Elke week vragen we de presentatoren en redacteuren van 3VOOR12 welke drie cd’s, tracks , mp3’s of concerten de meeste indruk maakte. Als de keus maar goed wordt toegelicht. Op vrijdag publiceren we de gehele lijst en destilleren er, op basis van de meest enthousiasmerende teksten, ook nog eens een top 10 uit. Een kijkje in de iPods, cd - spelers, harde schijven en minidiskspelers van 3VOOR12. Komende week: Single van de Week: Tiga - You Gonna Want Me (Different/PIAS) Disque Pop de la Semaine: Freeform Five - Strangest Things (Perspex/Play Out!/PIAS) 3FM Megahit: Christian Walz - Wonderchild (RCA/Sony BMG Music) 3VOOR12/clipper: Vive La Fete – La Verité (Lowlands) 3VOOR12 Top 10: 1. 50 Cent– Live in Ahoy 11-10-2005 Maar niets kan verbergen dat 50 Cent bulkt van het talent (Robert Lagendijk) Heeeel interessant (Niels Post) 2. Director's Label Series Boxed Set Vol. 2 (Mark Romanek, Jonathan Glazer, Anton Corbijn, Stéphane Sednaoui) (4 x DVD EMI release 17 oktober) Ook de vierde dvd in de video directors serie is er weer een waar je de tv een avondje voor uitzet, eh aan natuurlijk! (Ron van der Sterren) Ander hoogtepunt: Romanekian, waarin Ben Stller en Chris Rock kwebbelen over de Kubrickiaanse kwaliteiten van Romanek (Robert Lagendijk) 3. The Robocop Kraus live Lang leve Duitsland (Thomas van Aalten) Niet schreeuwen, dansen kreng! (Silvy Broeren) 4. Depeche Mode - Playing the angel (Mute/EMI) Populairder dan ooit. (Jurgen van den Brand) 5. Top Notch 1995-2005 in de Melkweg (Amsterdam, 8 oktober) Een gedenkwaardige avond, een groot feest (Job de Wit) 6. Face Down - The Will To Power (album, Black Lodge 2005) Zweedse razernij! (Edwin Valent) 7. Arctic Monkeys - I Bet You Look Good On The Dancefloor (EP; Domino) Om met al mijn vriendjes en vriendinnetjes zwetend door een zaal te stuiteren, mee te brullen, helemaal los te gaan. (Leonieke Daalder) 8. Sun O))) - The Black One (Southern Lord/Konkurrent) Ooit aardschotsen tegen elkaar horen aanschurken? (Jurgen van den Brand) 9. Various Artists - GRLZ (Crippled Dick Hot Wax! / Konkurrent) Ondertitel: "Woman Ahead Of Their Time"... genoeg gezegd (Niels Post) 10. Robert Wyatt & Friends - Theatre Royal Drury Lane (cd, Hannibal/Munich) Hoe groot de relativering en het speelplezier waren moge blijken uit de foto op de binnenhoes, waarop alle muzikanten in een rolstoel zitten (Gerard J. Walhof) De Lijstjes: Thomas van Aalten draait: The Robocop Kraus live - Club 3VOOR12, 12 oktober 2005 Lig bijna overhoop met de 3v12 eindredactrice vanwege mijn mening dat The Robocop Kraus veel beter is dan Franz Ferdinand. Harder, better, faster, stronger. De Duitse heren van The Robocop Kraus worden niet goed van de vergelijking met de Franzen. En ik snap het best. Die geinponem van een Alex Kapranos is uiterst charmant, maar zanger Thomas Lang van The Robocop Kraus is een genadeloze frontman, geen lachebek. En bovendien: Engeland is zo 1997. Lang leve Duitsland. Benieuwd hoe de show gisteren was, waar ik vanavond heen ga. Mittekill live - Club 103, Berlijn, presentatie Berlin Insane III, 8 oktober 2005 Berlijnse melancholische funkwelle met valse en verveelde zang, Daft Punk-achtige drummodules en Ruud van Hemert synths. Op plaat stelt het niet zoveel voor, maar live overtuigde het. Veel bands hebben het tegenovergestelde. The Raveonettes - ALLES (Chain Gang of Love, Whip it on, Pretty in