Feit: Miss Machine is het easy listening album van The Dillinger Escape Plan Feit: Miss Machine is de hardste Disque Pop De La Semaine ooit Het was even schrikken na de E.P. Irony Is a Dead Scene van The Dillinger Escape Plan uit New Jersey. De band zat zonder zanger en vroeg Mike Patton (Faith No More, Mr. Bungle, Tomahawk e.a.) om de plek tijdelijk op te vullen. Resultaat: vier nummers die je ervan overtuigden dat de band zo moest klinken. En het verdriet dat je overviel omdat het vertrek van nomade Patton natuurlijk onvermijdelijk was. Wel, je had het mis. Miss Machine bewijst dat het nóg beter kan. Nieuwe vaste zanger Greg Puciato mag dan geen Mike Patton heten, zijn zangkwaliteiten komen in de buurt. En wat hij mist in stemvirtuositeit, maakt hij ruimschoots goed door zijn gebrek aan humor. Want Patton is een joker eersteklas. Dat klinkt goed in Mr. Bungle en bizar in Fantomas, maar het maakte van The Dillinger Escape Plan iets wat het niet was. De band laat horen dat ze heeft geleerd van meester Patton, maar liep niet in de val om het recept van Irony Is A Dead Scene opnieuw uit de kast te trekken. Ze was eigenwijs genoeg om haar eigen weg te gaan. Opener Panasonic Youth stelt de kenner nog wel even gerust met onvervalst harde en ingewikkelde riffs, maar in Sunshine The Werewolf snuffelt de band al aan nieuwe zijpaden. Die leiden in Phone Home langs het huis van Nine Inch Nails, waar geëxperimenteerd wordt met elektronica zonder het eigen geluid op te geven. De oude fans krijgen in We Are The Storm nog even wat ze willen, maar in dat nummer zingt Greg Puciato het al: “It’s time to let it go.” TDEP slaat met Miss Machine definitief een nieuwe weg in. Een weg die niemand nog bewandeld heeft en door te veel landschappen gaat om ze in één recensie te beschrijven. Nog steeds technisch perfect en onnavolgbaar snel, maar niet langer als doel op zich. Wilde de band ten tijde van het eerste album Calculating Infinity (vijf jaar geleden met zanger Dimitri Minakakis) nog de meest furieuze muziek aller tijden maken, nu was er een hoger doel: de muziek zelf. En dat is precies wat Miss Machine levert: muziek. 100% puur, versneden in 11 stukjes. Tenminste…. “I'll just fake it in the end, just save me for a new song and leave dead in the end” zingt Puciato in het rockzender-fähige Unretrofied. Zo blijft er toch één constante: bij TDEP heb je nooit genoeg verkeerde benen om op te staan. NB: Luister het hele album nu vier weken lang in de 3VOOR12 Luisterpaal!