Club 3VOOR12 : Face Tomorrow met kop en schouders etcetera

Digger & The Pussycats maken er een vrolijk potje van

Terwijl gans Holland zich op Hemelvaartsdag in weilanden, parken en strandtenten tegoed deed aan de zon, breezers en bier, evalueerde gastheer Jaap Boots op zijn donkere zolderkamer de laatste aflevering van Club 3voor12. Die zag er op papier goed uit met The Long Winters, Face Tomorrow en Digger & the Pussycats. Maar kwam het allemaal uit de verf? Lees zijn verslag.

Digger & The Pussycats maken er een vrolijk potje van

Kwam het? Nou niet dus. Uit de verf bedoel ik. Die John Roderick van The Long Winters uit Seattle maakt prachtige platen. Hij kan heel goed zingen. En heel goed gitaarspelen. Hij is ook heel erg aardig, daar niet van. Maar wat hij er gisteren van bakte met zijn trio, stelde enigszins teleur. Welbespraakt en humorvol sloeg hij zich met zijn twee begeleiders door het interview heen. Daarna betrad de band het podium en speelde een veelbelovende versie van “Blue Diamonds”. Maar daarna wilde de vlam maar niet in de pan slaan bij de lange winters. Meanderend ploegde de band door een viertal nummers. Wat was er mis? Te weinig geoefend? Te ingewikkeld gedacht? Of zijn die doorwrochte imperfecte popsongs gewoon een beetje moeilijk voor een trio? Laten we het maar op de x-factor houden, en hopen dat dit de try-out voor vele vlammende optredens in Europa mag zijn. De laatste band, het “fucked-up blues-duo” Digger & The Pussycats uit Melbourne, had er veel zin in, maar een kapotte versterker haalde de band na het eerste nummer al uit het ritme. Gitarist Sam en drummer Andy hebben met Young Tight & Alright een van de leukste platen van de afgelopen maanden gemaakt, maar ondanks rondvliegende drumstokken en veel kangoeroe-gespring wilde het niet lukken om die opwinding te kwadrateren op het podium van 3voor12. Het was een beetje een potje. Wel een heel vrolijk potje, dat wel. Zodat de eer van de club werd gered door 5 Rotterdamse gasten die zich Face Tomorrow noemen. Uw gastheer, niet echt een liefhebber van het genre (“o mijn god, emocore”) moest zich na 1 nummer al gewonnen geven. Een zeer brede glimlach verscheen als vanzelf op zijn gezicht. En niet alleen op het zijne. De nummers van de 2e cd “The Closer You Get” werden met zoveel strakte, kracht en bezieling uitgevoerd dat je wel een enorme droplul moet zijn, wil je niet inzien dat dit een band van internationale klasse aan het worden is. Sign Up, de single, knalde uit de speakers als een torpedo uit een lanceerbuis. Zweet, gitaren, brulboei-zangertje. Passie. Met kop en schouders. Etcetera. Mag ik nou ook naar buiten?