Black) Als een schilderij van Edward Hopper dat met spijkers is bewerkt, als een 60's jukebox waar een hand woestijnzand in is geworpen, als Bonnie & Clyde op amphetamine, als Russ Meyer meets Andy Warhol, als cocaine cola, als een desert city blues in een cementen tuin, als Emma Peel verslaafd aan softporno, als kauwgom van ruwe olie, als Elvis meets Burroughs, als mtv in technicolor. Als liefde crimineel zou zijn. En echt, dit heeft helemaal geen reet met de 60's en garagepunk te maken. Job de Wit draait: Top Notch 1995-2005 in de Melkweg (Amsterdam, 8 oktober) Een gedenkwaardige avond, een groot feest. Mooi om te zien dat in de grote hoofdstad de helden uit Zwolle, Rotterdam en Oosterhout (N-B) komen. Wat mij eens te meer opviel, is ook de volstrekt eigengereide klasse van de beats zoals die worden geproduceerd door Delic, Duvel en Kubus. De beste popmuziek van Nederland is de hiphop die Top Notch uitbrengt en de indruk was niet dat daar snel een eind aan komt. Mazi - Protons For Toddlers (single House Invaderz, Hy:Br/Kompakt) Andere mensen blijken al járen bezig te zijn als je voor het eerst een plaat van ze koopt. De Amerikaan Mazi Namvar is zo iemand. Geen idee waarom hij nu pas op mijn radar verschijnt, waarschijnlijk heeft hij zich pas recentelijk tot het vet geluid bekeerd. Protons For Toddlers klinkt als een Europese schuiver met het één en ander aan acid om Mazi's roots in Chicago te accentueren. Ms Dynamite live in de Melkweg (Amsterdam, 12 oktober) Het is een beetje een tuttelbel, die Ms Dynamite, en een groot zangeres is ze evenmin (er waren niet voor niets vier achtergrondzangers). De Engelse r&b-zangeres is wel innemend, charmant en spontaan. Dat laatste zorgde ervoor dat geïmproviseerde toegift A Little Deeper een tweede hoogtepunt werd, na de Ken Boothe-cover/bewerking Fall in Love Again - ook het leukste nummer op haar nieuwe cd. Leonieke Daalder draait: Arctic Monkeys - I Bet You Look Good On The Dancefloor (EP; Domino) Wow. De Arctic Monkeys doen me verlangen weer twintig te zijn. Om met al mijn vriendjes en vriendinnetjes zwetend door een zaal te stuiteren, mee te brullen, helemaal los te gaan. De Arctic Monkeys rule! Littl'ans - Their Way (EP; Rough Trade/Konkurrent) Je hebt een zwak voor Pete Doherty of je hebt het niet. Ik dus wel. En daarom vind ik het weer goed. Nu onder de naam Littl'ans: een duo samen met Andrew Aveling. Met een lief melancholisch liedje. En binnekort ook live te bewonderen: dan met Babyshambles 22 oktober in Paradiso!! Gitbox! live in Club 3VOOR12 (5 oktober) Ik dacht het al toen ik het via 3VOOR12TV live zag, maar deze week dacht ik het opnieuw: GOED! Afwisselend gevoelig en stevig, meeslepend, mooie liedjes, goed gezongen. Topband. luister ook: http://3voor12.vpro.nl/3voor12/archief/index.jsp?showme=concerts Edwin Valent (Bruut!) draait: Face Down - The Will To Power (album, Black Lodge 2005) Zweedse razernij! Een metalblauwdruk van hoe donkere metal toch mintfris kan klinken. Met vocalen die met een sneltreinvaart tegen je borst aan klappen. Lekker. De zanger is Marco Aro, ex-The Haunted. Vandaar. Een opvallende metalplaat dus, die niet voor niets komende maandag weer de opener wordt van Bruut! radio. Gogol Bordello - Gypsy Punks (album, Sideonedummy 2005) Zigeunerpunk. Lekkere punkrock doorspekt met 'n fanatieke boodschap. Met als toetje een mooi hoesje. Clawfinger - Hate Yourself WIth Style (album, Nuclear Blast 2005) Deze driemansformatie is nooit echt serieus genomen door de metalscene. Of dit nu terecht is of niet, het valt te prijzen dat ze met dit nieuwe album weer een tandje harder, een tandje sneller en een tandje technischer zijn geworden. Niels Post draait: Various Artists - GRLZ (Crippled Dick Hot Wax! / Konkurrent) Ondertitel: "Woman Ahead Of Their Time"... genoeg gezegd. Cage - Hell's Winter (Definitive Jux / PIAS) Weinig lichtzinnig deze Cage. En waarschijnlijk de eerste gastbijdrage van Jello Biafra op een hiphopplaat. Wel een geweldig nummer meteen, Grand O'l Party Crash. 50 Cent + G-Unit - Ahoy, Rotterdam Dat is even andere koek dan een avondje gehypte Britpop of Amerikaans gitaargeneuzel. Er waren veel gunshots en veel reclame voor, tijdens en na de show. Heeeel interessant. Silvy Broeren draait: Robocop Kraus (live in Paradiso, 14 okt) Zet deze vier 'pfunky' Duitsers op een podium en de grond schudt op zijn paradijselijke veste. Niet schreeuwen, dansen kreng! Depeche Mode - Playing Angel (CD, Mute) Als mijn grote zusje er voor naar Barcelona gaat om ze live te zien... moet ik dan eens niet goed gaan luisteren? Ja. En deze plaat kan zelfs door mijn bocht, het is met vlagen zóóó 2005! Coparck - World of Tomorrow/Surfing on the Rainbow (dubbel-single, Supertracks) Huh, is die single al niet heel lang uit? Ja, alleen wordt deze keer de kaas-hit samen met de 2e single op onze boterham gelegd. En met een koptelefoon op in de trein naar Hilversum, starend naar het heiige landschap met een lage zon denk ik : " Waren er maar klaprozen en korenbloemen in de herfst!" Aron Friedman draait: Ame (met zo'n dakje boven de a) - Rej EP (Sonar Kollektiv - 12") In plaats van het gebruikelijke 'nooit geschoten is altijd mis' - principe dat de meeste producers lijken te hanteren, is elke plaat van Ame een schot in de roos. Alle releases van het duo (Frank Wiedemann en Kristian Beyer) op Jazzanova's label Sonar Kollektiv zijn juweeltjes. Zo ook hun nieuwe 'Rej EP'. De A-kant is een diepe, dikke, stuwende track. In de verkeerde handen een dodelijk wapen op de dansvloer… Komende zaterdag maakt Ame haar Nederlandse debuut in Club 11. En de lovende verhalen over hun optreden op Sonnemondsterne wijzen erop dat het duo niet alleen in de studio weet te vlammen. Allen daarheen, me dunkt. Boards of Canada - The Campfire Headphase (Warp) Intrigerende elektronica zoals we die van Boards of Canada gewend zijn. Minder overdonderend misschien dan hun vorige albums, maar dat heeft natuurlijk alles te maken met de hoge verwachtingen die ze daarmee hebben gekweekt. Quazar in Studio 80 - 7/10/2005 (Concert) Hoe lang bestaat Quazar nu al? Hele generaties Nederlandse housers zijn opgegroeid met de platen van het tweetal. Een paar jaar terug leek het alsof Gert en Dorine hun sampler voorgoed aan de wilgen hadden gehangen, maar deze zomer stak het tweetal de kop weer op tijdens het zomerfestival, met een volledig opgepimpte live-act. Minimalistischer, maar met dezelfde drive en beladenheid die we van ze gewend zijn, onderwerpen zij dansvloeren door het hele land aan hun nieuwe sound. Zo ook afgelopen vrijdag, toen het dak van Studio 80 nog maar net aan het plafond bleef zitten. Gerard J. Walhof draait: Jan Jelinek - Kosmischer pitch (cd, ~Scape/Lowlands, release 24-10) Op zijn eerste album