Op een mooie morgen hoort zanger Jamie Lidell (35) een vogel bij zijn studio in Los Angeles. De Brit - woonachtig in Berlijn - is er bezig met de opname van zijn derde studioplaat JIM. De vogel fluit zo uitbundig dat Lidell besluit hem op te nemen en aan zijn muzikanten te laten horen. “De energie, de vibe – als ik een old school woord mag gebruiken – van die vogel moesten wij als muzikanten ook nastreven”, zegt hij. “Zo jongens, denken jullie dat je optimistisch en gelukkig bent? Luister hier maar eens naar!” Lidell fluit het wijsje na. Het vrolijke gekwetter gebruikte hij in Another Day, het openingsnummer van zijn nieuwe plaat. Een toepasselijk begin voor een album dat vitamine c, zonlicht en palmbomen ademt. “Ik heb het beestje nooit meer gezien”, zegt Lidell. “Ik hoop dat hij nog altijd een gelukkig leven leidt.”

Jamie Lidell is een vreemde snuiter. Hij begon zijn carrière met moeilijke elektronische muziek. Onder zijn eigen naam met het album Muddlin’ Gear (2000) en met Christian Vogel als Super_Collider. De lange Britse bleekneus ziet er met zijn nerdy bril meer uit als een wiskundeleraar dan als een popster. Maar het ongelofelijke gebeurt toch: met zijn album Multiply (2005) breekt hij door. De elektronica wordt vervangen door ouderwetse soul. En dan blijkt plotseling zijn grootste talent: een dijk van een stem. Maar hij is een wolf in schaapskleren. Live verbouwt hij zichzelf tot een elektronisch monster van Frankenstein. Hij samplet zijn eigen vocalen, vervormt ze en werkt langzaam naar een bizarre geluidsbrij. En als hij het spoor bijster is, zingt hij gewoon weer een liedje. Zijn nieuwe album, dat 28 april uitkomt, noemt hij steevast ‘JIM, aka Jamie Lidell’s new triple platinum seller’. Met die omschrijving neemt hij vast een voorsprong op de critici, die hem ongetwijfeld aan zullen wrijven dat hij met deze toegankelijke plaat en zijn nieuwe band voor het grote geld gaat. En de grootste grap is: het zou zomaar uit kunnen komen.

Het andere grote talent van Jamie Lidell: de positieve energie spat van hem af. Hij is vrienden met iedereen en staat altijd garant voor lollige anekdotes. Zoals over die keer dat hij ontslagen werd bij een krantenwinkel. “Ik werkte ooit in Engeland bij WH Smith. Op een dag beplakte ik mijn hele lichaam met badges. Had ik op tv gezien. Ik werd ontslagen. Het enige wat ik wilde, was de klanten een beetje aan het lachen maken. Wat is daar nou mis mee! Op Schiphol hebben ze dat begrepen. Daar zetten ze een groep acteurs in om mensen op te vrolijken bij de security check. WH Smith: jullie zijn idioten! Het internet zal jullie op een goede dag van deze planeet wegvagen!”

Voorheen trad Lidell altijd in zijn eentje op, alleen bijgestaan door visual artist Pablo Fiasco. Tijdens zijn nieuwe tour speelt hij met vier muzikanten. Een einde aan het experiment en de ongrijpbaarheid? “Je zult verstelt staan”, zegt hij. “Al mijn muzikanten hebben een achtergrond in de experimentele muziek. Ze hebben ervaring met rampspoed, want dat is improvisatie per slot van rekening. Sun Ra zei ooit: ‘Slechte noten bestaan niet’. Het enige dat fout kan gaan, is dat de band niet goed reageert. Ik heb dan ook de muzikanten met de beste reflexen uit de industrie.”

Als bandleider is Lidell ongetwijfeld een inspirator, maar als kleine jongen moet hij een ramp zijn geweest voor elke leraar. “Valt mee”, zegt hij. “Ik was een voorbeeldige leerling tot ik een jaar of zestien was. Ik weet niet of er kinderen meelezen, maar laat ik ze dit vertellen: drugs zijn slecht! Ik heb mijn geheugen ermee verkloot. Ik haalde altijd de hoogste cijfers – dat is geen leugen! – maar op een gegeven moment zag ik al mijn vrienden high worden. Ze zagen er zo gelukkig uit. Toen ik er eenmaal aan begon, merkte ik al snel dat ik heel verslavingsgevoelig ben. Ik ben het cliché: begonnen met wiet, daarna alles geprobeerd. Op mijn 23ste ben ik gestopt, dat voelt veel beter.”

Van A-student tot soulzanger, het kan verkeren. Maar vertel hem vooral niet dat die schaapskleren van zijn vorige plaat eigenlijk gewoon een échte vacht blijken te zijn. “Een schaap is een kuddedier dat achter de massa aanloopt”, zegt hij. “Alleen al aan de manier waarop ik praat, hoor je dat ik geen standaard artiest ben die zijn plaat probeert te verkopen. Ik houd van mijn muziek, ik zit op een onafhankelijk label en ik wil het graag opnemen tegen de grote jongens. Zonder grote producers. Er staat geen Timbaland of Mark Ronson op JIM. Elk album is een experiment en dit album is een test om uit te vinden of de muziek die ik mooi vind op de radio kan komen. De radio is vol met slechte muziek. Ik heb besloten dat te veranderen. Dat is mijn mission statement.” Met andere woorden: het hoogste doel is om op nummer 1 te komen in de Amerikaanse Billboardlijst? “Abso-bloody-lutely!”

JIM verschijnt 28 april op Warp/Rough Trade. Jamie Lidell speelt 11 april op Motel Mozaique in Rotterdam en 6 mei in Paradiso, Amsterdam. Op Motel Mozaique doet hij een exclusieve sessie voor 3VOOR12, die vanaf 10 mei zal worden uitgezonden als Concert van de Week.