donderdag 17 november 2005 Jaap Boots 17.45uur In gitaarkoffer van Garreth Liddiard van de Austalische Drones ontwaar ik een exemplaar van Voltaire’s Candide. Maak ‘mental note’. 18.45uur Op de Green Lizard-website ontdek ik dat het 2005 is geworden en dat Green Lizard al meer dan tien jaar bestaat. Ik check mijn gezicht in de spiegel, er aan denkend dat ze ooit als kleine jonge broekies stonden te stuiterballen op het podium van –toen nog- Club Lek aan de Amstel. Tempus Fugit. Het Tilburgse kollektief opgemetseld rond de broertjes Tjon Ajong bestaat nog steeds maar doet het sinds enige tijd met een broer minder omdat broer Willy (gitaar) ook nog eens heel goed bleek te kunnen koken en een carrière als chefkok is begonnen. Ze doen het ook zonder platen-maatschappij Sony, die kennelijk geen brood meer zag in de nedergrunge van Green Lizard. 19.47 Aan tafel met producer Post en vakman Lagendijk. We spreken over Omar Rodriguez, slaapproblemen en vegetarische zuurkool. Ook wordt het oeuvre van Money Mark besproken, alsmede de nieuwste digitale radio’s en welke stations (tot in Ohio toe) je daar op kunt ontvangen. 22.20uur Is Green Lizard niet artistiek klaar? Is een van de vragen aan Green Lizard. Dan heb je aan de strijdlustige voorman Remi een slechte. Vol vuur en vlam vertelt hij op de 3VOOR12-bank dat Green Lizard nog niet is uitgepoept. Een split-single met Belgische poppunkers Janez Detd is net uit, en het derde album zit eraan te komen. Vanavond is de openingsavond van hun toer door Nederland, die daarna onder andere naar Duitsland en Frankrijk zal voeren. 22.25uur Om toch een lekker vol geluid neer te zetten bespeelt Remi tegenwoordig ook de gitaar. Als die is omgegespt, knalt hij met Brian, Roela en mister Onverwacht (natuurlijk weer met de Dickies broek op half zeven) in het eerste nummer ‘All You Have’ -dat ook op de splitsingle staat en me daar al opviel als een killer van een song. En dan heb ik het niet over de tekst, die gewag maakt van slagvelden en slachtoffers. Nee, het is verpulverende drive van die song die je bij je kloten pakt. Live pakt deze opener heel goed uit. Brian pakt de tweede stem erbij en het lijkt wel of er een koor staat mee te brullen. Voor de zekerheid vraag ik aan de technici boven of er niet stiekum een DAT-tape meeloopt. Dat blijkt niet het geval. Ook met zijn vieren blijkt Green Lizard zijn mannetje te staan, al missen we Willy wel en is Remi met gitaar zichtbaar minder in staat tot podiumkunsten. Is er dan niks aan te merken op Green Lizard versie 2.0? Jawel. De vlam die in de pan is geslagen met het eerste nummer wordt eerst gedoofd met een lange gitaarstempauze en daarna zakt het optreden een beetje in. Niet in strakheid of discipline. Wel in het gehalte van de composities en de energie. Pas bij Anal Fuck –een oeroud en simpel nummer krijgt Green Lizard weer echt vleugels. In totaal zou ik zeggen een 7. Maar voor het eerste optreden van de toer –petje af. En dus alnog een 8. 23.20uur Denver Dalley op de bank. Hij zat ooit samen met Conor Oberst in Desaparecidos, waarmee hij in 2002 de prachtplaat Read Music/Speak Spanish maakte. Maar als eenmansactie bakte hij onder de naam Statistics ook hele mooie dingen. Zijn nieuwe cd Often Lie, staat vol met melancholieke, Engels getinte rock, waarin voral in de produktie heel mooie dingen zijn gedaan, zodat deze cd tot een van mijn favoriete herfstplaatjes behoort. Maarja een mooie plaat maken in een studio kan tegenwoordig bijna iedereen. Benieuwd of Denver dat live kan waarmaken met een vriend op drums en een vriend op bas. Vriendelijk staat hij me te woord –we hebben het niet over Conor Oberst, maar over zijn werkwijze, en grappen wat met woorden in het Nederlands. 