In 2002 kwam het Metro Area album van Morgan Geist en Darshan Jesrani uit. Het was een verzameling van eerder uitgekomen EP’s op Environ, het label van Geist. De plaat borduurde voort op ondergrondse disco uit de jaren zeventig en tachtig, maar paste met zijn sobere, kale stijl helemaal in het straatje van de opkomende minimalscene. Tracks als Muira en Dance Reaction weerklonken tot ver in 2004 nog wekelijks over de betere dansvloeren van deze planeet. Geist en Jesrani ontleenden hun unieke sound vooral aan het instrumentale werk van Kelley Polar. Deze jonge producer was bezig met het afronden van zijn muzikale opleiding aan New York’s prestigieuze Juilliard School. Hij werd zowel in het spelen van de viola als in zang geschoold, met als specialisatie achttiende en negentiende eeuwse muziek. Maar naarmate de samenwerking met Metro Area vorderde, raakte hij steeds meer geinteresseerd in ondergrondse disco. Geist was zo onder de indruk van Polar, dat hij meer platen van hem wilde uitbrengen. Samen met drie studentes van de Juiliard School nam Polar onder de naam Kelley Polar Quartet een aantal EP’s op, die wederom in ieders platentas belandden. Nadat Polar zijn opleiding had afgerond, besloot hij zich terug te trekken uit het rumoerige bestaan van The Big Apple. Hij verhuisde naar zijn geboortestreek, het platteland van New Hampshire. Als een kluizenaar verbrak hij de meeste banden met de grote stad en sloot zich op in zijn studio. Hij richtte zich op het schrijven van een album, dat hij uiteindelijk met Morgan Geist produceerde. Love Songs Of The Hanging Gardens is het wonderschone resultaat. De plaat is onmiskenbaar Kelley Polar, met de aloude viola als leidraad, maar Geist heeft duidelijk zijn stempel op de muziek gedrukt. Geloopte discobaslijntjes worden voorzien van sporadische percussiesamples, een zweverige synth weerklinkt op de achtergond. Op Love Songs Of The Hanging Gardens laat Polar voor het eerst zijn zuivere, fragiele stem weerklinken. In tracks als Here In The Night, Vocalise en Black Hole komt die het best tot zijn recht, maar de vocalen op My Beauty In The Moon hebben een wel erg hoog Simon en Garfunkel gehalte. Gelukkig is dat met de techniek van tegenwoordig te overkomen – God zegene de forwardknop. Maar gelukkig ligt het grootste gedeelte van de plaat even goed in het gehoor als op de draaitafel. Met Love Songs Of The Hanging Gardens bewijst Polar over een rijke muzikale bagage te beschikken, die rijkt van de barokke concertzalen van achttiende eeuws Europa tot de ondergrondse disco’s van Noord-Amerika anno 2005. Het resultaat is een verzameling songs die niet alleen baanbrekend en oorstrelend, maar ook nog eens verdomde dansbaar zijn.