volgde Berlijner Jelinek nog vooral de koers van de minimale elektrodub van zijn labelbaas Pole. Op zijn tweede liet hij al meer de dagelijksheid van de popmuziek toe. En op zijn derde (een Japans live-album buiten beschouwing gelaten), met de idiote titel Kosmischer Pitch, zet hij die lijn door. Niet dat er sprake is van de bekende songstructuur maar de sfeer is vrolijker, meer bevestigend dan verontrustend. In een open, zich langzaam ontwikkelende opbouw vol kleine wendingen en plots opkomende geluidjes. En veel aardser dan de titel zou doen vermoeden. Het kenmerkt de vrije geest van Jelinek dat hij niet vergroeit met zijn eigen concept. Ignatz - Zonder titel (cd, (K-RAA-K)3) Alias naar een muis uit een strip van George Herriman uit het begin van de vorige eeuw van Brusselaar Bram Devens. Zwaar geluid in open structuren dus met voldoende lucht. Repetitieve patronen vol gitaren en effecten dus hypnotiserend. Met een stem die meestal overstaanbare teksten declameert dus die ontregelt. Kek debuut op het Gentse label dat zoveel goed doet in Belgie. Robert Wyatt & Friends - Theatre Royal Drury Lane (cd, Hannibal/Munich) Legendarische live-uitvoering uit 1974 van een van de klassieke albums uit de popgeschiedenis, Rock Bottom, die tot nu toe alleen als bootleg was verschenen. Robert Wyatt legt daarop getuigenis af van het leven na het ongeluk dat hem in een rolstoel deed belanden: tijdens een feest donderde hij met zijn dronken kop uit een raam. Met makkers uit zijn oude groepen The Soft Machine en Matching Mole en lieden als Mike Oldfield, Nick Mason en Fred Frith. En met compere John Peel, in wiens carriere Wyatt wel zo'n beetje de langste rode draad was. Hoe groot de relativering en het speelplezier waren moge blijken uit de foto op de binnenhoes, waarop alle muzikanten in een rolstoel zitten. Mirka Duijn draait: Dirty Three en Cat Power – Great Waves (video) Zowel het nummer als de clip zijn wonderlijk mooi. De clip lijkt lijkt met simpele middelen, zonder budget gemaakt, maar staat als een huis en past erg goed bij het sprookjesachtige geluid van Dirty Three en de dromerige stem van Chan Marshall. http://www.tgrec.com/ Robocop Kraus – In Fact You’re Just Fiction (video) Ik was aangenaam verrast door Robocop Kraus donderdagavond in Paradiso. Sinds tijden geen band gezien die met zo veel lol en overgave een set neerzette. Ze waren stoer. Daarom het clipje ook nog maar eens gekeken. Leuk, mooie vormgeving, maar zonder climax en het nummer klinkt ook veel minder allesoverweldigend dan tijdens het optreden van gisteren. www.therobocopkraus.de/ Stella Starr – Sweet Troubeld Soul (video) Peter Sluszka en Adria Petty hebben voor de New Yorkse band Stella Starr een prachtige stop motion animatie gemaakt met in de hoofdrol stoffen poppetjes en de band zelf, ook geanimeerd. Als kers op de animatietaart krijg je talloze mooi geanimeerde details zoals een spin die in zijn kooi friemelt. Je ziet dat deze clip veel tijd heeft gekost en met heel veel liefde is gemaakt. http://www.boardsmag.com/screeningroom/musicvideos/1980/ Robert Lagendijk draait: Director's Label Series Boxed Set Vol. 2 (Mark Romanek, Jonathan Glazer, Anton Corbijn, Stéphane Sednaoui) (4 x DVD EMI release 17 oktober) Eindelijk vier opvolgers in deze clip regisseur DVD reeks. Na het verzamelde werk van Gondry, Jonze en Cunningham is het nu ondermeer Hollands