(vrij naar Spinvis' Ik Wil Alleen Maar Zwemmen) De schijf houdt zich dom Maar ze tikt als een bom En als je goed luistert hoor je net nog iets wat niemand had gehoord Het geluid kleedt zich uit Bij elke draaibeurt meer Ik hoor hem zingen Halleluja Halleluja zing ik Hé Ik wil niet horen dat hij zeurt Of wat er van hem moet komen als het zo door blijft gaan Ik wil niets weten van de pretenties Ik wil alleen maar luisteren Drie jaar geleden was Spinvis, aka Erik de Jong, een klein wonder in popland. Geen makkelijke popmuziek, geen vrolijke deuntjes, maar melancholische samplepop. Niets wat je ooit eerder had gehoord. Wel het geluid dat synchroon vibreerde met vele Nederlandse zielen. Spinvis stal harten en bond ze meteen aan zich. Met als resultaat een tweedeling, Spinvis: je haat het, of je gaat er voor op je knieën! Daar is niks aan veranderd. De fans zullen niet teleurgesteld worden met Dagen Van Gras, Dagen van Stro,. Zijn teksten waren het al, nu is ook zijn geluid gegroeid tot de status ‘eigen’. Nog steeds veel melancholie, veel nostalgie, veel herkenbaar voor iedereen die is opgegroeid in Nederland. Wel wordt er iets minder geknipt en geplakt. En meer gezongen. Kwam het debuutalbum nog als zuiver zolderkamerproject de wereld in, nu is er de ervaring van live spelen, met andere muzikanten, met een band. Dat hoor je. Niet alleen omdat er meer live is ingespeeld, maar ook in de nummers zelf. Die lijken minder het gevolg te zijn van schuiven met blokjes geluid op de computer en klinken meer als bandliedjes. Ik Wil Alleen Maar Zwemmen, Kom In De Cockpit, de single Het Voordeel Van Video, stuk voor stuk songs die live geen aanpassing meer behoeven om tot hun recht te komen. Dat wil niet zeggen dat het experiment is afgezworen. Integendeel. Wil je van Spinvis kunnen houden, dan moet je niet alleen openstaan voor melancholische deuntjes, maar ook voor het gebied tussen poëzie en pop. Beste voorbeeld daarvan is Lotus Europa, De Jongs persoonlijke favoriet, bekende hij tegenover 3VOOR12. De monoloog over een jongetje in een zwembad was al een tijdje live te horen, maar nu ook dit album in zijn definitieve vorm gegoten. Monotoon voorgedragen en aangekleed met verknipte klanken zou je het zomaar als pretentieuze kunstmuziek aan de kant kunnen schuiven. Heb je het lef om je aan de tekst vast te grijpen, dan word je meegesleept in een spannende dramatische film, zonder beeld, maar met geluid. NB: Dagen Van Gras, Dagen Van Stro, is in zijn geheel te beluisteren in de Luisterpaal.