vrijdagochtend, 21 november ’03 Lief Club 3voor12 Dagboek, ....vannacht, in een droom: Was met X uit eten in een restaurant...nogal hektisch, want er moest eerst allemaal kinderspeelgoed opgeruimd worden en er waren ook een paar buschauffeurs bezig Engelse dubbeldekkers in te parkeren...wat vriend Freud hiervan zou hebben gemaakt, weet ik niet, maar goed, waar het me gaat: plotseling hoorde ik de meest prachtvolle en opwindende muziek, achter uit het restaurant. Aanvankelijk dacht ik dat het van cd was, zo goed klonk het, zo strak en melodieus en scherp, maar toen bemerkte ik dat er echt vier snotjongens achter in de zaal stonden. Bas, drums, gitaar, zang. Ze zagen er uit als een kruising tussen The Strokes en The Beatles, maar ze waren veel jonger, nog bijna kinderen. Onschuldig. Maar ze klonken beter dan The Beatles, Nirvana, Green Day, The Stones en The Strokes bij elkaar. Het was de IDEALE band. Ik had nog nooit zo’n goede live-band gezien. Ze waren zelfs zeker zo goed als My Morning Jacket –en dat zegt wat sinds Gijsbert K’s recensie in de Volkskrant –en beter nog, want ze hadden geen BAARDEN. Met open mond en mijn handen vol kinderspeelgoed, vergat ik mijn X voor in de zaak en viel op mijn knieën...ik had de perfekte band gevonden...en barstte in gelukzalig snikken uit. Toen ik wakker werd, realiseerde ik me dat alles een droom was geweest. Ik hoorde de perfekte popklanken als in een maalstroom wegzuigen uit mijn brein en kon geen van die perfekte nummers meer nahummen. En ik dacht meteen terug aan de laatste aflevering van Club 3voor12, en hoe ver het Ideaal soms van de Werkelijkheid ligt. En ik dacht aan mijn terugkerende probleem als Recensent Van Mijn Eigen Programma: hoe bespreek je je eigen programma, hoe beoordeel je de bands die je zelf hebt uitgenodigd en die voor NOP komen opdraven om enthousiast hun ding te doen, live, op de radio? Vooral als ze niet zo goed blijken te zijn als je gehoopt had? En ook niet onbelangrijk, hoe beoordeel je jezelf? Kijk, je kan je verschuilen achter een pseudoniem, maar daar begrijpen de mensen dan meteen weer helemaal niks van. Zo schreef ik vorige week in de gedaante van de 62-jarige azijnpisser Jacques Bateaux een oerconservatieve en negatieve recensie van optredens van Perkin, Castro en Rocket Freudenthal. In de hoop dat iedereen wel uit die recensie zou destilleren dat ik alle acts behoorlijk goed vond... maar uit de reakties bleek al snel dat veel mensen dachten dat ik (Jaap Boots) ze allemaal uitgesproken KUT vond. Maar het tegendeel was waar!! Als ik ze “objektief” had besproken, met een rapportcijfer zeg maar, dan had ik ze in volgorde van opkomst een 7, nog een keer een 7 en een 8 gegeven. Nu zit dat Duitse lo-fi duo Rocket Freudenthal in Stuttgart misschien wel in een duo-identiteitscrisis –veroorzaakt door mij!! En nu, nu zit ik weer met de Furtips. Gezellig zootje ongeregeld uit Arnhem, die deze week speelden. Lieve mensen. Die maken een hartstikke leuke plaat (“When my baby smiles at me I go to Rio”), op een Amerikaans label nog wel. Muzikaal beïnvloed door springerige jaren 80 postpunk, Swell Maps, Gang Of Four, Au Pairs misschien wel, vleugje Kraftwerk...klinkt goed niet? Maarrr...live bleef er niet zo veel van over. Of laat ik het zo zeggen –ze kwamen niet in de buurt van mijn gedroomde band. Dat had weinig te maken met de composities of het muzikale vermogen –best op orde, maar des te meer met de zang. Moet ik het uitleggen? Nouja, euh, ik bedoel; 1 zanger die vals zingt, OK. Maar drie?! In 1 band? Daar kan geen goede bedoeling tegen op. Of was het de bedoeling? En –hoe vertel ik ze dat, zonder ze onnodig te kwetsen? Kijk, zo’n band als Dierenpark valt niet meer te kwetsen. Die Hans VanDen Burg (Gruppo S.) heeft al zo veel meegemaakt in de muziekbiz, die kan je uitmaken voor van alles en nog wat, zelfs voor 2e hands John Lennon...maar dat glijdt van hem af als water van een eend. Dus die staat daar gewoon en doet zijn ding –in dit geval Beatle-covers in de Nederlandse taal, aangereikt door Beatle-freaks Bindervoet en Henkes, die ALLE liedjes van de Beatles en talloze wissewasjes en weetjes rond de FabFour hebben verzameld in een redelijk IDEAAL boek, Help! (The Beatles In Het Nederlands). Zit zelfs lekker gezellig krakkemikkig singletje bij. Van Dierenpark. Die zich dus nu ook weer gezellig door een zestal Beatle-cover heen krakkemikten. Waarin vooral Samen Komen (“Spuitje!”) opviel als lekker sexy. Maar ideaal?–neuh. Dat gold ook voor Van Katoen, de sympathieke Nederlandstalige doe-het-zelf-grunsjers. Toegegeven, ze gaven hem flink van Jetje en zetten hun beste beentje voor enzo, en ook ontbrak het vooral zanger Bazz niet aan heilig vuur...het zat muzikaal allemaal strak en snor, waarbij extra pluim voor de Tom Morello-achtige gitaargeluiden van gitarist Lourens, en het mooie lome drummen van Arnoudt, maar af en toe dacht ik: dit kan korter –hier kan wel wat meer vuurwerk in – die tekst; mag nog aan geschaafd –en net toen ik bedacht dat ook Van Katoen niet mijn ideale band was, speelden ze hun prijsnummer Doe Het Dan Zelf –en dat moet ik dan maar als een teken van hogerhand zien en mij bek/pen houden. Toch? Lief dagboek? Dagboek!! Ah, je slaapt...wat lief. Mag ik je nog wel even influisteren dat we volgende week toch weer een gooi naar De Ideale Club 3VOOR12 doen? Dan met Sophia (dat is Robin Proper Sheppard (van The God Machine), 2000 Monkeys, de hete nieuwe band van superbelg Tom Pintens (Zita Swoon, Flowers for Breakfast, en als act drie P.W. Long, de Amerikaanse neo cult-blues held, ooit in Mule. Tot dan, voor nu: trusten.