Bijna drie jaar moesten we wachten op een volwaardig nieuw Incubus album. Nee, er werden geen crisissituaties overleefd zoals Metallica dat deed. Wel is er gezocht, naar een nieuwe nuance. En die is gevonden. Incubus zet met Light Grenades een keiharde popplaat neer. Of een heerlijk opgewekt progrockalbum. Kies maar, het eindresultaat is hetzelfde: hard bleef, maar de melodie werd nog belangrijker.
Het is heel gemakkelijk om Incubus af te serveren. Ook dit album staat weer vol met powerrockriffs die niet zijn neergezet om het genre naar een nieuwe hoogtepunt te tillen. Ook wordt hard nooit echt heel hard. Daar staat tegenover dat de melodische popliedjes nooit echt mierzoet worden. En dat is waar Incubus een balans heeft gevonden die zoveel andere bands ontberen.
Want hard klinkt wel oprecht: geen meisjesmetal, geen lawaai omdat het verkoopt. Titelnummer Light Grenades spreekt wat dat betreft boekdelen. Pearl Jam on speed, en dat allemaal gebaseerd op een heel simpele riff. Maar ook de andere kant is overtuigend. Incubus houdt namelijk heel erg van liedjes. Zoals in Dig, dat qua gitaarpartij zo op de setlist van Coldplay kan. Anna Molly had je ook, met een iets ander (Engels) accent, kunnen horen op London Calling afgelopen weekend.
Een andere band die vaak langs de Incubus-lat wordt gelegd is stadgenoot Red Hot Chili Peppers. Niet meteen fronzen, eerst luisteren. Ja, Incubus rockt meer. Maar hoor die gitaarpartij in Love Hurts eens, net vals, maar op een rare manier toch perfect. Je zou denken dat alleen John Frusciante dat kan. Niet dus. Hetzelfde geldt verderop bij Pendulous Threads, een uptempo progrock song waar je niet alleen het RHCP-gevoel krijgt, maar Antony Kiedis met een beetje fantasie ook echt hoort meezingen in het refrein.
Leg je al die vergelijkingen naast elkaar, dan ligt de bal voor open doel: vlees noch vis. Maar pas op, je schiet mis. Want hoe herkenbaar de vele geluiden ook zijn, nergens maakt Incubus een nummer "in de stijl van". Je hoort dat ze niet wereldvreemd zijn, naar andere goede bands luisteren en zich daar door laten inspireren. Maar ken jij een band die geen inspiratieborn heeft?
Het is heel gemakkelijk om Incubus af te serveren. Ook dit album staat weer vol met powerrockriffs die niet zijn neergezet om het genre naar een nieuwe hoogtepunt te tillen. Ook wordt hard nooit echt heel hard. Daar staat tegenover dat de melodische popliedjes nooit echt mierzoet worden. En dat is waar Incubus een balans heeft gevonden die zoveel andere bands ontberen.
Want hard klinkt wel oprecht: geen meisjesmetal, geen lawaai omdat het verkoopt. Titelnummer Light Grenades spreekt wat dat betreft boekdelen. Pearl Jam on speed, en dat allemaal gebaseerd op een heel simpele riff. Maar ook de andere kant is overtuigend. Incubus houdt namelijk heel erg van liedjes. Zoals in Dig, dat qua gitaarpartij zo op de setlist van Coldplay kan. Anna Molly had je ook, met een iets ander (Engels) accent, kunnen horen op London Calling afgelopen weekend.
Een andere band die vaak langs de Incubus-lat wordt gelegd is stadgenoot Red Hot Chili Peppers. Niet meteen fronzen, eerst luisteren. Ja, Incubus rockt meer. Maar hoor die gitaarpartij in Love Hurts eens, net vals, maar op een rare manier toch perfect. Je zou denken dat alleen John Frusciante dat kan. Niet dus. Hetzelfde geldt verderop bij Pendulous Threads, een uptempo progrock song waar je niet alleen het RHCP-gevoel krijgt, maar Antony Kiedis met een beetje fantasie ook echt hoort meezingen in het refrein.
Leg je al die vergelijkingen naast elkaar, dan ligt de bal voor open doel: vlees noch vis. Maar pas op, je schiet mis. Want hoe herkenbaar de vele geluiden ook zijn, nergens maakt Incubus een nummer "in de stijl van". Je hoort dat ze niet wereldvreemd zijn, naar andere goede bands luisteren en zich daar door laten inspireren. Maar ken jij een band die geen inspiratieborn heeft?