‘Er was eens…’, zo begint elk sprookje. Zo was er eens een band die The Libertines heette. In die band zaten twee jonge honden die gitaar speelden: Carl en Pete. Zij schreven alle liedjes en tijdens de optredens stuiterden ze van de drugs en de opwinding de hele tijd tegen elkaar op. De twee hadden duidelijk een pact gesloten en dat bezegeld met tatoeages op de onderarm. Carl en Pete schreven twee cd’s aan materiaal vol en traden veel op. Tijdens Eurosonic 2003 in Groningen speelde de band voor een uitverkocht Vera. Kort daarna kwamen The Libertines nog naar de Melkweg in Amsterdam voor een show. Het publiek kreeg een primeur: Pete was er niet en één van de roadies viel voor hem in. Het werd een beschamend optreden en Carl en Pete zouden nooit meer samen het podium delen. Pete werd uit de band gezet zolang hij aan de drugs was. Carl ging in zijn eentje verder met het promoten van het nieuwe Libertines album, dat simpelweg Libertines heet. Maar Pete bleef grootverbruiker van verdovende middelen en belandde geregeld in een afkickkliniek. Het broederverbod was verbroken. De Britse NME volgde Pete op de voet en zo kon je wekelijks genieten van geweldige snapshots van spontane optredens. Hij maakte een singletje onder de naam Wolfman met als titel For Lovers. Het nummer komt in de top 10 in Engeland terecht. Hoe frustrerend moet dat voor Carl geweest zijn? The Libertines hadden tot dan toe in de marges van de tipparades geopereerd. Het verraad van zijn maatje was compleet. En dan was er nog zijn knuffelproject: Babyshambles. De naam dook voor het eerst op toen op een website twee cd’s vol huiskameropnames werden aangeboden. Het was onmiskenbaar de stem van Pete en hij zou de tapes in New York bij wijze van levensteken aan een Britse fan hebben gegeven met de opdracht: red deze tapes. Pete Doherty, want zo heet Pete voluit, krijgt ook nog verkering en wel met supermodel Kate Moss. Pete is, mede door haar vermeende drugsgebruik, niet meer uit de media weg te krijgen. Carl Barat, zo heet Carl voluit, begint een nieuwe band onder de naam Dirty Pretty Things. Inmiddels is het 2005 en het sprookje van The Libertines is echt voorbij. Maandag 14 november verscheen het album Down In Albion van Babyshambles. De band, net als The Libertines twee gitaren, een bas en een drumstel, is voor de zestien liedjes met Mick Jones, gitarist van punkband The Clash, als producer in zee gegaan. Net als The Libertines. Drummer Adam Ficek: “Ik kwam als laatste bij de band. Veel nummers waren al klaar. Maar bij de liedjes die nog in de grondverf stonden had ik veel input. Ik zing in elk nummer achtergrondkoortjes en speel ook alle percussie.” Er staan twee nummers met een duidelijke reggaeknipoog op de cd: Sticks and Stones en Pentonville. De link met Sandinista uit 1980 van The Clash lijkt snel gemaakt. Ficek: “Het is vreemd, maar ik ken dat album niet. Veel mensen wijzen ons daarop.” Hoewel Pete de laatste tijd weer geregeld interviews doet, is het hoofdzakelijk nieuwkomer Ficek die de pers te woord staat. Ficek: “Dat is misschien wel raar, maar het geeft ook aan dat we de laatste tijd meer zijn geworden dan Pete’s soloproject. Babyshambles wordt echt een band.” Toch moet de drummer vaak ‘weet niet’ als antwoord verkopen. Voor vragen over de inhoud van liedjes verwijst hij doorgaans naar Pete. “Hij heeft ze immers geschreven”, zegt Ficek. De band laat zichzelf ondertussen allang niet meer gek maken door alle roddel en achterklap die in de media verschijnt. Ze sluiten zich er voor af. Zo stond er ooit een verhaal over Pete in Londen in een blad terwijl de hele band op dat moment in Wales aan het opnemen was. Inclusief Pete dus. Maar Ficek kan zich wel voorstellen dat de media massaal op zijn frontman duiken: “Dat krijg je natuurlijk als je vriendin een supermodel is als Kate Moss.” Maar dat krijg je natuurlijk ook gewoon als je frontman een junkie is die toch af en toe een hit uit zijn mouwen schudt. Luister naar het hele interview van Robert lagendijk met Adam Ficek.