PJ Harvey heeft de reputatie een ongenaakbaar monster te zijn. Althans, zo zou je concluderen op grond van haar muziek en teksten. Niets is minder waar: PJ gaat tegenwoordig blij en gelukkig door het leven. Verwar dus haar muziek niet met haar dagelijks leven: “Men gaat er altijd van uit dat ik een zielige zwartkijkster ben, die in haar eentje een hol bewoont, maar niets is minder waar. Men heeft dat idee ook over Thom Yorke en Nick Cave, maar zij zijn juist de grappigste mensen die ik ken. Het klassieke voorbeeld zijn cabaretiers, dat zijn meestal pas depressievelingen.” Waarom er dan toch van die donkere muziek uit PJ opborrelt? “Ik maak gewoon de muziek die in me opkomt, en dat analyseer ik niet te veel. Misschien komt het doordat ik in het dagelijks leven zo aardig ben, dat ik juist in mijn muziek de donkere kanten onderzoek.” Neem ook niet haar teksten als leidraad van haar psyche: ”Ze zijn niet mijn autobiografie en ook niet mijn dagboek”, ontkracht PJ. ”Vaak schrijf ik gewoon verhaaltjes, die mijn kijk op het dagelijks leven weegeven. Ik snap wel waarom mensen het verwarren. Ik sta als zangeres op het podium mijn meest innerlijke gevoelens bloot te geven om de beste performance te geven.” PJ is de laatste jaren veel zelfverzekerder geworden, ze heeft haar roeping gevonden: “Mijn taak in het leven is om op te treden en hopelijk breng ik zo wat plezier aan de mensheid. Tot vijf jaar geleden werd ik nog gekweld door angsten of ik wel goed genoeg was, en of het optreden me wel genoeg rust en geluk in mijn leven bracht.” PJ is sindsdien meer in het moment gaan leven, songs als You Said Something (van Stories From The City, Stories From The Sea) en The Letter van haar nieuwe album Uh Huh Her zijn daar voorbeelden van: “Pas wanneer iemand overlijdt of er een baby wordt geboren, ervaren we weer elke seconde dat we leven. Als we ons daarvan maar wat bewuster van zouden worden…” Luister naar het hele interview van Jesse Voorn met PJ Harvey en hoor ook wat haar grootste angst als songschrijver is.