Spinvis wenst alweer een tijdje niet meer benoemd te worden als zolderkamerartiest. Hoe de Canadese Matthew Adam Hart erover denkt weten we niet, dus we mogen zijn project The Russian Futurists nog rustig aanduiden als zolderkamerpop. Hij leverde al drie albums af die hij volledig zelf in elkaar knutselde en kreeg daarmee flink wat mensen in ‘de industrie’ achter zich. Peter Buck van REM en Graham Coxon (ooit Blur) zijn bijvoorbeeld al fans, maar buiten Canada en de Verenigde Staten zijn The Russian Futurists nog volslagen onbekend. De Disque Pop van deze week (volledige titel Me, Myself and Rye... an Introduction to the Russian Futurists) is een compilatie van de beste nummers van Harts eerste albums, bedoeld als lancering van The Russian Futurists in Europa. Matthew Adam Hart maakt dus popmuziek, thuis op zijn laptop, in zijn dooie eentje. Het is moeilijk voor te stellen, want het lijkt eerder alsof er een studio tot de nok is gevuld met muzikanten. ‘Wat sampelt hij hier nou?’ is bij veel nummers het eerste wat je denkt, maar het aantal geleende stukjes muziek is juist erg beperkt. Dat lijkt me een compliment: de songs op dit album zijn zo vanzelfsprekend, dat je haast zeker weet dat je bepaalde melodieën al eens hebt gehoord. De typische, hoge stem van Hart houdt het allemaal bij elkaar. Ook zijn teksten zijn op zijn minst apart te noemen, humoristisch met een cynische ondertoon: “When I'm hanging with you it feels like I'm hanging myself,” of “It's not really cold when it snows, unless you're underdressed.” In de single Paul Simon, een hommage aan de New Yorkse songwriter, zit wel een duidelijke sample: een vet trompetriedeltje dat Abba of Tom Jones ooit goed had kunnen gebruiken. Zo zitten er wel meer verwijzingen in naar sixties en seventies-pop, met een flinke hiphopsaus eroverheen. Want Hart blijkt nogal een hiphopper te zijn. In interviews zegt hij evenveel van Ghostface Killah en Mobb Deep te houden als van, pak ‘m beet, Neutral Milk Hotel. Rappen kan of wil hij niet, vandaar dat hij met deze mengelmoes van indie, hiphop en allerlei andere smaakjes op de proppen is gekomen. De uitdaging zit er voor Hart in om een groots geluid te creëren met een heel klein budget en weinig hulpmiddelen. Het zegt veel over de huidige technische mogelijkheden dat het hem zo goed lukt, maar ook over zijn eigen talent. Daarbij beperkt hij zich met The Futurists ook niet in één stijl: in het slotnummer You & The Wine vloeien eerst de dronende synths over je heen, waar een Beach Boys-achtig nummer wordt opgebouwd. Het beste recept van Hart vind je echter terug in nummers als Science of the Seasons en Hurtin’ 4 Certain, waarin een soort dromerige groove wordt opgeroepen met flinke bas, maar subtiele beats. Het hoogtepunt van deze Disque Pop, en dus van de carrière van The Russian Futurists tot nu toe, is het orkestrale Two Dots On A Map. Stel je voor dat leden van The Postal Service zouden worden opgenomen in The Polyphonic Spree en je weet ongeveer hoe het klinkt. Dat Hart een mooie binnenkomer heeft met deze compilatie is duidelijk. Je zult in ieder geval heel benieuwd worden of hij de kwaliteit op een ‘echt album’ ook zo hoog weet te houden als op deze compilatie. Alle tracks hier hadden al ‘greatest hits’ kunnen zijn, als we beter hadden opgelet. Maar er is nog een reden dat The Russian Futurists hier nog niet op ieders lijstje staat. Hart blijkt namelijk aan flinke zelfonderschatting te lijden, zo blijkt in ieder geval in Your Big Brown Eyes And My Broken Heart: “We sound like fucking Fleetwood Mac, but the songs we made aren't half as nice, 'cause they're based on our rotten lives.” Me, Myself and Rye… staat vanaf vandaag op de Luisterpaal.