Ik durf er een pils om te verwedden. Bijna 90% van de Nederlandse Bambix-recensies begint als volgt: "Bambix is groot in Duitsland, de band is zo mogelijk nog groter in Brazilië." Hoe zit dat dan met Bambix? Zijn ze on-Nederlands goed, of zijn ze oninteressant voor ons koffiedrinkend klompenvolk? Vreemd genoeg is het antwoord op de vraag beide! Bambix is on-Nederlands goed, simpelweg omdat ze gewoon goed zijn. De band heeft een retestrakke ritmesectie, het gitaarwerk is dik voor elkaar en de arrangementen doen niet onder voor bands als Goodriddance en NOFX. Het speelpeil ligt op niveau. Het lijkt of de band zich daar zelfs iets te veel op blindstaart. Hierdoor wil de plaat maar niet spannend worden. Nergens gaat men tot het randje, alles klinkt nuchter, je hebt nooit het idee dat de band echt hard aan het zweten is. En dat terwijl de teksten behoorlijk "emotioneel introspectief" zijn. Je verwacht de woede in sommige teksten toch terug te horen op de plaat. Om dit geheel af te doen als oninteressant is niet helemaal eerlijk. Maar toch, zo rond nummer acht van de tracklist raak ik iedere keer de aandacht kwijt. Terwijl er toch dertien songs op de cd staan. Ook live gaan de bandleden te vaak op in hun eigen spel. Ze richten zich niet op de interactie met het publiek. Wellicht dat het buitenland hier minder problemen mee heeft. Maar ik denk wel dat hier de wortel van hun 'heimat'-probleem ligt. Bambix te goed voor punk, te hard voor rock? Hm... Ze zitten maar in een lastig parket.