Veel popzalen in Nederland hebben het de laatste jaren op de heupen gekregen. Tonnen, zo niet miljoenen, worden gestoken in luxe verbouwingen of nieuwbouwprojecten. ‘Regionale uitstraling’ lijkt bij zalen in de provincie het toverwoord. Niet W2, voorheen Willem II. Het is een bewuste keuze om ‘gewoon’ in de oude sigarenfabriek te blijven. “Popzalen zijn afhankelijk van studenten en Den Bosch is nu eenmaal geen studentenstad,”, aldus programmeur Ivo Cooijmans. Hij was deze week te gast in Ziel & Zaligheid. W2 is een echte concertzaal en zal dat ook blijven. Dance avonden komen niet op het programma van de club voor. Een belangrijke reden daarvoor is dat er allemaal kleine verhogingen in de zaal zitten. En van die plateautjes kun je natuurlijk afkukelen. Maar er zijn meer redenen. Cooijmans: “Onze sluitingstijd is noodgedwongen 2.00 uur. Dat is natuurlijk veel te vroeg voor een dansavond. Ten derde wil ik geen security bij de deur hebben.” Want W2 wil mooie avonden neerzetten, bijvoorbeeld met singer/songwriter Times Bold. En brede bewakingsmannen in zwarte pakken horen daar natuurlijk niet bij. Cooijmans noemt zichzelf ‘een jongen uit de TopPop-tijd’. Terwijl zijn moeder veel luisterde naar opera, luisterde Pa –copywriter- naar iets modernere muziek. Ivo draaide voornamelijk symfonische hardrockplaten op zijn draaitafel in zijn kamer. Verder herinnert hij zich dat zijn jeugd ‘bol stond van ABBA’. Pa Cooijmans was naast copywriter ook tekstschrijver voor liedjes. Hij schreef voor Nico Haak en de Zangeres Zonder Naam. ‘Als Ze Mij Missen, Ben Ik Vissen’ is de grootste hit die hij schreef. En dat leverde natuurlijk geld op. Het eindigde qua verkoop achter Willempie en werd net geen goud. In 1979 ontdekte zijn vader de ware liefde bij mannen te vinden: “Mijn ouders zijn toen gescheiden, maar mijn vader is nog altijd bij dezelfde man sinds dat jaar.” Wat hij in die tijd precies wilde worden weet Cooijmans niet meer: “Ik weet nog wel dat ik altijd vooraan wilde staan als er ergens een podium was. Wanneer mijn ouders mij zochten als ik bijvoorbeeld even kwijt was tijdens carnaval of op een feest, stond ik altijd helemaal tegen het podium aan.” Het was dus al snel duidelijk dat Ivo een echte fan was. Toch zou hij pas op zijn zestiende –“of misschien wel later”- voor het eerst naar een concert gaan. Luister naar het hele interview in Ziel & Zaligheid 16-11-2005