Elke week vragen we de presentatoren en redacteuren van 3VOOR12 welke drie cd’s, tracks , mp3’s of concerten de meeste indruk maakte. Als de keus maar goed wordt toegelicht. Op vrijdag publiceren we de gehele lijst en destilleren er, op basis van de meest enthousiasmerende teksten, ook nog eens een top 10 uit. Een kijkje in de iPods, cd-spelers, harde schijven en minidiskspelers van 3VOOR12. Komende week: Disque Pop de la Semaine: Gem - Tell Me What's New (Excelsior/V2) Single van de Week: Home Video - That You Might (Warp/Zomba) release: 31 mei 3FM Megahit: Keane - Somewhere Only We Know (Island/Universal) 3VOOR12/Clipper: Beastie Boys - Ch-Ch-Check It Out (Capitol/EMI) 3VOOR12 Top 10: 1. Beastie Boys live in de Melkweg (Amsterdam, 16 mei jl.) Heerlijk nonchalant en met veel al dan niet geacteerd speelplezier. (Niels Post) Na twintig jaar nog altijd een top-act. (Robert Lagendijk) You get what you want. (Ron van der Sterren) Beetje bizar om te zien hoe drie grijzende, blanke multiljonairs een soort old-school hiphop in leven houden, maar ergens ook weer niet. (Job de Wit) 2. Les Savy Fav - Inches (French Kiss/Konkurrent) Niet te missen, lijkt mij. (Niels Post) Feestelijk weerzien met één van mijn favoriete live bands. (Sander Kerkhof) 3. Kopna Kopna - Like You! (cd: Like You!, My First Sonny Weismuller/Konkurrent) Ständige Wiederholung einfacher Aussagen. (Denny Baert) 4. John B - Midnight Air (12-inch, Beta/Lowlands) Music for airports na een aanval van Al Qa’ida. (Luc Janssen) 5. Ben Folds Five - Ben Folds Five (cd, Passenger) De kaarten zijn besteld voor Ben Folds in de Barbican in London. Woehoe. (Norbert Pek) 6. Metro Area - 5 (12-inch, Environ/Lowlands) Het geduld wordt beloond: Metro Area 5 is zonder twijfel dé overtreffende trap van cultklassieker Miura. (Lady Aida) 7. De Wilma's - Cannonball Blues (cd: Bye Bye Baby Blues, Het Monumentje) Want er is niets op aan te merken en dat is heel voorzichtig gezegd. Prachtplaat. (Chris Kijne) 8. Devendra Banhart - Rejoicing in the Hands (cd, Young God/XL/V2) Het resultaat is verbluffend. Een zekere mate van wereldvreemdheid blijft overeind. (Maurice Woestenburg) 9. Thursday live in de Melkweg (Amsterdam, 14 mei jl.) Legendarisch? Misschien komt dat nog. (Chris Herreburgh) 10. in een studio (Gent, 19 mei jl.) 100% Soulwax (Sander Kerkhof) De Lijstjes: Lux Janssen draait: Munk & Princess Superstar - Mein Schatzi (12-inch, Gomma/Lowlands) Het beste in de dance blijft uit Duitsland komen. Zomerhit in Zongamin-jasje. John B - Midnight Air (12-inch, Beta/Lowlands) Music for airports na een aanval van Al Qa’ida. Abflug gegarandeerd. Crashen in transit. New York City Survivors - Static Light (cd, Dum) Electronic Body Music made in Turku, Finland. Ja dat zijn Lappen! Oefenstand voor snipers. Versplinterend spagaat. Het nummer Sex & Drugs and More Drugs was ooit al 12-inch uit. De rest is nog meer inferno. Om de heide mee in de fik te vlammen. Mis Kitten - I Com (Labels/EMI), Slipknot - Vol. 3 (The Subliminal Verses) (Roadrunner/CNR) versus Pink Grease - The Nasty Show (Mute/EMI, release: 14 juni) & mijn eigen hemelvaaaart in 3voor12BPM (22 mei). Chris Kijne draait De Wilma's - Cannonball Blues (cd: Bye Bye Baby Blues, Het Monumentje) De aanleiding is meer dan verdrietig want vorig najaar overleed volkomen onverwacht Wilma Porskamp, frontvrouw en naamgeefster van een van de sympathiekste muziekgezelschappen op Nederlands Americana-gebied: De Wilma’s Het gebeurde kort nadat zij met haar mede-Wilma Barbara