Het kan verkeren, schreef Bredero al. Waar vorige week een op papier (en cd) goede hiphop-crew live ineens door het ijs zakte, ontpopten gisteravond twee brutale Noord Hollandse snotapen zich als top-entertainers. The Opposites gaven vol zelfvertrouwen een vette show. Geruggensteund door DJ Fanny gaven de kereltjes een wel heel vet visite-kaartje af. Ze overwonnen de aanvankelijke scepsis bij het toch altijd meer rockgeoriënteerde Club 3VOOR12-publiek en brachten de Club met name met het vrij geniale nummer 'Fok Jou' en daarna met het hitgevoelige 'Oew Oew' tot flink enthousiasme. Wat moeten we die leraar die Willy De Polderneger destijds op de middelbare school strafwerk verschafte door hem een rap te laten schrijven dankbaar zijn! Want zo ontdekte de snotaap zijn werkelijke talent -naast het hebben van een grote mond; kortom wat het is om een rep-ster in wording te zijn. En laten we die bleekscheet Big2 niet uitvlakken. Deze twee tegenpolen konden het nog wel eens veel verder schoppen dan waar ze nu al zijn. Check hun binnenkort te verschijnen debuut-cd De Fik Erin. Het kan verschieten, schreef Nero al. Waar de volgende band in voorgaande jaren met de nodige bravoure en bluf (en heel leuke liedjes!) acte de presence gaf op diverse Hollandse en Vlaamse podia, en de nodige indruk wist te maken in (toen nog) Club Lek (anno het jaar des heren 2001) leek Fence -want over deze Vlaamse gitaarband hebben we het- gisteravond in plaats van gegroeid enigszins gekrompen. Of zou het perceptie van uw gastheer zijn, die zo onder de indruk was van de nieuwe derde cd van Fence dat een live optreden daarbij bijna nooit aan zou kunnen tippen? Hoe het ook zij, het waanzinnige hoge niveau van de cd The Woolf werd gisteravond niet bereikt door de sympathieke Vlamingen. Een beetje onwennig en bleu draaiden zij hun set af, alsof er iets mankeerde aan het podium-geluid of aan hun zelfvertrouwen (of aan allebei). Pas als de Big Muffs werden aangestampt en het subtielere zangwerk werd vergeten leek Het Hek overeind te komen. Alles bij elkaar genomen was dit optreden niet goed genoeg om te spreken van een renaissance van de band die zich vier jaar lang niet liet zien in Da Club. Laten we hopen dat ze het optreden van gisteravond als try-out beschouwden en binnenkort in Ekko en Merleyn wel kunnen vlammen. Het kan verbluffen, schreef Hero al. Want waar uw gastheer bands die het stempel 'traditionele rootsrock' dragen meestal achteloos terzijde legt, werd hij toch aangenaam getroffen door het derde album van het Amsterdamse trio T-99, Cherrystone Park. Op die cd laveren Mischa den Haring (zang, gitaar), drummer en zanger Martin de Ruiter en bassist Donné la Fontaine op zo'n interessante wijze langs 45 jaar blues, gospel, surf, rockabilly en rock 'n roll dat het label 'rootsrock' prompt vergeten werd en hij gewoon dacht: 'goeoeoeoeoeie plaaaaaat!' Vandaar -en vanwege hun uitstekende live reputatie- dat we het aan hadden gedurfd weer eens een band met een staande bas uit te nodigen in da Club. En daar kregen we geen spijt van -en het publiek al helemaal niet. Mischa en Martin wisselden de zangpositie lekker demokraties af, en met een broeierig opgebouwde set wisten de in doodgravers-kleding gehulde kerels van T-99 zelfs de meest hippe jongens en meisjes heel erg wild aan het dansen te krijgen. En dat op muziek die goedbeschouwd door hun opa gemaakt had kunnen zijn. De boenka-boenka drumstijl van Martin De Ruiter hitste sommige vrouwen zelfs zodanig op dat Club 3VOOR12 wel leek te veranderen in een geile GoGo-club in een film van Russ Meyer. Tot genot van een ieder aanwezig, en ook zeker van T-99, dat met de minuut losser en beter werd. Zo los zelfs, dat het prijsnummer van hun plaat Yo Yo Yo bijna uit de bocht vloog. Maar tegen die tijd waren er in Club 3VOOR12 al geen kniesoren te bekennen die daar op letten en stond iedereen lekker dom te grijnzen. Volgende week weer een dampend avondje, dan met Woodface (Voorman K's Choice nu solo), Handel (top-dj Erik De Man met zingende zusjes) en Malkovich (hardcore). Tot daar.