Wat voor een titel is Ga Ga Ga Ga Ga? Zijn het de eerste woordjes van een Amerikaanse baby? Is het een Dadaïstische vertaling van de eerste vijf albums die Spoon maakte? Of is het de cadans waar de band na dertien jaar in terecht is gekomen? Luister maar naar The Ghost Of You Lingers: Ga Ga Ga Ga Ga Ga Ga Ga Ga Ga Ga Ga Ga Ga Ga… En wie eenmaal gevangen wordt door de perpetuum mobile die Spoon is, kan niet meer loslaten. Ga Ga Ga Ga Ga is Album van de Week.

De harde kern van Spoon (1994, uit collegestad Austin, Texas) bestaat uit zanger/gitarist Britt Daniel en drummer Jim Eno. De eerste jaren werd de band door grootheden als Pavement en Sonic Youth op sleeptouw genomen en al snel stond Spoon te boek als de gedoodverfde kroonprins van de collegerockscene. Klonk de vroege Spoon nog venijnig, met een sneer, de latere albums van de band zijn warmer, met een swing. De gitaren werden steeds iets zachter en maakten vaker plaats voor piano.

Toch vreemd: een band maakt een vliegende start in Amerika maar is zes albums later nog altijd praktisch onbekend in Europa. Natuurlijk, de albums waren hier gewoon in de winkel te koop en sporadisch meerde de band aan voor een optreden. Maar verder dan een halfgevulde grote zaal in Paradiso kwam het niet. Probleem was dat Spoon al na het debuutalbum met major Elektra in zee was gegaan, een label dat een maatje te groot bleek voor een paar collegekids uit Austin.

Eenmaal uitgespuugd door de indiekliek, is het lastig om weer in de gratie te komen. De albums drie, vier en vijf stierven een langzame dood, hoe goed ze ook waren. Spoon, door schade en schande wijs geworden, investeerde ondertussen flink in de eigen studio en kon steeds beter met de nieuwe spulletjes overweg. En dus gingen de albums steeds beter klinken. Ga Ga Ga Ga Ga klinkt overdonderend: warm, swingend, vrolijk en vertrouwd. Tegelijkertijd is het album stronteigenwijs. Zoals we gewend zijn van Spoon.

Want ook The Ghost Of You Lingers - een nummer dat je meteen in zijn greep houdt, staat bol van eigenzinnigheid. De pulserende piano biedt enige houvast, maar voor de rest zweeft het nummer - dankzij de bijna esoterische zang - alle kanten op. Een vreemde keus, dit nummer zo vroeg op het album. You Got Yr. Cherry Bomb begint vervolgens als een vrolijke soulstomper, inclusief de onmiskenbare Motown beat en de galmende tamboerijn natuurlijk. Spoon is altijd in staat geweest instant hits te schrijven. Op Ga Ga Ga Ga Ga komen ze er wel heel lekker uit.

Natuurlijk is er op Ga Ga Ga Ga Ga ook nog genoeg indiepop te horen. Opener Don’t Make Me a Target is bijna een blauwdruk van Spoon zoals we ze door de tijd hebben leren kennen: slepend en gedragen door de melancholieke snik van Daniel. Ook in My Little Japanese Cigarette Case horen we Spoon in optima forma. Tijdens Finer Feelings wordt de druk nog een keer flink op de ketel gezet om vervolgens met Black Like Me de hele Ga Ga Ga Ga Ga-trip tot een goed, rustig einde te brengen. Tien tracks die tussen pop, soul, reggae en pop inhangen, dat is Ga Ga Ga Ga Ga.

Wie nooit eerder een album van Spoon in zijn speler legde, zal Ga Ga Ga Ga Ga op het eerste gehoor misschien als onsamenhangend ervaren. Maar geef het album enige tijd en je merkt dat de nummers - zoals de Amerikanen zo mooi zeggen - ‘grow on you’. De kroonprinsen van de indie/collegescene zijn ze natuurlijk allang niet meer. Maar Spoon laat horen dat de aanhouder wint. Ook al heb je daar zes albums voor nodig.

Ga Ga Ga Ga Ga is tijdelijk te horen in De Luisterpaal