El Pino & the Volunteers is een mooie loot aan de Americana-boom. Goeie liedjes die geheel conform het genre beginnen te werken als je ze langzaam tot je neemt. Ze bouwen op, breken weer af en vertellen stuk voor stuk een verhaal van de wereld. Voor elk wat wils zogezegd. Zonder smoelloos te worden overigens want El Pino heeft een paar grote voordelen ten opzichte van anderen. Allereerst (daar issie weer) een prachtige vocal-blend. Drie mannenstemmen die elkaar complementeren en afvangen waar nodig. Dat maakt dat deze band er drie volwaardige solo-instrumenten bij heeft die samen een smeerbare harmonie vormen zodat alle eventuele losse zand bijeengeplakt wordt. Erg mooi. En er is nog een voordeel. El Pino heeft in Tjirk Deurloo een meesterlijke gitarist voor dit genre. Smaakvol, superverzorgd, mooie sound en de juiste venijnigheid op ook nog het juiste moment.
Kortom: El Pino mag zich gelukkig prijzen met plaat, band, vocal blend en een mooi optreden in de Club.

Tim Easton heeft de hele avond op de bank in zijn kleedkamer CNN liggen kijken. Er is nogal wat aan de hand op woensdag, als Rumsfeld het veld ruimt en de Democraten ook de Senaat in handen krijgen nadat het Huis van Afgevaardigden al tot Democratisch meerderheidsplatform was verheven. Tim is blij. Blij met alles wat de oorlog in Irak ook maar een beetje sneller kan beëindigen. Dus ook met deze Democratische overwinning. Tim is een singer-songwriter met het hart op de tong. Soms heel expliciet, soms omfloerst en vaak met onderkoeld cynisme. Tim kan fantastisch zingen en spelen. Tim zingt een klein liefdesliedje. Tim kijkt een beetje gepijnigd. Tim kijkt mij aan. Tim wordt volkomen overschreeuwd door een veel te luidruchtig Desmet-publiek dat drukker is met het uitwisselen van trivia van de dag en bier, dan met het luisteren naar deze man met een verhaal. Genant. Ik heb mijn excuses aangeboden. Wanneer snapt het publiek in Nederland nou toch eens dat als een muzikant zachter gaat zingen, hij dat NIET doet omdat hij graag naar jouw gelul luistert! Ongelooflijk onbeschoft.

Bij Matik was er geen sprake van zachter. Bij Matik was er sprake van opwindend harder. Van opzwepend dansbaar. Van elektronisch stampen en gitaristisch freaken.Van een zanger met veel kleuren. Van het zwart van Ian Curtis naar het lichtgrijs van Ian Astbury. Van het rose van de Pet Shop Boys naar het fel geel van Velvet Underground tot het knalblauw van zijn eigen onderbroek. Wat een genot om naar dit bandje te kijken dat zelf zo ongehoord staat te genieten van wat ze doen. Genieten zonder dat ik als publiek buitengesloten word, maar met een aanstekelijkheid die het heel goed deed in de Club. Zo goed dat het publiek schreeuwde om meer, joelde om harder, verlangde naar emmers zweet. En terecht. Maak je festivalborst maar vast nat. Matik is onderweg !