Vanaf de eerste tonen van de Joan Jett-sample (‘Bad Reputation’) is de toon op de nieuwe Peaches-cd gezet: ‘I don’t give a fuck!’ En waar de collegaatjes van Chicks On Speed nog pochen dat ze geen gitaar spelen is het Peaches die de versterker vast op tien heeft gezet. ‘Fatherfucker’, de opvolger van ‘The Teaches Of Peaches’, is de tweede volwaardige cd van de in Berlijn woonachtige Canadese Merrill Nisker. Van die eerste cd kwam het bescheiden hitje ‘Fuck The Pain Away’. Nu is het Iggy Pop, koning van ‘the white trash’ rock, die in het nummer Kick It aanbiedt dat te doen. En Peaches hangt maar wat graag zijn prinses uit. Gehuld in een smoezelig setje ondergoed laat ze haar witte lijf door het publiek door de zaal tillen en konkelt ze over het podium. Jaja, er staan clips op de cd en die zijn eigenlijk wel nodig om te begrijpen waar het bij Peaches om gaat: ‘a one woman rock ‘n roll show’. En om sex natuurlijk. Want er wordt flink met het vlees geschud op Fatherfucker. En iedereen moet meedoen. In ‘Shake Yer Dix’ maakt het gitaargeluid met geschreeuw weer plaats voor elektronica met een supercoole rap, waarbij haar stem bij vlagen in de buurt komt van die van Lil Kim. Fatherfucker is een veelzijdige cd. Maar naast de punk rock gitaren zijn het de synthesizers die overheersen. Af en toe Suicide-achtig (zoals in de single Tombstone), of een knipoog naar Salt ‘n Pepa (Back It Up) maar vooral heel veel Peaches. En dat is maar goed ook, want Peaches is goed. Na twee draaibeurten staat Fatherfucker voor de rest van de week in je kop gebeiteld: Peaches maakt met dance-apparatuur eenvoudige hapklare poptunes. En Fatherfucker, door Nisker zelf geproduceerd, klinkt zoals ie moet klinken: opgefokt, punk en als een pittige spanking. Auw!