Malcolm Middleton was tien jaar lang één van de voormannen van het Schotse Arab Strap. Hij maakte in 2003 en 2005 al eerder uitstapjes op solo gebied maar na het uit elkaar gaan van Arab Strap, eind vorig jaar, is Malcolm definitief alleen op pad. Met gitaar en een tas vol depressieve liedjes met titels als We’re All Going To Die, Fuck It I Love You en nog wat van die open deuren. Malcolm is alleen en dat is meteen de makke van het optreden in de Club. De liedjes blijven hangen in neuzelige vertelsels over hoe het is om alleen, verlaten, beschonken en weer alleen te zijn. Begeleid door simpele gitaardeuntjes die het geheel wat mij betreft niet erg sterk maken en het eenzame zolderkamer gevoel oproepen. Mooi om voor je voor de zoveelste keer weggelopen vriendin te zingen en haar weer terug te winnen, maar voor mij hoeft het niet. Mij verlies je er helaas mee. Maar Desmet was uit zichzelf muisstil en met open hart voor deze verlegen Schot.

Green Hornet dan… . Al Hodge gaf ooit prachtig vorm aan The Green Hornet in de tv-comic. Andre, Olaf en Koos geven vorm aan de Green Hornet die als een scherpgeslepen klopboor Desmet doormidden probeerde te stompen. Ik zeg probeerde want bijna lukte het. Dat dat te wijten is aan het feit dat de heren in drie nummers op de radio hun punt moesten drukken, terwijl ze dan net op stoom dreigen te komen is evident. Kniesoor die erop lette want Green Hornet is een band met een shitlist aan ervaring en lol in wat ze doen en dat overwint de kleinigheid van het tijdgebrek met verve. Nieuwe plaat uit: So Much To Give. Green Hornet maakt dat live absoluut waar dus ga ze eens bekijken. Iets langer dan 3 nummers dan.

Ponoka is een jonge band met zanger/gitarist/schrijver Rick de Gier als frontman en brein. Een vijfmans/éénvrouws formatie die via serious talent van 3FM naar boven is komen drijven. Voor mij aan de ene kant voorstelbaar als ik naar de plaat luister, maar onvoorstelbaar als je de band live ziet. Daar ligt nog een aantal werelden te winnen voor deze band, om te beginnen bij Rick zelf. Live is Rick timide, afstandelijk, soms wat onvast en zeker nog geen frontman van een zo’n grote formatie als deze. Sterker nog, zangeres en bassist vangen meer blik dan Rick waardoor de aandacht bij de te breed uigesponnen liedjes al gauw verslapt, hoe aardig er ook gemusiceerd wordt. Dat is een probleem voor deze band waar hard aan getrokken en gesleuteld moet worden wil dat serious in serious talent gaan lukken en betekenis krijgen. Talent is er wel, nou nog de afwerking, zou Van Gaal zeggen.

Tot volgende week.
Gr
E