Het dameskwartet Erase Errata uit San Francisco heeft onlangs de tweede plaat At Crystal Palace uitgebracht. Net als de voorganger Other Animals uit 2001 staat het album vol met zenuwachtige staccato gitaarklanken. Alles komt voorbij: post-punk, no-wave, riot grrrl en free-jazz. Norbert Pek vraagt in gesprek met zangeres Jenny Hoyston wat voor muziek Erase Errata nu zelf eigenlijk denkt te maken. “We maken de muziek die we maken. Genres zijn bedoeld om communicatie tussen mensen makkelijker te maken als ze het over een band hebben. Bij ons gaat dat moeilijker. De nummers die we maken overkomen ons gewoon. We zitten urenlang samen in de oefenruimte en doen niets anders dan vrij improviseren. Free style dus. Uiteindelijk komt daar een nummer uit voort. Alles wat deze band maakt wordt daar gecreëerd, zelfs de songteksten.” De muziek van Erase Errata is zo vuil dat je zou denken dat de vrouwelijke bandleden echte rock ‘n’ roll beesten zijn, maar in werkelijkheid zijn het tamelijk verlegen jongensachtige meisjes. Zangeres Jenny lijkt op een teruggetrokken ‘college girl’. Niet het eerste beeld dat je bij Erase Errata voor ogen hebt, want de band klinkt bezeten en rammelt er binnen een half uur dertien energieke nummers uit op de laatste plaat. Daar is dan ook een reden voor. “Onze collectieve ‘attention span’ is erg kort. Ook als we optreden. Als we langer dan een half uur op het podium staan worden we al nerveus en verveeld en hebben we het gevoel dat iedereen ons aanstaart. Dan willen we het liefst stoppen. Na een half uur wil ik zelfs niet meer naar een optreden mijn favoriete band kijken.” Luister verder naar het interview waarin Jenny Hoyston ook nog vertelt over mode (“I’m just a nerdy lesbian from San Francisco”) en haar oude baantjes als accountant en pizzakoerier.