Waarom niet, denk ik wel eens in mijn stoutste dromen, de muziekwereld, die tenslotte op haar eigen wijze ook een vorm van georganiseerde misdaad is, geregeerd als Michael Corleone? Ja, als een Corleone. Tony Soprano zou van pure ellende om de vijf minuten flauwvallen. Niet oproepen tot het boycotten van het kopen van cd’s, zoals economen nu het volk oproepen Albert Heijn te mijden. Nee: de boycot zelf bewerkstelligen. Een stelletje mannetjesputters langs warenhuizen, Freerecordshops en dure winkelketens sturen en ze at gunpoint de verkoop laten staken. Een paar idealistische winkels bescherming bieden en een uitgelezen aanbod verzorgen via duistere Duitse importwegen. Zodat de junkies tenminste aan hun gerief kunnen komen. Het volk rest enkel nog het downloaden van commerciële meuk. (Heb je gelijk de dienaren van de wet met de klotenklus van de eeuw opgescheept.) Ruikt u snobisme? Nee hoor: wansmaak is geen misdaad, het staat de misdaad die ik voor ogen heb slechts in de weg. Lekker bootleggen in een basement. Zodat nieuwe platen van Black Rebel Motorcycle Club en The Raveonettes weer zonder bederfelijke toevoegingen worden gebrouwen en zonder schaamte onder de noemer ‘buitenlands gedestilleerd’ over de beschermde toonbanken kunnen gaan. The Strokes worden als in Reservoir Dogs in een garage opgesloten en onder dreiging van het afsnijden van een oor gedwongen hun nieuwe nummers in een middag op te nemen. Tijdens een vergadering van de Familie wordt vervolgens vastgesteld of het geproduceerde plaatje meer dan twee dollar waard is. (De kosten van de huur van de garage moeten er natuurlijk wel uit.) Winst maken we door Idols te kopen. Van de winnaars, die we laten produceren door The Neptunes, maken we stadionvullers. We huren de malafide bouwwereld in voor een Arena waarin voortaan slechts nog popsterren komen spelen. Het hele jaar door. Van Hazes tot Bauer tot Williams tot de Stones. En om het andere weekend een of andere Idol, die je hebt gemaakt, en die dus afdragen moet. Kun je nog altijd met uitgestreken smoel aan je dochter vertellen dat je in de ‘afvalverwerking’ zit. De rest van de winst maak je op de entreekaartjes, het bier en de worstjes. Met een deel van de winst koop je het noodlijdende clubcircuit op. Persvoorstellingen in het bovenzaaltje van Paradiso kosten een groot platenlabel slechts de belofte dat ze eerst ‘komen praten’ alvorens een band uit de underground op te kopen. ‘Jullie willen Modey Lemon? Okay, maar wij leveren de studio, de producer en uiteindelijk de plaat.’ Natuurlijk maken we daar an offer they can’t refuse van. Martelen doe je met een Mars Volta plaat. Na een jaar of vijf heb je de markt onder controle. De compact disc is een medium voor klassieke muziek geworden, en ligt voor 3 euro bij Het Kruidvat. Popmuziek verschijnt weer op vinyl. In de winkels staan weer platendealers. Een album kost nooit meer dan vijftien ballen. Het downloaden is eindelijk officieel geregeld. Een deel van de winst draagt men af aan jou. Tijdens weilandconcerten van The Polyphonic Spree laat je je zien met vrouw en kinderen. Je schudt er handen en slaat op schouders. Ondertussen ronselen je werknemers Mansongroupies in het publiek. (Altijd handig voor een visite bij een zendercoördinator, als er weer eens ingedeeld moet worden.) Natuurlijk eindig je op een dag als Tony Montana, in een landhuis naast dat van Joost den D. Omdat je je neus begraaft in de singletjes die op je bureau zijn uitgestort zie je niet op je beveiligingscamera’s dat de schoothondjes van Murder INC - tegen die tijd de hele hiphopwereld onder leiding van Irv Gotti - je met hun parelmoeren damespistooltjes besluipen. En opeens sta je je singletjes naar de Zware Jongens te gooien, te laat al, maar nog wel schreeuwend: I’ll take you all to fucking hell! Waarop een van de boeven snedig repliceert: ‘Daar waren we al, maar jij hebt ‘m van ons afgenomen.’