November 2003: De carrière van The Bronx in Nederland kent geen gelukkige start. Drummer Jorma Vik bezeert zich in Engeland zodanig dat hij de tournee in het voorprogramma van The Distillers niet kan afmaken. Daarom speelt The Bronx in de Melkweg, met invaldrummer, helaas maar zes nummers. Jammer, want de live reputatie is de vier Amerikanen reeds vooruitgesneld. Zanger Matt Caughthran is hoe dan ook heel blij om er te zijn. Het knallende debuutalbum, qua geluid ergens tussen emo en punk in, is in drie verschillende sessies opgenomen, vertelt Caughthran. "Het zijn eigenlijk onze demo's." Voor één van de sessies riep de band de hulp in van Guns N' Roses gitarist Gilby Clarke. Met zo'n naam in de achterzak trek je natuurlijk al snel de aandacht in Los Angeles. De plaat wordt goed opgepikt en The Bronx speelt al snel in alle grote steden van de V.S. "Er is zeker iets nieuws aan de hand in L.A. Mensen komen in opstand tegen 'normale' muziek. Iedereen is het zat om te luisteren naar de zogenaamde hippe punk en hardcore die op de radio is. Dat wordt dan gezien als goede muziek. Op een gegeven moment is er zo veel van die onzin dat je er iets aan wilt doen. Bands als The Starvations en The Icarus Line en ook wij maken muziek die vertelt hoe we daar over denken. We schrijven tegen alles wat we haten. Het is een trotse 'underground' scene. Niemand wil de eerste zijn die een slechte plaat uitbrengt." Caughthran is blij dat het nu eindelijk wel een keer goed gaat met een bandje en daardoor met zijn leven. "Het is een uitdaging voor me om hard te werken, want ik ben lui van aard. De energie die ik van de muziek krijg, haal ik nergens anders uit. Ik heb jarenlang geprobeerd om uit te vinden hoe ik wilde leven en wat ik eigenlijk wilde doen. Op een gegeven moment heb ik tegen mezelf gezegd: wees eerlijk, het is allemaal bullshit, je moet nu kiezen. Dat is 'fucking' moeilijk om te doen. Ik heb na zeven jaar mijn relatie verbroken, mijn baan opgezegd en gekozen voor de band. En vanaf dat moment begon het te lopen met The Bronx."