Sessie: CocoRosie in een kleine donkere NH hotel lift

(behind) closed doors - Het geluid van engelenhaar en meerminvinnen

Knotsgek en niet te beluisteren, zo zal de ongetrainde luisteraar de muziek van CocoRosie typeren. Maar met enige inspanning hoor je duidelijk de blues die de zusjes Cassady uitdragen. Op hun tweede album zingt ook Antony van de Johnsons mee. Stap mee in de eigenaardige wereld die CocoRosie heet.

(behind) closed doors - Het geluid van engelenhaar en meerminvinnen

Woensdag 22 mei 2005, 19.00 uur
Sierra en Bianca Casady laten op zich wachten. Buiten is het bloedheet. Op hun hotelkamer moet nog even geoefend worden voor de lifsessie. En vervolgens moeten ze zich nog verkleden. Bij CocoRosie speelt vorm een grote rol. Uiteindelijk komen de twee rond de klok van zeven de tuin van het NH-hotel ingelopen. Ze zien er uit als kleine Inca's. Een slap handje en een verlegen knikje en ze gaan mee de piepkleine en bedompte warme lift in.

Naast een harp hebben ze een akoestische gitaar meegenomen. En ook nog een walkman met vreemde geluidjes. Eén van de zusjes zingt met een klein microfoontje door een 'my first Sony'-walkman. Omdat de lift heel klein is moet ik de camera boven mijn hoofd tillen waardoor ik met mijn pink de opnameknop heb uitgedrukt. Gelukkig kom ik daar vrijwel meteen achter, waardoor ik zo'n tien seconde heb gemist.

Na twee nummers probeer ik wat nog met de twee New Yorkse Parisiennes te praten. Dat gaat heel moeizaam. Dan vraag ik toch maar of ze het eerste nummer nogmaals willen spelen. "Why?" vraagt de één bitchy. Ik biecht op dat ik per ongeluk de opnameknop heb aangeraakt. Na enig overleg spelen ze het nogmaals.

Inmiddels is de lift in een broeikas veranderd. Een grote zweetdruppel glijdt van mijn voorhoofd en valt op het blote been van één van de zusjes. Gelukkig merkt ze dat niet.