Het eerste uur van deze Clubavond is voor een band die zonder voorwerk ineens met een complete plaat op de stoep stond: Moke. Geen opwarm-singles, niet al maanden aan het touren, maar gewoon zomaar ineens met een heel erg goed album en de dito single Last Chance. Moke is een verbond van vijf heren die hun opleiding elders hebben genoten in de afgelopen jaren. Stuk voor stuk in bands waarin het goed toeven geweest moet zijn en toch zeggen ze unaniem dat dit de leukste, prettigste, maar vooral ook de beste band is waar ze zich ooit in bevonden hebben.

En daar zouden ze heel erg gelijk in kunnen hebben ook. Songschrijver Felix Maginn geeft zich bloot in een set songs over zijn jeugd in Belfast en hoe die hem gevormd en gemaakt heeft. Duidelijke herinneringen wisselen zich af met beelden die we allemaal kennen van Belfast en dat maakt de plaat heel erg persoonlijk. Dan live. Dit is misschien wel het beste in jaren van Nederlandse bodem op het gebied van gitaarmuziek die voor het grote podium en de radio is gemaakt. De band staat als een flatgebouw en klinkt exact zoals ze dient te klinken. Vol, voluptueus swingend en toch op een vreemde manier met gepaste afstand.

Je gaat niet direct aan de podiumrand hangen en hysterisch gillen, want daar nodigt het geheel niet toe uit. Maar dat deze band een grote fanschare verdient, mag wel duidelijk zijn. In Desmet kon je de trots alvast van de gezichten van de aanwezigen aflezen. De plaat is op een wat lastig tijdstip uitgebracht en dus zitten de grote festivals er niet in voor Moke, heb ik begrepen. Nou, laat mij hier dan het pleidooi houden om ze in ieder geval reserve te zetten voor Pinkpop. Lowlands snijdt zichzelf gewoon diep in het vlees als deze band niet geprogrammeerd wordt. Dan maar een Roemeense polkaband minder…Moke moet daar gewoon staan!

Eindelijk heeft Silence is Sexy na jaren van hard werken, zieke producers, opnemen en weer weggooien het debuutalbum klaar. Na de Grote Prijs-winst in 2005 leek dat een kwestie van opnemen en uitbrengen, maar dat pakte anders uit. SIS maakt muziek waar je echt in moet duiken en aandacht aan moet schenken, wil het je wat doen. Als je de plaat achteloos opzet irriteert hij door gebrek aan songs. Wel valt hij positief op door de breed uitgemeten sfeer die er heerst. Live is het een ander verhaal. Daar waar op plaat de boel nog binnenboord wordt gehouden door productie en zelfregulering, loopt het voor mij live danig uit de klauwen.

De band schuurt continu langs elkaar heen, alsof ze niet allemaal hetzelfde nummer spelen, Gitarist Pim van der Werken is hiervan het ultieme voorbeeld: hij lijkt een eenmansformatie on speed te zijn. Vanaf de eerste noot zwabbert en stuitert hij over het podium, daarbij in mijn oren vergetend dat er een liedje gespeeld wordt dat al niet uitblinkt in structurele glans. Laat staan als je het dan zo rammelend en slecht speelt, omdat je meer bezig bent met performen. De rest van de band is ook niet heel solide wat samenspel betreft en dat zorgt er bij mij voor dat de aandacht voor de muziek al heel snel verslapt. De ergernis blijft over..

Check 1-2. Over de hele wereld hét meest gehoorde zinnetje in concertzalen tijdens soundchecks. Deze heren vormden ooit de Skidmarks, namen tijdelijk afscheid van de muziek en van elkaar, maar kwamen weer samen. Omdat ze het toch niet kunnen laten. Onder een andere naam en met een andere stijl en insteek .Niet dat ze nu ineens emocore maken, maar de muziek ligt nog wel ergens in het verlengde van het verleden. Check 1-2 heeft een prima plaat afgeleverd met echte sixtiessongs in een echte sixtiesjas. Alles klopt aan dit bandje, zo ook live. Het reutelt en rammelt zich een weg door simpele doeltreffende liedjes die zonder al te veel opschmuk de zaal in worden geslingerd.

Doeltreffend op één puntje na: als we na de eerste drie nummers, waaronder twee downtempo songs, de radiouitzending verlaten, trekt Check 1-2 ineens het uptempo register open. Dan swingen de heren zich twee volle nummers in het zweet, waardoor het publiek enthousiast een dansje waagt en het applaus navenant is. Op de radio was het dus een beetje saaier dan in de zaal. Zou toch eens handig zijn om daar beter over na te denken als band. Of misschien was daar juist erg over nagedacht, maar dan is het in mijn ogen een kleine misser. Voor de rest geen klachten. Prima gedaan!

Volgende week wederom een Club.

Gr.
E.