Westra, haar man, de striptekenaar René Windig, en muzikanten als Harry Langeveld, Bert Boot en Rien Hartog in De Vollenhof te Wezep de eerste aanzetten hadden gedaan naar wat een nieuwe cd moest worden. Die aanzetten, de Vollenhof Tapes, zijn nu de cd geworden: Bye Bye Baby Blues. Waaruit maar weer eens blijkt dat je vaak beter korter dan langer aan een cd kan werken. Want er is niets op aan te merken en dat is heel voorzichtig gezegd. Prachtplaat. James Carr - She's Better Than You (cd: My Soul is Satisfied, Kent-Soul/Munich) Het Ace-label had, dacht ik, alles nu wel zo’n beetje uitgegeven van wat er van de soul-legende James Carr uit te brengen was. En dat dachten ze zelf ook, zeggen ze in de liner-notes. Maar toen gingen ze nog eens goed zoeken en verdomd, daar kwam me toch weer een stapel banden uit de kast rollen. En dus is er nu weer een cd met gedeelteijk nog nooit uitgebracht James Carr-materiaal. Je kan natuurlijk ook zeggen dat het een handige marketing-truc is, maar misschien moeten we er niet te slecht van denken. In ieder geval is het goed dat de cd My Soul is Satisfied er is - wat voor zo' n nu eindelijk dan helemaal definitief laatste James Carr verzamelaar ook wel een fijne titel is - want daar staat bijvoorbeeld deze onbekende versie op van een van Carrs mooiste hits. Hound Dog Taylor - It Hurts Me Too (cd, Alligator) De, naar verluidt, allerruigste bluesband uit de bloeitijd van de Chicago-blues. In zijn puurste vorm, want allemaal live opgenomen in de eerste helft van de jaren zeventig in venue's als de Miling Dog Saloon in Cleveland. En je kan je inderdaad voorstellen dat zelfs een hond er van gaat glimlachen. Al is het waarschijnlijker dat hij of zij hartverscheurend mee zou gaan huilen met Hound Dogs gierende een boogie’ende gitaar. Mag in geen enkele serieuze blues-verzameling ontbreken, deze Release the Hound. Lady Aida draait: Metro Area - 5 (Environ/Lowlands) De obscure leftfield-disco met die onweerstaanbare metroseksuele latin-groove waar wereldwijd veel producers door geïnspireerd raakten. Het geduld wordt beloond: Metro Area 5 is zonder twijfel dé overtreffende trap van cultklassieker Miura. De zomer kan beginnen! Diverse artiesten - Powerslaves: an Electro Tribute to Iron Maiden (Angelmaker/Clone) De roodgekleurde 12-inchsingle die deze week verscheen beslaat een deel van de 14 artiesten die meewerkten aan de Powerslaves-cd. Rude 66 zet in zijn bewerking van Killers de vocoders open en voert het tempo flink op. Italo-disco! Legowelt zoekt het dieper op met ingetogen electrobeats in hun bewerking van Run to the Hills. De Belg Luke Eargoggle verbouwt Mother Russia tot een K. Alexi-achtige Chicago-track en de Acid Junken halen álles uit de TB 303 in Wrathchild, dat van begin af aan van de plaat spettert! Unit 4 - Body Dub (Ammontillado/Clone) Het origineel draai ik al maanden grijs, en nu heeft Alden Tyrell er ook nog twee electro remixen uitgespuugd en daarin nóg vetter de nadruk gelegd op de dub uit het origineel wat op de flip staat. Twee puike bewerkingen van een wereldplaat waar ik nog steeds geen genoeg van kan krijgen. Niels Post draait: Beastie Boys live in de Melkweg (Amsterdam, 16 mei jl.) Heerlijk nonchalant en met veel al dan niet geacteerd speelplezier vlogen Ad Rock, Mike D, MCA en Mixmaster Mike erin. Ze lieten een bloemlezing van hun vorige vijf platen horen, aangevuld met nummers van hun aankomende plaat To the 5 Borroughs. Iets meer dan een half uur kreeg het uitzinnige publiek voorgeschoteld. Dat had