“Marcel Kruup vreet brood van gisteren, omdat dat dichter bij de sixties ligt,” zei ooit een van zijn vrienden. De waarheid zal er niet ver naast zitten. Kruup (47) houdt sinds zijn geboorte bijna in zijn eentje de jaren zestig levend in de Nederlandse underground. Hij versleet tot nog toe meer dan vijftig bands en zit inmiddels 35 jaar in het vak. Dat viert hij zaterdag met een eigen gala-avond in Paradiso, Amsterdam waar hij met drie van zijn bands speelt. Er verschijnt ook een cd met daarop zes bands van Kruup. Hij speelt er momenteel in acht.

Marcel Kruup speelde in bands door heel Nederland. Vaak waren Utrecht of Amsterdam de uitvalsbasis. The Herb Spectacles, The Comedown, The Other Side, De Kliek, The Treble Spankers en Ouke Baas, Kruup kan niet kiezen waar hij de mooiste herinneringen aan heeft. Met de instrumentale surfpop van The Treble Spankers had hij het meeste succes: “Maar eigenlijk was dat gewoon Ouke Baas zonder zanger. Die kwam namelijk steeds vaker niet opdagen. Alleen hadden we in Ouke Baas snorren en sombrero’s”

En hoewel de Spankers behoorlijk succes kenden, echt doorbreken deden zij niet. Spijt? Kruup: “Als we het allemaal anders hadden aangepakt, hadden we er vast meer aan overgehouden. Ik wilde drie keer per dag optreden, en riep altijd in interviews dat we ook op de Holland Amerika lijn wilden spelen, of in bejaardenhuizen. Vervolgens kregen we ook echt boekingen in bejaardenhuizen. Het werd een neverending tour van vier jaar.”

Zijn eerste band begon hij toen hij 12 jaar oud was. Kruup begeleidde een accordeonist op drums. “Maar ik was helemaal niet geïnteresseerd in accordeon. Ik wilde gitaren.” En zo kwam er al snel een eind aan zijn eerste band. “Maar ik heb nooit bands opgeheven. Mijn bands gaan nooit uit elkaar. Dat betekent een afscheidsshow en vervolgens een reunie-tour. Wij stoppen gewoon een paar jaar en pakken later gewoon de draad weer op. Als het met een van mijn bands minder goed gaat, dan volgt eerst uitstel en dan afstel. Bands waar het goed mee gaat krijgen automatisch voorrang.”

En dus ontstaat de mogelijkheid dat de band waarin jij met Kruup speelt, wel eens op een laag pitje zou kunnen komen. Veel ruzie dus? “Ik heb echt met iedereen wel ruzie gehad. Maar ik heb nog altijd met iedereen omgang. We moedigen elkaar juist altijd aan, omdat niemand bij ruzie is gebaat. Maar natuurlijk zijn er altijd mensen die je wat minder vaak ziet.”

Kruup nam het altijd op voor de sixties. “Bij The Beatles ligt mijn hart. Maar ook bij de seventies hoor. Motown vind ik ook te gek. Op mijn verlanglijstje staat nog een discoband.” Kruup voelt echt de behoefte om de muziek van toen over te brengen op een jongere generatie. “Na optredens komen vaak mensen op mij af en die zeggen: wow, dit ken ik van de platen van mijn ouders of dit ken ik van de films van Tarantino.”

Als Kruup niet zijn leven als muzikant - ‘het blijft nog altijd gewoon een hobby, hoor’ - had doorgebracht, was hij nu banketbakker geweest. Ik het 12 jaar als banketbakker gewerkt. Ik hou erg van Zwitsers gebak, Bossche bollen en bonbons.” De sixties van Kruup zijn zelfs in de patisserie te vinden: “Arnhemse Meisjes en Zaanse Koggertjes zou je sixties koekjes kunnen noemen.”

En zo is de jubilaris de spin in het Nederlandse sixtiesweb. “Ieder land heeft zo’n scene. Ik ga ook geregeld naar Londen om daar de lokale scene te ontmoeten of naar feesten te gaan. Sinds twee weken zit ik ook met mijn bands en label op MySpace.” Internet is niet de enige verworvenheid van de moderne tijd volgen Kruup: Door al die mooie verzamelaars op DVD of cd leer ik nog altijd niet ontdekte parels uit het verleden kennen. Want tegenwoordig heb je veel bands die de sixties nadoen, maar niets is zo goed als het origineel.“

Marcel Kruup jubileert in Paradiso op 21 april 2007 van 20.30-24.00 uur. Het album Kruup 6x4 verschijnt dan ook.