“Man, je wilt niet weten wat dit voor ons betekent,” fluistert de boombrede zanger Just van Taxi To The Ocean me toe als hij op de roemruchte Club 3VOOR12 – bank plaatsneemt voor het interview. Eindelijk is de tijd namelijk rijp voor een optreden van de Utrechtse gitaargoden in de Club. Jarenlang hebben ze joe gastheer bestookt met cassettes, demo’s en onvolprezen debuten, maar nu, met hun derde cd, hebben ze eindelijk de plaat afgeleverd die een optreden voor de VPRO rechtvaardigt. En...TTTO stelt niet teleur. Integendeel. De goede vibraties en de energie spatten van het podium af. Het vijftal neemt geen tijd voor stemmen of kletspraatjes maar knalt er hard in met “Playground” –waarmee de toon is gezet. Bijna 20 minuten lang scheurt TTTO door Club 3VOOR12 en in hun taxi is plaats voor mensen van alle gezindten –als ze maar van rock houden. De spookrijder op de radio wordt keurig omzeild door precies een pauze in te lassen. “Moderne classic rock” vond Just wel een mooie omschrijving voor waar TTTO heden ten dage mee bezig is –en verdomd, af en toe leek de band, niet alleen in uiterlijk maar ook in geluid en intensiteit wel op een uit zijn voegen boegieënde Amerikaanse southern rock band. Ook hoorden en zagen wij ineens gelijkenissen met een band als My Morning Jacket. En da’s beslist als compliment bedoeld. Kortom: de tijd was rijp voor een optreden van TTTO in Club 3VOOR12 en het publiek in de zaal en aan radio en computer plukte daar de zoet rockende vruchten van. Over rock gesproken: voorman Rocks van de uit Amsterdam-Noord afkomstige hiphopcrew THC blijkt voor het optreden van zijn Tuindorp Hustler Click niet echt op de hoogte van wat Club 3VOOR12 eigenlijk voor Club is. “Zegguh, wat is eigenlijk de bedoeling?” vraagt hij me onschuldig als ik hem de hand schudt voor de soundcheck. De keiharde gangsta-rap-reputatie die THC omgeeft valt als een schel van mijn ogen nu ik de straatschoffies uit Amsterdam Noord eens met eigen ogen aanschouw. Als je als bleekscheet wilt weten wat er leeft in de harten en hoofden van onze jonge medelanders, moet je zeker eens luisteren naar hun prima dubbel-cd “Artikel 140”. Daarop rappen ze met veel autoriteit over het leven van de straat en over hoe het voelt “om een Amsterdamse Nederlandse Buitenlander” te zijn. Maar in levende lijve zijn het zijn gewoon de getinte Kruimeltjes van deze tijd...boefjes, maar met een hart van goud. Voorman Rocks is –hoewel hij zelf spreekt van een broederschap- het absolute opperhoofd van THC. De manier waarop hij zich in het interview (welbespraakt) en later op het podium (zelfbewust) gedraagt, spreekt boekdelen. Hij is de peetvader van de THC-broederschap, en hij leidt zijn schuchtere crew door een wat onwennig optreden. Omdat ook al onduidelijk is wat er nou precies uit welk doosje van DJ Chainsaw komt (want soms horen we dingen terwijl we geen mond achter een microfoon zien bewegen) blijft de show van THC iets achter bij onze verwachtingen. Met acht man op een podium is semi-playback echt niet nodig, dunkt joe gastheer. Wat meer zelfvertrouwen en wat meer branie op het podium zou deze crew goed doen. Als “Appa” tussendoor bijvoorbeeld de microfoon pakt voor een korte maar stevige uiteenzetting over de vermeende reputatie van THC is iedereen meteen bij de les. En als Rocks uitspreekt dat je je zo “zo alleen” kunt voelen, zien we dat hij meent wat-ie zegt. Nog meer van dat soort momenten tijdens een show kunnen van THC zeker een Tuindorper Top Click maken. Pas met de swingende single “In De Noordzij” schudden de mannen de schroom van zich af en wordt het een klein feestje op het podium, en wordt THC ook door het 3VOOR12 publiek omarmd met verdiend applaus. En van hiphop uit Tuindorp is het maar een kleine stap naar euhm, slowcore uit Groningen. Daar zetelt het herfstige vijfttal van Audiotransparent die voor hun tweede cd Nevland werkelijk geen één slechte recensie kregen en bij de cd-presentatie in Groningen de hele Vera volkregen. Bovendien hadden zij meegewerkt aan de benefiet-cd Schaamte & Woede, waarop zo’n beetje alle belangrijke Groningse bands van dit moment meewerken uit boosheid over het asiel-“beleid” van mevrouw Rita Verdonk (*). Kortom: redenen te over Audiotransparent weer eens uit te nodigen. Persoonlijk val ik in slaap van slowcore, maar hele volksstammen bedeesde jongelieden zwijmelen weg bij deze vorm van studenten-onthaasting. En het moet gezegd: Audiotransparent presenteerde zich met een aanmerkelijk zelfbewustzijn en zelfvertrouwen. Je zag deze mannen denken: “this is what we do-take it or leave it”. En dat deden ze. In drie uitgesponnen nummers etaleerde de band dat je in een langzaam tempo toch heel prachtige en dynamische muziek kunt maken. Glansrollen daarbij voor gitarist Gijs en manusje-van-alles Andreas, die op viool en piano voor prachtige partijen en dito uitbarstingen zorgde. Visueel kan een en ander wel wat ondersteuning gebruiken, maar ja, dan hadden we Audiotransparent maar “met beamer” moeten bestellen, zoals Gijs terecht opmerkte in het interview. Volledig onthaast en uitermate rustig konden we ons daarna op de rest van de uitzending richten, waarin we warempel nog zanger Norman Blake van de Schotse Teenage Fanclub aan de telefoon kregen. Hij had net een optreden met zijn band in de Groningse Vera en gaf ons een “auto-recensie” –die natuurlijk lovend was. Of het echt zo goed was wist alleen opperhoofd Weening van de Vera, maar die hield wijzelijk zijn mond toen joe gastheer er hem naar vroeg. Volgende week weer naar da Club natuurlijk! Dan generaal pardon voor Green Lizard (jawel), Statistics (band van ex-Desaparecidos-lid Denver Dalley) en The Drones (pokkeherrie from down under). Tot daar. (*) Rita Verdonk. Die we van de politie geen moordenaar of molenaar mogen noemen en waarvan we ook niet mogen zeggen dat ze bloed aan haar handen heeft maar waarvan we misschien wel mogen zeggen dat zij “het begrip hypocrisie een nieuwe dimensie heeft gegeven”? Vast wel. Bij deze.