wel wat meer mogen zijn. Als was het gevoel na een uur waarschijnlijk niet anders geweest. Kom maar op met die nieuwe plaat. Les Savy Fav - Inches (French Kiss/Konkurrent) Eindelijk weer wat nieuws van mijn favorieten 'kunst'-rockers. ("Beetje over-de-top Talking Heads", aldus Jaap Boots.) Een kunstwerkje, zo mag je ook deze plaat wel beschouwen. Voor dat LSF iets uitbracht, in 1996, is ze begonnen met dit singles project. Negen 7-inches allemaal op verschillende labels, laten de evolutie van een fantastische band horen. Alle die singles nu dus verkrijgbaar op één handige compact disk, aangevuld met een dvd. Niet te missen lijkt mij. Alternative Nation (MTV, 20 mei jl. tussen 0 en 1 uur) Vroeger bleef ik er bij wijze van spreken voor thuis... Alternative Nation. Maar ik was eigenlijk vergeten dat het nog bestond. Het is al gauw alternatief natuurlijk, met al die crap die je de rest van de dag voorgeschoteld krijgt. Maar het was desalniettemin indrukwekkend. De muziek was goed, maar ook de clips waren allemaal tof. Zo waren er nieuwe videos van: Miss Kittin, Vive La Fête, Ash en The Mars Volta. Bijna net zo goed als 3VOOR12TV. Norbert Pek draait: Dogs Die In Hot Cars - Godhopping (single, V2) Afgezegd voor London Calling dit jaar, en zo te horen was dat ontzettend jammer. Deze eerste single is best gek en vooral te gek. Een opvallende stijlenmix in een catchy popsong. Camera Obscura - Underachievers Please Try Harder (cd, Cycle/Konkurrent) En nu ook uit in Nederland, deze zeer fijne cd van de softe versie van Belle & Sebastian (ja, dat bestaat). Dromerige lenteliedjes met fluisterzang. Zorg ook dat je aan Biggest Bluest Hi-Fi komt, de net zo goede voorganger. Ben Folds Five - Ben Folds Five (cd, Passenger) Echt leuk zo’n jaar, maar mag het a.u.b. heel snel 25 november worden? Want de kaarten zijn besteld voor Ben Folds in de Barbican in London. Woehoe. Dat gaat geweldig worden, want Ben Folds, dames en heren, is een held. Gisteren nog maar eens het debuut opgezet (toen nog met zijn Five) met klassiekers als Philosophy, Alice Childress, The Best Imitation of Myself en The Last Polka. Voorpret dus. En in de zomer komt een nieuwe soloplaat van de man. Maurice Woestenburg draait: Devendra Banhart - Rejoicing in the Hands (cd, Young God/XL/V2) Zijn debuutalbum Oh Me Oh My… was een openbaring. Kinderlijk en akoestisch gebrachte gitaarliedjes, voorzien van tragikomische teksten. Devendra Banhart. Een jonge troubadour, net de twintig gepasseerd en immer onderweg. In tegenstelling tot Oh Me Oh My…, dat met behulp van een viersporenrecorder tot stand kwam, werd er voor de opnamen van Rejoicing in the Hands een studio bezocht. Het resultaat is verbluffend. Een zekere mate van wereldvreemdheid blijft overeind. In Devendra Banhart klinkt de bezieling van Elizabeth Cotten. Noch mannelijk, noch vrouwelijk. En wars van elke tijdsgeest. White Magic - One-Note (cd: Through the Sun Door, Drag City/Domino/Munich) Het zijn een paar magere jaren geweest. Maar met White Magic lijkt Drag City weer een sterke troef in handen te hebben. One-Note is afkomstig van het mini-album Through the Sun Door, het debuut van dit New Yorkse trio. Een door piano opgejaagd sixties-klankschap dat ergens het midden houdt tussen Broadcast en P J Harvey. Zeer aanstekelijk. John Coltrane - A Love Supreme (cd, Impulse!