London Calling is het festival waar je zomaar dé band van de toekomst kunt zien. Zo stonden er in het verleden bands als Blur, Kaiser Chiefs en Franz Ferdinand in hun kinderschoenen op het podium. Op wie moet je als bezoeker dit weekend je vizier richten? Muziekjournalist Hans Vrijmoed, Bettie Serveert gitarist Peter Visser en Paradiso barvrouw Mila Schlingemann tippen!
Hans Vrijmoed is medewerker van Kindamuzik en blogt op Alternative.blog.nl. Voor laatstgenoemde site zal hij verslag doen van London Calling. “Ik moet bekennen dat het mijn eerste London Calling wordt. Door andere verplichtingen heb ik het tot nu moeten missen.” Vrijmoed hoopt tijdens zijn ontgroening een bijzondere ontdekking te doen. “Blood Red Shoes zie ik als een van de kanshebbers. Ik heb ze laatst in Ekko gezien. Ze zijn al lange tijd op tour, zijn uitgeput. Daarom zijn ze buiten het podium nauwelijks aanspreekbaar, omdat ze alle energie voor het optreden willen bewaren. Dat gebeurd dan ook, ze knallen dan echt. Het was heel goed. Maar ik ben benieuwd hoe lang ze het op deze manier vol kunnen volhouden.” Maar hij ziet ook andere kanshebbers. “De single Mr. Understanding van Pete & The Pirates is ontzettend catchy. Als de rest ook zo goed is en ze het live waarmaken dan kunnen zij ook wel eens erg groot worden.” Verder is Vrijmoed nieuwsgierig naar Dead Kids op de vrijdag. “Veel muziekfreaks om mij heen laten deze naam vaak vallen. De muziek doet me denken aan het punkfunkgeluid van Gang of Four. Dat geldt natuurlijk voor heel veel bands sinds Franz Ferdinand, maar dit is weer net even anders.”
Bettie Serveert staat ook op London Calling, maar dan een paar dagen later op de Koninginnedag editie. Gitarist Peter Visser is geen London Calling onbekende, hij is er zeker al een paar keer geweest, zo vertelt hij. Maar wanneer de laatste keer was, weet hij zich niet precies te herinneren. Een eerste blik op het programma roept vooral vraagtekens op. “Ik ken helemaal niets. Misschien ben ik toch niet meer zo London Calling als ik dacht”, zegt hij. Maar hij laat het er niet bij zitten. Na een uurtje myspacen komt hij met een zorgvuldig geselecteerde lijst met namen. Get Shakes viel hem direct op. “Ze zijn geen typisch britpop bandje. Ze hebben wel een beetje een accent, maar hanteren veel meer een elektronische aanpak. Het klonk heel kaal en puntig. Make Model vond ik om die reden ook goed. De inspiratiebron was niet direct herkenbaar. Ze hebben iets eigens, maar zijn toch ook heel divers. In mijn aantekeningen heb ik erbij gezet: vet.”
Verder noemt hij voor de vrijdag nog Exile Parade (‘groots en hard’) en Blood Red Shoes (‘de jongen is beter dan het meisje’), maar voor de zaterdag kost het hem meer moeite om enthousiast te zijn. “Ik heb alleen een streep gezet onder The Rascals. Dat vind ik met sprongen de meest spannende en opwindende band. Je hoort dat ze schijt hebben aan hypes, maar voor een eigen sound kiezen.”
Ondanks een iets mindere zaterdag heeft Visser toch het plan gevat zijn bezigheden voor dit weekend te verplaatsen en beide avonden zich naar een uitverkocht Paradiso te begeven. “Ik moet programmeur Ben Kamsma toch nog spreken over Koninginnedag…”
Mila Schlingemann werkt sinds drie jaar achter de bar bij Paradiso. Ze heeft op die manier al aardig wat London Calling edities meegemaakt. “Dan is het zeker leuk om te werken, toch kom ik er liever als bezoeker. Het is dan altijd zo druk, dat je nauwelijks iets ziet.” Dus ditmaal heeft ze een compromis gesloten: vrijdag aan het werk, de avond erna vrij. Op de vrijdag hoopt ze een glimp op te vangen van The Metros, een band die ze omschrijft als “The Clash van deze tijd” en Dead Kids “waar Soulwax meets Klaxons”.
Op de zaterdag gaat ze zeker kijken bij Joe Lean and The Jing Jang Jong. “Als ik hun MySpace zie, komen ze een beetje gelikt over. Maar ze klinken als The Departure, een band die hier nooit echt is doorgebroken maar die ik echt super goed vind. Hun muziek gaat richting Editors.” En Broken Records wil ze ook zien. “Het is een beetje een vreemde eend in de bijt. Dat vind ik heel goed. Het is voor het publiek en de bands niet fijn als er alleen maar typische britpop is te zien. Voor de band is het dan moeilijk om op te vallen en voor ons om nog te horen of het goed is. London Calling lukt het iedere keer weer om een uitgebalanceerd programma samen te stellen. Dat houdt het spannend.”