Van magnetronpunk tot ejaculerende bloemen: Down The Rabbit Hole in volle glorie Van magnetronpunk tot ejaculerende bloemen: Down The Rabbit Hole in volle glorie

Zag jij dat ook? Die ejaculerende bloem tussen de billen van die kleurrijke dragqueen?! Het is amper lunchtijd van de eerste echte dag Down The Rabbit Hole, en we zijn al middenin de vunzigheid beland. Ze kwam net op als een magisch ballonnenwezen, maar je raadt het al: telkens laat ze weer een ballonnetje knappen, tot ze NIETS meer verhullen behalve een klein slipje. Met een bloem. Waar dus een vloeistof uit spuit. We staan in The CROQUE Madame, wat zou kunnen uitgroeien tot de Adonis 2.0 van Down The Rabbit Hole. Nu staat House of the Hopelezz op de planken, de oudste dragqueenfamilie van Nederland, een bont collectief onder leiding van mama Jennifer Hopelezz.

Het is er meteen volle bak, en we worden aan het werk gezet: sensuele aerobics, er wordt onderwezen in burlesque moves. Het mag best melig worden, maar met een serieuze boodschap: zullen we in deze steeds engere wereld alsjeblieft ruimte houden voor queers, transmensen, dragqueens, paradijsvogels? Voor mensen die het leven kleur geven?

Nu Down The Rabbit Hole is uitgegroeid tot een mega-festival waar dik 50.000 bezoekers rondlopen, vraag je je misschien af: is het nog mogelijk om de sfeer van spontane gekkigheid en wild avontuur van de begindagen vast te houden? Ja dus: je kunt de hele dag en nacht lang rondrennen over de Groene Heuvels, ZONDER een band te zien, en dan nóg het gevoel hebben dat je niet alle magie hebt gevangen van het ‘randprogramma’, dat nauwelijks randprogramma meer te noemen is.

Wie zoekt vindt meer gekkigheid dan hem lief is. Dan zie je links een Mario-kartbaan waar Mario en Luigi op steampunk-skelters voorbij zoeven?! Rechts een touwtjespringtouw om mee te hupsen. Zelfs in de vernieuwde REX, de non-stop dj-stage, zijn mensen om kwart voor 1 al helemaal aan: ze barsten met z’n allen uit in een spontane dansroutine waar dj Kevin Lo keihard van in de lach schiet.

Even verderop is de Holding, de kleine punkrock ’n roll-tent. Daar stuit je bijvoorbeeld op de Continental Breakfast Club van AT6 (‘het echte geluid van Amsterdam’), oftewel: een zéér surrealistische take op wat een keuvelpodcast zou kunnen zijn, van Jim Deddes, Jan Hulst, Nick en vandaag ook Abel van Gijlswijk (Hang Youth). ‘Wij hebben geen flauw idee wat we aan het doen zijn’, zeggen ze, voordat ze beginnen te leuteren over ontbijt (‘kwark’), hiphop en Kanye. ‘Hoe zitten jullie in de Kanye-pokoe over Hitler?’ ‘Ja, toch wel goed.’ Ok. Het is vrij onnavolgbaar, nog eens extra door alle fragmenten en lollige geluiden die Nick telkens instart. ’Sorry, willen jullie blijven zitten?’, bromt Abel. ‘Het gaat nu pas goed worden!’ Veel grappiger is vervolgens Combi-Magnetron, een schreeuwpunkband met als USP inderdaad… een magnetronnetje dat op stage staat te ronken om broodjes bapao op te warmen (die vervolgens door de tent vliegen). Ze zijn pro-bapao, verder anti alles. ‘Bescherm je oren, wij maken kutmuziek!' En voor de female-only-pit: ‘Als ik jou als man in de pit zie, sla ik je helemaal kapot!’

Zo spreidt het volk zich uit: terwijl S10 voor een vol hoofdveld haar hart uitstort, staan vijfhonderd mensen loom te bouncen op relaxte reggae op het Idyllische Veldje, met dat imposante Krackfree Soundsystem dat we ook al op Lente Kabinet zagen, en draait Joeri Woudstra alias Torus op de Radiate VI-stage (die hij met Orpheu The Wizard programmeerde) chillout ambient. En welja, verderop wordt het roze opblaaskerkje van S10’s laatste album opgepompt. De Vlaamse heldin Chibi Ichigos zal er vanavond draaien (na haar dj-debuut op Best Kept Secret een paar weken geleden): EDM-versies van Axel F en Usher, en Stien, Froukje en de gang staan linksvoor mee te dansen.

Er zijn ook serieuzere programma’s: in de wat verborgen Caya-tent (‘voor nieuwsgierige lijven’, aldus festivaldirecteur Ide Koffeman) worden workshops gegeven om ongemakkelijke onderwerpen te leren bespreken, om meer in touch te komen met je lichaam, om een nieuwe sensualiteit te ontdekken. Grappend wordt-ie al de ‘consent-tent’ genoemd. Er is een spot aan het water waar je een Burn Out Clinic kunt maken, een kunstwerk van je trauma dat je ritueel in het meer kun donderen.

Terug naar de Croque Madame, dat zomaar eens dé hang out van het weekend kan worden: inmiddels is performance-art-collectief Maison the Faux begonnen aan de imponerende revue-show die ze speciaal voor het festival hebben ontwikkeld, en die ze gedurende het weekend negen keer zullen opvoeren. Het is een arty take op o.a. ballroom en drag-kunst, waar een zeemeerman wordt genomen door een sm-meesteres op de hartslag van Nine Inch Nails-anthem 'Closer', en een zwaan-achtig mens veertjes omhoog blaast. Totale eye-candy.

Nog spannender wordt het in dezelfde tent bij Striptopia, waar strippen en paaldansen pas echt tot kunst wordt verheven. Eén van de performers trekt haar bikini uit, maakt met haar polaroid-cameraatje een kiekje, wrijft die ergens waar de zon meestal niet komt, steekt hem vervolgens tussen de tanden… en wijst mij aan om hem uit haar mond te happen?! Daar durf ik geen nee tegen te zeggen. Uw verslaggever klokt uit. Beter dan dit wordt het niet meer.