/Universal) In Memoriam: Elvin Jones. De drummer die John Coltrane tussen 1960 en 1966 begeleidde en onder meer op A Love Supreme te horen is. Innovatief en onnavolgbaar. Hij werd 76 jaar. Chris Herreburgh draait: Thursday live in de Melkweg (Amsterdam, 14 mei jl.) Legendarisch? Misschien komt dat nog. Vast staat wel dat het eerste concert van Thursday op Nederlandse bodem nu al één van de beste concerten van 2004 zal worden. Alle grote 'hits' kwamen langs, van Paris in Flames tot War All the Time, zelfs Jet Black New Year. Een week na dato ben ik drie blauwe plekken, twee t-shirts en één opname rijker. Luister nu op http://3voor12.vpro.nl/concerts!! Atreyu - Right Side of the Bed (www.victoryrecords.com) Legale downloads rulen te pan uit! Nieuw nummer van het nieuwe album The Curse. Oomph! - Augen Auf! (Freizeichen vs. Oomph! remix) (single, un Supers/BMG) B-kant van de Augen Auf! single. Dope, gewoon een dope electro-mix. Denny Baert draait: Gomez - Split the Difference (cd, Hut/Virgin/EMI) Pearl Jam, The Seahorses, Oasis, Nada Surf… Nee, dit is niet de zoveelste misbakken supergroep, maar gewoon een aantal groepen waaraan Gomez me herinnert. Nu ja, gewoon? Invloeden worden smaakvol gemixt tot een verse maaltijd. En ook wel een beetje Radioaktivität op de achtergrond van We Don't Know Where We're Going. Kopna Kopna - Like You! (cd: Like You!, My First Sonny Weismuller/Konkurrent) Joseph Goebbels wist het al: goede propaganda is ‘ständige Wiederholung einfacher Aussagen’. De groepsnaam, het single’tje, I just can't get it out of my head. Sukilove - You Kill Me (PIAS) Pascal Deweze gaat over zijn rooie en durft weer 230 volt door zijn gitaarversterker te jagen. Rootsy rock aan het Schelde-estuarium. Job de Wit draait: Beastie Boys live in de Melkweg (Amsterdam, 16 mei jl.) Beetje bizar om te zien hoe drie grijzende, blanke multiljonairs een soort old-school hiphop in leven houden, maar ergens ook weer niet. Het waren toch ook bleke Britten die verantwoordelijk waren voor de blues-revival van de jaren zestig? Het was hoe dan ook een vermakelijke show, niet in de laatste plaats dankzij de razendsnelle acties van dj Mixmaster Mike. De korte duur van het optreden (veertig minuten) was niet erg old school. Hoe gaat die regel ook alweer uit Pass the Mic? "Well on and on and on and on, I can't stop y'all 'til the early morn' so rock rock y'all." Dat was er dus niet bij. The Beta Band live in de Melkweg (Amsterdam, 20 mei jl.) Tekenend voor de klasse van The Beta Band is dat ze speciaal voor een stukje van het nummer Broke een extra drumstel mee op tournee nemen, zodat zanger Steve Mason en reguliere percussieman Robin Jones een paar minuten kunnen synchroondrummen. Bij elkaar stonden er ongeveer twintig verschillende muziekinstrumenten op het podium. In de loop der jaren waarin de Britten toch een indrukwekkend repertoire bij elkaar hebben geschreven, is Mason bovendien gegroeid als frontman en zanger. Kanye West live in Paradiso (Amsterdam, 18 mei jl.) Het was een drukke week voor live-muziek in de hoofdstad, en dan laat ik Jimi Tenor en Opgezwolle helaas nog buiten deze topdrie. Het was ook erg druk op het podium tijdens de show van Kanye West, verantwoordelijk voor mijn plaat-van-het-jaar-tot-nu-toe. Een beetje te druk. De schertsfiguur die zonder enige muzikale input gedurende het gehele optreden toch de popster zat uit te hangen was Damon Dash, directeur van Wests label/lifestyle-imperium Roc-a-Fella. Dash schijnt (persoonlijk!) meer dan 150 miljoen euro te vertegenwoordigen, dus smijt zo'n man maar eens van de bühne. Kanye zelf overtuigde tussen de bedrijven door als sympathieke performer, maar een geconcentreerde show is