Back in Business.
Na een afkoelperiode is het altijd wat roestig opstarten. Zo ook bij mij als het gaat om het schrijven van verslagen. Dientengevolge: op 1 februari het eerste Clubverslag van dit jaar. Tadaaaaa!
The Hold Steady komt uit New York en maakt goed doortimmerde rockmuziek, met verhalende liedjes die je meenemen in het hoofd en de wereld van zanger Craig. Een scherpe observatie van het alledaagse, gecombineerd met humor en de rauwe realiteit van het leven in de grote stad en van de reizende muzikant… The Hold Steady is bijzonder goed. Dat blijkt op deze avond als Craig en Tad met z’n tweetjes het podium volledig innemen. Ze spelen verschrikkelijk goed dat ik me afvraag of ze daar met de hele band nog wel overheen komen en of ze het niet stuk beuken. Maar nee hoor… Kijk maar. Als ze dit elke keer weten te doen, kan ik niet wachten tot volgende week zaterdag in Paradiso. Strak uitverkocht overigens.
Dan Sartain zou eigenlijk met band komen. Dat dacht men een dag voor de Club bij de BBC ook, maar ook toen kwam Dan alleen. Met een prachtige oude gitaar en zijn Alabama-rooted R&R songs die druipen van de fantastische clichés. Clichés die zo op de waarheid van Dan geplakt liggen dat je wakker schrikt en je beseft dat die intrigerende personages in Tarantino-films ook echt bestaan. Dat ze soms gitaar spelen en erg goed zingen. Dat ze Dan Sartain heten en eigenlijk maar drie turven hoog zijn. Met tattoos op de handen en littekens op het voorhoofd. Met een historie vol lange nachten en een toekomst zwanger van ongeduld en ongeluk. Alabama rules.
Jason Molina is een vreemde snuiter. Een licht etherische man met Ivo Niehe-haar die met gitaar de wereld over reist om zijn ding te doen. Ik kan niet zeggen dat ik het echt goed vind wat hij doet. Hij is zeker geen begenadigde gitarist, om niet te zeggen een uiterst belabberde. Als zanger treft hij ook vaak de toon die je niet verwacht. De toon die door velen als de verkeerde wordt gezien, zal ik maar zeggen. En toch weet deze sympathieke vogel Desmet meer dan 35 minuten in de greep te houden van… ja, wat was het eigenlijk?
Al met al een mooie akoestische avond met een ongelooflijke goede Hold Steady, een super eigen ongepolijste wildebras uit Alabama en een man die iets uit die zaal wist te halen waar ik niet van kon vermoeden dat het er in zat. Chapeau dus ook voor Jason Molina.
Volgende week weer.
Jij ook?
Gr
Eric
Na een afkoelperiode is het altijd wat roestig opstarten. Zo ook bij mij als het gaat om het schrijven van verslagen. Dientengevolge: op 1 februari het eerste Clubverslag van dit jaar. Tadaaaaa!
The Hold Steady komt uit New York en maakt goed doortimmerde rockmuziek, met verhalende liedjes die je meenemen in het hoofd en de wereld van zanger Craig. Een scherpe observatie van het alledaagse, gecombineerd met humor en de rauwe realiteit van het leven in de grote stad en van de reizende muzikant… The Hold Steady is bijzonder goed. Dat blijkt op deze avond als Craig en Tad met z’n tweetjes het podium volledig innemen. Ze spelen verschrikkelijk goed dat ik me afvraag of ze daar met de hele band nog wel overheen komen en of ze het niet stuk beuken. Maar nee hoor… Kijk maar. Als ze dit elke keer weten te doen, kan ik niet wachten tot volgende week zaterdag in Paradiso. Strak uitverkocht overigens.
Dan Sartain zou eigenlijk met band komen. Dat dacht men een dag voor de Club bij de BBC ook, maar ook toen kwam Dan alleen. Met een prachtige oude gitaar en zijn Alabama-rooted R&R songs die druipen van de fantastische clichés. Clichés die zo op de waarheid van Dan geplakt liggen dat je wakker schrikt en je beseft dat die intrigerende personages in Tarantino-films ook echt bestaan. Dat ze soms gitaar spelen en erg goed zingen. Dat ze Dan Sartain heten en eigenlijk maar drie turven hoog zijn. Met tattoos op de handen en littekens op het voorhoofd. Met een historie vol lange nachten en een toekomst zwanger van ongeduld en ongeluk. Alabama rules.
Jason Molina is een vreemde snuiter. Een licht etherische man met Ivo Niehe-haar die met gitaar de wereld over reist om zijn ding te doen. Ik kan niet zeggen dat ik het echt goed vind wat hij doet. Hij is zeker geen begenadigde gitarist, om niet te zeggen een uiterst belabberde. Als zanger treft hij ook vaak de toon die je niet verwacht. De toon die door velen als de verkeerde wordt gezien, zal ik maar zeggen. En toch weet deze sympathieke vogel Desmet meer dan 35 minuten in de greep te houden van… ja, wat was het eigenlijk?
Al met al een mooie akoestische avond met een ongelooflijke goede Hold Steady, een super eigen ongepolijste wildebras uit Alabama en een man die iets uit die zaal wist te halen waar ik niet van kon vermoeden dat het er in zat. Chapeau dus ook voor Jason Molina.
Volgende week weer.
Jij ook?
Gr
Eric