Onwillekeurig roept de labelnaam Nonstop van Spektrum-brein Gabriel Olegavich en zijn maatje Nick Phillips (alias BoxSaga) associaties op met de serie Nonstop Dancing van de Duitse bigband arrangeur James Last. Baardmans walste er eind jaren zestig en zeventig als een oldskool Andre Rieu meer dan twintig deeltjes doorheen, steevast in zijn jacquet op de hoes. Het gouden recept was het opleuken van hits in een nonstop jasje, later met discosausje. Menig Duitse deerne heeft er op huisfeestjes de discobol van binnen mee gezien… Maar we dwalen af. Hoewel, zo gezichtsloos als het Londense Nonstop label door het leven wil gaan met een onopvallend blauw hoesje is ook weer het andere uiterste. De goede verstaander pikt op de tracklisting meteen track 8 ‘Spektrum – Kinda New’ uit. Nieuw is anders in dit geval, het bewuste nummer stond ook al op het Spektrum-debuut Enter The Spektrum van vorig jaar. En ditmaal niet eens in de Ibiza-vriendelijke Tiefschwarz-mix, maar goed, we weten in ieder geval in welk hokje dit album valt: electrofunk, retrodisco, u noemt, wij draaien. Het is trouwens een wonder dat Gabriel Olegavich nog tijd vindt voor hobbies als het runnen van een eigen label, want als kleinzoon van componist Sergei Prokofiev schrijft hij ook nog eens modern-klassieke muziek voor het Elysian Quartet, een soort Kronos Quartet. Zijn eerste strijkkwartet liet hij remixen door electroflaneur Ed Laliq. En ziedaar, wie duikt opeens op in de tracklisting van deze labelcompilatie met het nummer Drowning, een single die hij oorspronkelijk maakte voor het High Society label? Inderdaad, het is meneer Laliq. Wie verder puzzelt, zal erachter komen dat Caspa Codina het ‘Argentijnse alter ego’ is van Olegavich. Liquide is Phillips samen met de van Basement Jaxx geleende zangeres (Tonight op Kish Kash) Phoebe Tolmer. En Spektrum-zangeres Lola Olafisoye die op opener Computer Love met Phillips meezingt, is als ex van Olegavich blijkbaar even uitgeleend aan zijn zakenpartner. Ja, het is een dolle boel op de Nonstop-burelen, niet voor niets heet een de nummers Dirty Party. Alleen die Aristacrat is nog een volstrekt raadsel (oplossingen naar 3voor12@vpro.nl). En hoe dat dan klinkt? Staccato vooral. Niet zozeer dus om uptempo uit de bol te gaan, maar meer om cool op te funken. Prince of Beck op een afterparty als jongetje Caspa Codina aan het woord is, Ed Laliq zou zo in een rockband kunnen stappen, en Aristacat en Lyric L zijn niet vies van een rapje meer of minder. Maar het zijn de staccato diepe bassen en de stokoude met moderne ProTools computerprogramma’s aanelkaar geregen Casio-computergeluiden, die het geheel een coherent geluid geven, ondanks het grote verschil in vocalen. En afsluiter Crazy Girls van Liquide is het Snoepje Van De Week, met zijn intieme fluistervocalen. Voor verzamelaars van het zwarte goud is dit natuurlijk al lang geen nieuws meer, want al het materiaal kwam al eerder uit op vrij obscure 12-inches. Maar voor de gewone sterveling is dit wonder van nieuwerwetsigheid nu eens verzameld op zo’n handig spiegelschijfje. Op track 11 tot en met 19 gaan ze ook nog eens ranzig overelkaar heen op de mixtafel: Nonstop 'dixomix' dus. En dat hele pakket gaat er ook nog eens uit voor een vriendenprijsje van rond de tien euro. Tel uit je winst, dat is pas concurrentie voor die stoffige James Last daar in de koopjesbak…