nog iets anders. Robert Lagendijk draait: Beastie Boys live in de Melkweg (Amsterdam, 16 mei jl.) Misschien een beetje flauw om iedereen de ogen uit te steken door hier te vertellen dat het hotste optreden van het jaar ook nog eens ontzettend goed was. Eén dj, drie mc’s en drie kwartier waren genoeg om mij er van te overtuigen dat de Beastie Boys na twintig jaar nog altijd een top act is. Two Lone Swordsmen - From the Double Gone Chapel (Warp/Zomba) Terwijl heel wat figuren hun gitaar verkopen en inruilen voor een setje draaitafels, heb je natuurlijk altijd gasten die het omgekeerde doen. Two Lone Swordsmen bijvoorbeeld. Hoewel nog steeds op Warp, zijn ze inmiddels helemaal uitgeknetterd. Het is gitaar, drums en af en toe een harde piep of knor. Om misverstanden te voorkomen coveren ze Sex Beat van The Gun Club (wat trouwens een stuk verstaanbaarder is dan het origineel). The Kinks - Greatest Hits (2cd, Disky) Ik moest afgelopen week even pakezeltje voor collega De Wit spelen. Of ik even wat cd’s wilde terugbrengen naar Hilversum. Tuurlijk, ik ben de beroerdste niet en zo zat ik op Hemelvaartsdag opeens de hele dag één of andere Kinks-verzamelaar te luisteren. Pfew, wat zijn dat toch een fijne liedjes. Apeman, Dead End Street, Waterloo Sunset, Autumn Almanac, Plastic Man: allemaal gesneden koek voor Franz Ferdinand-fans. Ron van der Sterren draait: P J Harvey - The Life & Death 0f Mr. Badmouth (album: Uh Huh Her, Island/Universal) release: 1 juni Het nieuwe album begint ijzersterk met een traag zwaar droog "P J exclusive"-geluid in The Life & Death 0f Mr. Badmouth. En als Polly zingt, smelten we natuurlijk allemaal. Ik wel tenminste. Zeker als ze krols begint te krijsen in Who the Fuck! Iets later komt de akoestische gitaar uit de koffer en heeft iemand ook nog een tamboerijn in de hoek gevonden. Gezellig? Niet echt... Maar soms is een kinderhand snel gevuld. En een rapport met vier keer een 9+, een 6 en een 4 is altijd nog veel beter dan 6x6. Morrissey - You Are the Quarry (cd, Attack/BMG) Als je zo lang hebt gewacht op iets nieuws en het is dan ook nog goed, dan blijf je langer dan een week in de speler zitten. Daarom. Beastie Boys live in de Melkweg (Amsterdam, 16 mei jl.) Spreekwoordenavond voor een vrolijk want voor het overgrote deel gratis binnengekomen publiek. You get what you want. Blijft de vraag natuurlijk: what’cha what’cha what’cha want? Gewoon een kleine veertig minuten top hiphop-entertainment van lollige Mikes en lollige Adams. Achteraf kwam iemand me uitleggen waarom het niet goed was. Tien jaar geleden lag dat heel anders volgens deze persoon die - zo leid ik uit zijn woorden af - toen helemaal down was met de boys. Maar ja, wat wil je dan? Een Beastie-ballad? De Boys met een electro-beat? Ga 's weg zeg! Sander Kerkhof draait: in een studio (Gent, 19 mei jl.) Any Minute Now = ProTools + Queens Of The Stone Age + Wall Of Sound + Flood + Trevor + Erol + Tiga + YYY/NNN + Gary Numan + eBay + LCD + Glam + NY Excuse + WOW! = 100% Soulwax Devendra Banhart - The Body Breaks (cd: Rejoicing in the Hands, Young God/XL/V2) 22-jarige, zwaar bebaarde singer/songwriter die er uit ziet als Charles Manson. Prachtige plaat, met als hoogtepunt het schitterend simpele The Body Breaks. Briljant akoestisch popliedje in nog geen drie minuten. Les Savy Fav - Inches (French Kiss/Konkurrent) Compilatie van schier onvindbare singles die in de afgelopen acht jaar zijn verschenen. Feestelijk weerzien met één van mijn favoriete live-bands. Wat een energie!