Spinazie poept mijn kindje groen" zei mijn goede moeder altijd. In de woorden van deze tijd -waarin de mensen als racewagens over circuit des levens scheuren: input = output. Je kunt de monster uit de mens halen, maar kun je de mens ook uit het monster halen? Want als je in de afgrond staart, schreef Nietzsche al, dan staart hij terug. En ook wist de filosoof met de hamer dat alcohol en het christendom de twee verslavendste drugs van Europa zijn. Zo maar wat gedachten die bij joe gastheer opkomen naar aanleiding van de show van gisteravond die over bijna de hele linie geslaagd mag worden genoemd. We begonnen met Woodface, de nieuwe band van Gert - K's Choice- Bettens. Joe gastheer gaf al aan in het interview, dat hij nooit een groot K's Choice-fan is geweest, maar dat hij voor Gert's nieuwe product Woodface wel graag plaats maakte in de club. Want op Gert's debuut-cd Good Morning Hope schiet de sympathieke Vlaming muzikaal heel veel kanten op en slechts zelden de verkeerde. Vooral de twee onstuimige rockers waarmee de plaat opent, mogen er wezen. Het waren ook precies die nummers die Bettens in de Desmet studio aan het begin van de setlist had geplaatst, zodat het publiek ook kon zien dat Woodface uit een iets minder slijmerig vat tapt dan K's Choice wel eens kon doen. En die nummers werden knalstrak en professioneel gespeeld. Echo's van AC/DC, Beatles en (natuurlijk) Crowded House waaiden langs en hoewel de zaal niet echt uit zijn bol ging, was er alom respect voor Woodface. Het was ondertussen alweer ADE geworden, dus we moesten ons verder haasten naar een van de acts die op het jubilerende Amsterdamse Dans Festijn zou spelen. Omdat Dave Clarke niet wilde komen hadden we ons gestort op de Amsterdamse act Handel, die ons getipt was als een mogelijk 'Next Big Thing'. Het gaat hier immers om de befaamde Amsterdamse DJ Eric De Man op beats en scratches, met zijn vrouw Sanne op vocalen en Sanne's zus Femke op de bas. Samen creëren ze een soort elektronica voor punkers. Uit het interview bleek al snel dat we hier met een beetje een uit de hand gelopen grap van doen hadden, die niettemin toch al voor drie optredens op het ADE stond geboekt. Het leek wel of Sanne en Eric zich zelf nog het meest over hun snelle 'succes' verbaasden. Eric vond het in ieder geval nog erg vroeg en verklaarde dat Handel nog 'wel wat moet groeien'. Daar kon joe gastheer het mee eens zijn. Enigszins onwennig stonden de zingende zusjes Handel namelijk op het Club 3VOOR12 podium, geruggensteund door -dat moet gezegd- fijne knetterende beats en goed schurend gescratch op de digitale draaitafels van Eric De Man. Maar hoewel de merknaam van de familie Handel fraai op kont van de broek van Sanne was aangebracht, ontbrak het verder nog wel flink aan de nodige 'presance', om eens een Frans woord te gebruiken. En eigenlijk ook een weldoordacht idee. En aan echt goede liedjes. Zo bleef Handel net iets teveel club- en buurthuis werk. Toch gaf de manier waarop het nummer 'Hoeksteen' de ether in werd geslingerd hoop voor de toekomst, en dus geven we Handel gewoon even de tijd om hun act te vervolmaken. Dus. De visite-kaartjes van Handel en Woodface lagen in de zilveren schaal van joe gastheer. Enter Malkovich. Wie kon vermoeden dat deze Amsterdams/Rotterdamse hardcore-band er met die ere-schaal van door zou gaan, er een deuk in zou slaan en de visite-kaartjes zou opeten en uitspugen over het verblufte publiek? Joe gastheer niet in ieder geval. In het interview kwamen zanger Hugo en gitarist Thomas nog niet helemaal uit de verf toen ze het vuur even na aan de schenen werd gelegd. Maar toen het vijftal het podium besteeg leek het wel of dat beetje tegengas de Malkovichjes net precies genoeg had getergd om tot het uiterste te gaan. Zanger Hugo zag er, in zijn korte glimmende sportbroek en Bad Boys t-shirt uit als een parodie op Axl Rose en gitarist Thomas deed zijn best om in elk nummer zowel Pete Townsend als Eddie Van Halen naar de kroon te steken. Dat leverde, met de korte, bijtende songs erbij, een vrij oorverdovende cocktail op, die niemand in de zaal onberoerd liet. Het was duidelijk dat hier een band stond die in menig rothok in Europa al voor heter vuren had gestaan. Malkovich speelde of hun leven er van af hing. Waarvan acte, en waarvoor de complimenten van het Club 3VOOR12-team. Dus die chagrijnige mondhoeken mogen vandaag wel even een paar seconden omhoog, Malkovichjes. Volgende week weer leuk! Dan met zZz, Knifehandchop en The Nederbeatles!