Naar aanleiding van zijn prachtige cd Lycantrophy sprak 3VOOR12 aan de vooravond van London Calling met de twintig jarige Engelse muzikant. Patrick Wolf was geen doorsnee puber. Op zijn vijftiende verliet hij het ouderlijk huis om de wijde wereld in te trekken. Hij woonde vier jaar bij een oudere vrouw op het Engelse platteland en leefde een tijdje zonder vaste verblijfplaats in Parijs. Gewoon met een koffer. Leve als een vrije geest, zonder verplichtingen. "Ik besliste voor mezelf dat ik een mooi, goed en speciaal leven moest gaan krijgen. Dus ging ik de wijde wereld in om buitengewone dingen te gaan doen." Wolf speelde vanaf zijn zesde viool en luisterde al snel naar Stockhausen, Boulez en electronische muziek van voor de oorlog. Hij studeerde op school muziekcompositie. Geen Spice Girls materiaal dus. Hij maakte met zijn vader een theremin en kreeg een keyboard en viersporenrecorder. Wolf speelde ondertussen in punk rock en noise bands. "Voor mij werd al snel duidelijk dat een leven als muzikant de enige mogelijkheid was." De teksten van Lycantrophy zijn fragmenten uit het dagboek van een puberende Wolf. "De eerste helft van Wolf Song schreef ik toen ik twaalf was. Het tweede deel een jaar of zes later. Ik kijk terug op die jaren en geef commentaar op mijn eigen woorden. "De songs zitten vol levenslust en angst, dramatiek en hebben soms wel een erg donkere ondertoon. Zoals in The Childcatcher: "I was still a child when you caught me and tied me to your bed, you gave me shoes and pretty clothes and I gave you what I had between my legs." "Alle rampen en overwinningen uit m'n tienerjaren zijn er op verzameld. Ik was misschien wel gevoelig, maar ook best hardcore. Ik vocht voor waar ik in geloofde. Dat een jongen geen zakenman of rugby speler hoeft te worden, maar ook een dichter en een soldaat tegelijk kan zijn. En dan kun je in een hoop problemen komen. Ik zat op een militaire school viool te spelen in plaats van rugby. En dan onderscheid je jezelf van de massa. " "Ik ben nu twintig en heb het gevoel dat ik dingen veel dieper beleef dan veel andere mensen. Misschien heb ik al te veel gezien. Het voelt alsof ik met pensioen kan. De songs die Wolf nu schrijft zijn minder electronisch. "Het gaat meer richting rock 'n roll. Ik wil de jongensversie van PJ Harvey zijn." Hij houdt sowieso meer van vrouwelijke artiesten in de rock 'n roll. "Al die mannen met hun gitaren op het podium, het is net of ze staan te masturberen." Dat wordt dan gezellig aanstaande zaterdag op London Calling, met The Darkness als hoofdact. "Nee, The Darkness ben ik juist heel benieuwd naar. Volgens mij weten ze namelijk zelf heel goed dat ze aan het masturberen zijn." Patrick Wolf opent aanstaande zaterdag de tweede dag van London Calling om 19.30 uur in de bovenzaal van Paradiso. Luister naar het hele gesprek met Patrick Wolf.