Voicst kan bij de VPRO een potje breken. Al in een vroeg stadium was het Amster-damse ADHD-trio een graag gezien gast in Club Lek, en daarna ook als festival-gangers, in sessie, noem maar op. Groot was dan ook hier ten bureel de vreugde toen EINDELIJK, na een jaar of vijf wachten, 11-11, de debuut-cd van Tjeerd, Joppe en Sven verscheen. En helemaal toen bleek dat het een hele goeie plaat was. Opgenomen in New York, geproduceerd door Eli Janney (Girls Against Boys), staat er bijna geen misser op. Vanaf de eerste tot de laatste track is 11-11 een plaat die zich kan meten met spetterende Nederlandse debuutplaten als Street (1977) Younger Days (1986) en Clean (Caesar, 1996). Maar dan rijst altijd de vraag: "Can they cut it live?". Ja dat kunnen zij. Dat wisten we al, maat gisteravond bevestigde Voicst met groot gemak tot de Nederlandse gitaartop te behoren. Strak en zonde poespas rausden zij door hun repertoire heen, waarbij alledrie de heren beurteling de aandacht voor zich opeisten. Joppe door zijn ultra strakke drumwerk, Sven door zijn reutelende bassolo's en Tjeerd door dat hij nog steeds Tjeerd is met de X-benen en de Mark E Smith-Eh eindjes aan zijn frases en zijn vinnige gitaarspel. Maar wat vooral opvalt is de frisheid van hun songs, die nergens voorspelbaar zijn, maar ook niet -een valkuil voor veel postrockers- in al te ingewikkeld gedoe vervallen. Het blijft altijd popmuziek, gek genoeg. Fris & Modern. Fris en modern is niet bepaald een associatie die de volgende bands van de avond opriepen. The Sadies, onder leiding van de sympathieke gebroeders Good, zijn afkomstig uit Canada. Het jarenlange toeren met hun vaders country-band (The Good Brothers) heeft ze gepokt en gemazeld, en voor een set waarin ze snelle surfabilly afwisselen met acht mijl hoog zwevende Byrds-pastiches draaien ze hun snelle gitaarvingertjes niet om. Ze waren al eerder in de Club, een jaar geleden, en deden toen al onze muil openvallen. Dat gold dan vooral hun jaloersmakende vakmanschap, want het genre kreeg destijds -en ook gisteravond- niet bepaald een schop onder de kont. Voor verrassingen kwamen we niet te staan. Kortom: de versheidsdatum nadert voor The Sadies, maar gelukkig zijn er massa's mensen die hun goede oude stamppot preferen boven nieuwe hippe hapjes. Ook The Bigger Lovers kunnen we moeilijk het predikaat vernieuwend opplakken. Het kwartet uit Philadelphia, onder leiding van zanger-gitarist Bret Tobias, grossiert in mooi gestileerde pop met meerstemmige zang, met hier en daar en rafelig randje. In het interview viel de naam van The Teenage Fanclub als lichtend voorbeeld, en dat is een juiste denkrichting, als je de band zou willen omschrijven. Dat pakt soms geweldig uit, zoals in You (you you) het spetterende openingsnummer van hun set (en ook van hun cd met de geweldige titel This Affair Never Happened - And Here Are 11 Songs About It ). De heren vlogen er lekker in, en van luiheid of blasé-heid was geen spoor te bekennen. Helaas maakt een soort voorspelbaarheid zich na enige tijd meester van hun set, zodat de iets avontuurlijke luisteraar niet bepaald op de wenken bedient wordt. Wel dient vermeld dat Bret Tobias zich met dit optreden sterk revancheerde voor zijn desastreuze duo-set die hij samen met Will Johnson een paar jaar geleden in Club Lek deed. Zodat we de avond met een positief gevoel konden afsluiten en op weg naar huis op de fiets lekker hard konden brullen : WHATEVER I WANT FROM LIFE SO MUCH IS COVERED WITH YOU!!! Als we Tjeerd van Voicst tenminste goed verstaan hebben. Volgende week: Artefact, Richmond Fontaine, Paul The Girl. Tot dan.