De korte, breekbare blues en funk songs smaken als verboden vruchten. Het zijn van die prachtige vonkjes, korte moment opnamen van dat ene idee. Iedere muzikant heeft ze wel eens op een memo recorder opgenomen en ze zijn eigenlijk niet bedoeld voor andermans oren. Maar waar de ideeen later zijn uitgewerkt tot complete songs, vormen juist de outtakes en demo's hier het eindprodukt. Dat kun je gemakzuchtig noemen, maar ook gedurft en eerlijk. Want in die flarden onzintekst ('Jibberish') over een lome beat, de Tom Waits shuffle in Behind en de op een Italiaanse camping opgenomen desolate bluessong Happy Camper hoor je waar de magie van het muziek maken in verborgen ligt: intimiteit. We mogen steeds heel even meekijken om de deur van Pront's donkere kamer. De dronken vocoder waarmee Pront zijn eigen stem vaak verduistert heeft veel weg van Prince's alter ego Camille, hij/zij van If I Was Your Girfriend. Het is niet voor niks Pront's favoriete nummer aller tijden. En het vroege Prince werk is op meerdere fronten een belangrijke inspiratie. In de loop der jaren ontsnapte er veel materiaal uit de kelders van de Purperen Pinkelmans in Minneapolis. Zo is er een schitterende bootlegdemo van de Erotic City sessies, waar Harco Pront' songs als Night, Better en Confused niet op hadden misstaan. In wezen is Jibberish nog het best te vergelijken met het no-fi werk van mensen als Robert Pollard en Lou Barlow. Luister na Jibberish maar eens naar Alien Lanes of Bee Thousand van Guided By Voices en ruil de R.E.M. en Who invloeden in voor funk, elektronica en soul. De ruis van de oude tape recorders ontbreekt, maar het gevoel is hetzelfde.