Bianca (Coco) en Sierra (Rosie) Casady leven in volstrekt een eigen wereldje. Wie denkt dat de dames vooral heel goed zijn in toneelspelen, heeft eind vorig jaar iets gemist aan de documentaire The Eternal Children van David Kleijwegt, een portret van de Amerikaanse freakfolk-beweging. In de documentaire fietsen de zusjes gemaskerd op crossfietsjes door New York en klaagt Sierra met een stalen gezicht dat een fee ’s nachts stiekem een stuk van haar haar heeft afgeknipt. Dat zijn geen grappen. Ze menen en geloven het zelf.

Via hun platen en optredens wordt iedereen uitgenodigd om iedere uithoek van dat wereldje met eigen oren verder te verkennen. De enige voorwaarde is dat je niet vies bent van muziek van de meer excentrieke soort. Op het derde album The Adventures of Ghosthorse and Stillborn is die wereld iets toegankelijker en begrijpelijker geworden vergeleken met voorgangers La Maison De Mon Rêve en Noah’s Ark. Ook klinken de zusjes over de hele linie wat opgewekter dan voorheen. Wie denkt dat iets minder grilligheid en een vrolijker noot automatisch saaiere muziek oplevert, zit er helemaal naast. Want de eigenzinnigheid lijdt hier niets onder, de betovering en het cryptische gehalte van de teksten evenmin.

Opener Rainbow Warriors is van een stevige hiphopbeat voorzien en sleurt je direct dat wonderlijke CocoRosie-wereldje in. In essentie is Rainbow Warriors eigenlijk ‘gewoon’ een mooi, pakkend popliedje. Het zijn de scratches en de rare geluidjes die zorgen voor het vervreemdende effect van de muziek. De hinnikende paarden, fluitende vogeltjes en de speelgoed ruimtepistooltjes vliegen je om de oren. De kast met tapejes waar al die geluiden op staan moet onderhand wel uitpuilen. De beats die CocoRosie op Noah’s Ark nog voorzichtig gebruikte, dreunen dit keer meerdere malen wat heftiger uit de speakers. Zoals op Werewolf, het met fraai harpspel versierde Raphael en single Promise, waarop Bianca laat horen ook te kunnen rappen.

In de intieme, beatloze songs weet CocoRosie met minimale middelen te betoveren. Op het kinderlijk vrolijke Sunshine zijn slechts een stem, enkele pianoakkoorden en een fietsbel (vast van die crossfiets) genoeg om de adem te doen stokken. Het net zo kleine Black Poppies is van dezelfde klasse: een stem, een speelgoedpiano en geluidjes van tape, meer niet. Balkende ezels, brabbelende baby’s, vallende munten op een tafel of een kabbelend beekje? Je blijft aan je speakers of koptelefoon gekluisterd om al die surrealistische klanken te ontcijferen.

Die miniatuurtjes vormen een heftig contrast met hoogtepunt Japan, een uitzinnige track die de afgelopen jaren al tijdens concerten te horen was. CocoRosie klonk nooit eerder zo vrolijk en uitbundig. Japan is een opzettelijk zwalkende reggaedeun, mét een passage geschoolde operazang van Sierra en gesampled getokkel op een Japanse koto. Dit nummer kan zomaar uitgroeien tot een culthit, om zo nog meer mensen de wereld van CocoRosie in te trekken. Niet met een raar, afgeknepen stemmetje meezingen met dat knauwend gezongen refreintje is onmogelijk: “Everybody wants to go to Japan!” Zo onweerstaanbaar, je zou er spontaan je koffers van pakken. Op voorwaarde natuurlijk dat je dan ook het gezelschap van deze twee eigengereide, iets volwassener geworden dames krijgt. Wat een mooi, nieuw avontuur zou dat kunnen opleveren…

The Adventures of Ghosthorse and Stillborn is tijdelijk te beluisteren in de Luisterpaal.