23.28uur Statistics op het podium. Ook deze mannen nemen de tijd, maar je ziet dat hun gespeelde nonchalance de onzekerheid verbergt. Want als ze beginnen te spelen blijkt dat Denver zijn trio nog niet op slagorde heeft. Er rammelt nogal wat. Zijn ze stoned? Of zijn ze gewoon slecht? Hoe dan ook, het optreden maakt op mij niet de indruk die de cd’s van Statistics hebben achtergelaten. Jammer. “Volgende keer synthesizers mee en meer oefenen” denk ik hardop. Rapportcijfer een 5. 24.02 Ik draai Jonathan Richman’s Morning Of Our Lives (1977) en filosofeer in gedachten over tijd, verdriet en liefde. Maar de show must go on en ik schrik wakker uit mijn overpeinzingen. “Gebruik je het intro van de volgende?” vraagt regisseur Gibbs. 24.16uur Garreth Liddiard wankelt met holle ogen, een peuk in de mond en een whiskey en een bier in zijn hand door de wandelgangen. “You’re on next” zeg ik tegen hem. “Alrighdie” mompelt hij.”Ready?” –“As ready as I’ll ever be”mompelt hij, of woorden van gelijke strekking. Ik zie aan zijn afgeleefde kop dat de twee maanden die hij nu op toernee is, zijn sporen hebben nagelaten. 24.19uur Garreth op de bank. Niet te verleiden tot diepzinnige of filososische uitspraken. Voltaire heeft hij mee zodat hij iets te lezen heeft. Anders dan bij Green Lizard is er geen band-filosofie, geen strategie, en geen concept. Het zooitje ongeregeld hangt van los Australisch woestijnzand aan elkaar. 24.25uur The Drones op het podium. Zelfs oververmoeid en halfdronken is Garreth een weerwolf van een frontman, die zijn gitaar geselt alsof het een onwillige ezel is, en zijn pedalen bespringt alsof hij elke keer een briefje van 100 euro ontwaart wat hij met zijn voet voor wegwaaien wil behoeden. Zijn gitaar gilt en kreunt, en hij gilt en kreunt. De overige Drones doen onverstoorbaar hun werk als achtergrondbeulen. Terwijl ze nagenoeg statisch staan valt er de hele tijd wat te zien en wat te beleven. wat er zo goed aan is, is dat het zo spannend blijft. Het is geen Di-Rect, in ieder geval. Elke song zit vol met cliffhangers en suspense, elk moment denk je dat iedereen tot totale waanzin zal vervallen. Er wordt geen ander idee uitgevoerd dan het uitschreeuwen van gevoel op muziek en loosgaan. En loos gaan ze. Zelfs nu, halverwege de toer en al doodop. Het publliek beloont ze met een vorstelijk applaus. The Drones. Dat is nou eens een band die je moet gaan zien. Rapportcijfer : een 9 01.07uur Show is klaar. Laatste plaat gedraaid. Biertje. Complimenten aan David Gibbs, die de show vlekkeloos heeft geregisseerd. 01.16 Loop tourmanager van Statistics tegen het lijf die me vertelt dat het pas de 2e show is. Hoor van zanger Denver dat ze slechts 2 keer hebben kunnen repeteren voor deze tour. Niet erg proffesioneel maar als excuus werkt het wel. Rapportcijfer omhoog naar 6. 01.16 uur Dan op zoek naar Garreth om hem te complimenteren met de show. In de kleedkamers is het stil. Geen gelach, geen gepraat. Er is niemand meer. Ik kijk om het hoekje van kleedkamer twee. Het licht is uit. Op de bank ligt een aangekleed skelet met gympies aan en een jas over zijn ogen. Garreth heeft alles gegeven. En dat gaat hij morgenavond weer doen. Rapportcijfer omhoog naar 10. Ik stoor hem niet en sluip de kamer uit. Volgende week weer zo’n topshow? Wie weet. Dan met Absynthe Minded, Miss Antarctica en Two Gallants.