"I got to get up to get down and start all over again", luidt de openingszin van het titelloze debuut van Grinderman, het nieuwe project van Nick Cave. Niet dat Grinderman een geheel nieuw bandje is. Het verschil is dat nu slechts drie leden van zijn bekende begeleidingsband The Bad Seeds Cave vergezellen: Warren Ellis op snaren, Martyn Casey op bas en Jim Sclavunos op drums.

Minder agenda's, maar niet minder haargroei, zo blijkt wanneer de vier heren in een bovenzaaltje van een Londense pub de wereldpers met een kopje thee te woord staan. De hangsnor van Cave is weer wat verder gegroeid, zo onthult hij zelf al vroegtijdig, wanneer hij schichtig rondloopt op zoek naar de toiletten. Want ook een Nick Cave moet zijn plas kwijt. Liever nog dan een woordenstroom produceren in het door hem zo gehate tijdverdrijf: interviewen.

Zoek het maar op, het poetische nieuwe woord 'grinderman' staat niet in je Engelse woordenboek. Het heeft zowel een associatie van het tandenknarsen ('grinding teeth') van oude mannetjes, als de gretige potentie van een nummertje maken ('bump 'n grind'). Of beide tegelijk, zoals de band suggereert. 'Grinderman betekent grof in de bek, luid, harig en oud genoeg om beter te weten', zo luidt de omschrijving van Cave's pr-machine. Geheel raak, zo zal blijken.

In vijf dagen opnametijd alles eruit gooien met een kleine bezetting, dat was de bevrijdende gedachte achter Grinderman. Met als resultaat een ruwe diamant, die volgens sommigen wel wat weg heeft van het vroegere Birthday Party. Toch best een moeilijk opnameproces volgens Cave. "Het kost wel een paar weken om eerst de troep in je hoofd op te ruimen." Ook tekstueel begon hij met een schone lei: "Ik schiep eerst een moreel vacuum."

Naast zijn muzikale carrière neemt het scenarioschrijven voor films steeds meer beslag op de agenda van Cave. Met The Proposition won hij zelfs prijzen, die hij zelfs in ontvangst nam. Best opvallend voor iemand die er zich nog steeds op voor laat staan dat hij destijds de MTV Award voor zijn duet met Kylie Minogue niet accepteerde. Dat feit staat nog steeds prominent op zijn officiële site.

"Bij muziekprijzen hoef je niet op te komen dagen, maar bij film ligt dat anders, want bij films zijn veel meer mensen betrokken en is er veel meer geld mee gemoeid", zo luidt de uitleg van Cave. Toch was hij laatst wel op de awardshow van het Britse muziekmaandblad Q Magazine. Dat viel hem niet mee: "Slecht gezelschap, slecht eten, slechte belichting." En tot overmaat van ramp: "Oasis was er ook".

De band kijkt nu al uit naar de liveoptredens: "Lekker kort, want we spelen alleen de nummers van deze plaat, geen covers." Cave antwoordt cynisch op de vraag of er nog een tweede Grinderman album op stapel staat: "We zijn er reeds mee bezig... nu tijdens dit interview..."

Tegenzet: Dan is No Pussy Blues, waarin een oudere man tevergeefs een jong meisje uit het publiek probeert te versieren, vast de soundtrack van een midlife crisis? Cave: "Ja, dat is de soundtrack van een midlife crisis. Draai je dat nu op de radio? Dan kondig ik het zo aan..."

Luister naar het interview van Menno Visser met Nick Cave en de rest van Grinderman.