “En vrijdag ga ik ’s avonds naar huis. We spelen zaterdag om half zes in de Grolsch. Als ik tot diep in de nacht ga zitten drinken in de 24-uurs tent, gaat het niet goed.”