Glorie Anton Corbijn die aan de beurt is. Iedere avond even een half uurtje video on demand. Geweldig! Hoogtepunt tot nu toe: de mannen van New Order becommentariëren een clip van hun oude band Joy Division. Ander hoogtepunt: Romanekian, waarin Ben Stller en Chris Rock kwebbelen over de Kubrikiaanse kwaliteiten van Romanek. The Fall – Fall Heads Roll (cd slogan / Konkurrent) Niets nieuws aan deze nieuwe Fall, maar wel beter dan ooit. Nou ja, in ieder geval ‘on par’ met eerdere hoogstandjes van Mark E. Smith’ finest. Clasp Hands zou een hit moeten zijn. Klasp maar in je handjes. 50 Cent – Live in Ahoy 11-10-2005 50 Cent heeft charisma. Zelfs in wielerbaan Ahoy spat de rappende schietschijf van het podium. Nummers brengt hij terug tot 90 seconden snippets, hij verkleedt zich om de klipklap en ook heeft ie al zijn vriendjes en zijn nieuwe gangstermeisje Olivia meegenomen. Maar niets kan verbergen dat 50 Cent bulkt van het talent. De commercials aan het begin –50 Cent heeft een nieuw gewelddadig spel, een nieuwe kledinglijn en een eigen vitamine watertje- nemen we op de koop toe. Jurgen van den Brand draait: Serena-Maneesh - S/T (Honeymilk Recordings) Van My Bloody Valintine naar Spaceman 3 via een Nuggert Box en terug. Fijn werk uit Noorwegen, eind van de maand in het voorprogramma van De Dandy Warhols in de HMH. Helaas nog slechts via internet te bestellen. Nederlandse distributeurs wordt wakker! Sun O))) - The Black One (Southern Lord/Konkurrent) Ooit aardschotsen tegen elkaar horen aanschurken? Dat is de live-ervaring van Sun o))). Op plaat zacht een achtergrondbrom, op maximaal volume een overdonderende natuurkracht. Depeche Mode - Playing the angel (Mute/EMI) Populairder dan ooit. (Nog) Niet zo goed als hoogtepunt Ultra, maar na eerste nummer A Pain that I'm used to heeft Depeche Mode anno 2005 zijn bestaansrecht al weer bewezen. Ze praten niet met elkaar, de bandleden, maar als dat cd's zoals deze oplevert hoop ik dat ze nooit meer een woord met elkaar wisselen. Ron van der Sterren draait: The Yearlings en Big Low live in de lift van de Utrechtse stadsschouwburg Als je het regelmatig doet, vergeet je het bijna. Maar wat een voorrecht is het om met een goede artiest twintig minuten in een lift te staan, genietend van een privé concert. Deze week mocht ik weer: The Yearlings en Big Low. De een ingetogen met een snik die aan een rauwe K's Choice deed denken, de ander een depressieve Clown met Tom Waits trekken. "We're gonna die here" schreeuwde die laatste veelvuldig in een galmende liftkoker. Ik had ermee kunnen leven als het waar was geweest. Work of director Mark Romanek (dvd, / EMI release 17 oktober) Anthony Kiedis in een tentjas, Jay-z die in een reportage vertelt dat hij wanhopig werd van Romanek, ook de vierde dvd in de video directors serie is er weer een waar je de tv een avondje voor uitzet, eh aan natuurlijk! Fiona Apple - Extraordinary Machine (album, Sony) Ik smelt van die diepe lage stem, het geklooi met ritmes zonder in muzikantenmuziek te vervallen en het gebruik van blazers die me altijd weer laten denken de harmonie die tijdens een zondagprocessie door de straten liep. Het derde album was al jaren klaar, maar bleef lang op de plank liggen en dat is jammer. Slechts de helft is goed. Hadden we dat in 2003 al kunnen verwerken, dan konden we nu misschien wel weer naar nieuwe Apple songs luisteren…