Zittend op een zonnig terrasje zou je Conor Oberst zo uitmaken voor de zoveelste Amerikaan, die uit is op een relaxed weekendje Amsterdam. Maar wie het laatste Bright Eyes album Cassadaga beluisterd heeft, weet dat de 27-jarige singer-songwriter niet zomaar een toerist is. Ook op dit alweer achtste studioalbum - al naar gelang je zijn cassettebandjes die hij sinds zijn dertiende uitbrengt wel of niet meetelt - zijn de teksten weer duizelingwekkend complex.

Krijgt Oberst nooit nachtmerries dat hij zijn teksten op het podium vergeet? "Ik krijg eerder nachtmerries dat ik mijn vliegtuig mis", lacht hij. "Maar gisteren had ik een angstige droom dat ik van een gevaarlijke klif afsteeg. Toen ik beneden was, realiseerde ik me dat ik me in een discotheek bevond." Wat ze daar draaiden was niet zijn muziek, maar het leek eerder op iets van zijn vrienden The Faint...

Tekstueel levert Oberst op Cassadaga onder meer commentaar op de 'war on terror'. Niet vreemd voor een zanger die bij de promotie van zijn vorige album in de belangrijke Amerikaanse tv-show van Jay Leno opeens met de song When The President Talks To God op de proppen kwam, waarin hij Bush bekritiseerde. Wat vond Oberst eigenlijk van de recente Grammy voor countryband The Dixie Chicks, die een tijd geboycot werden vanwege hun kritiek op de oolog in Irak? "Het is veel moediger wanneer een mainstream band zo'n standpunt inneemt. Van mij verwachten ze eigenlijk niet anders." Voor de komende presidentsverkiezingen heeft Oberst nog geen keuze gemaakt, al ziet hij wel wat in de ideeën van Dennis Kucinich. "Maar hij wordt toch nooit kandidaat, het is een veel te klein mannetje...".

Naast politieke referenties is de thematiek van Cassadaga ook spiritueel. Niet vreemd ook, want de naam verwijst naar een spirituele commune in Florida, waar Oberst zelf ook een aantal malen bivakkeerde. "Ik zie mezelf niet als een religieus iemand, ik ben bij geen enkele kerk aangesloten. Eerder ligt mijn interesse spiritueel, ik ben me er van bewust dat er meer is dan de gewone realiteit. Ik wil daar meer van begrijpen."

Zijn ze daar in Florida wel blij met al die aandacht, straks wordt commune nog overspoeld met Bright Eyes-fans? "Ik weet het eigenlijk niet", schrikt Oberst op, die beseft dat hij het nooit gevraagd heeft. "Ik hoop dat ze zich niet uitgebuit voelen, want ik heb veel liefde voor die plek. Het is er prachtig rustig en Cassadaga is ook een schitterend klinkend woord. Zelf word ik wel onrustig van fans die mijn huis bezoeken."

Muzikaal is Oberst het meest trots op het laatste liedje van de plaat, Lime Tree, een met vioolarrangementen aangeklede ballad. "Waneer ik het hoor krijg ik pijn in mijn buik. Het is bijna een nieuw genre muziek, dat je een beetje zeeziek maakt." Voor zijn tachtigste hoopt Oberst nog eens een classic te schrijven als What A Wonderful World. "Zo'n liedje dat zo natuurlijk klinkt alsof het eigenlijk nooit eerst geschreven is."

Zakelijk gezien is het opmerkelijk dat Oberst er voor gekozen heeft in Europa nu in zee te gaan met de grote platenmaatschappij Universal. Zeker voor iemand die concertgigant ClearChannel mijdt en zo ver gaat alleen de onafhankelijke platenwinkels in de Verenigde Staten te bevoorraden met exclusieve gesigneerde Bright Eyes-vinylsingles.

Waarom nu dan bij een major? "Weet je, die vraag is me sinds we succes kregen al zeker een miljoen keer gesteld. Mijn antwoord was altijd hetzelfde: het heeft geen nut voor ons, want we zijn tevreden, maar ik zeg nooit 'nooit'. In Amerika blijven we onafhankelijk, maar in Europa hadden we problemen. Het is belangrijk te realiseren dat zelfs een independent even goed als een major in staat is een artiest te verkloten...".

Luister naar het interview van Menno Visser met Conor Oberst en beluister het concert dat 3VOOR12 eind maart opnam in de Melkweg.