Raymzter, de man van “Kutmarokkanen ”, is vooral zijn moeder erg dankbaar. “Mijn vader heb ik slechts een paar keer gezien in mijn leven. Mijn moeder heeft me gebracht waar ik nu ben, met veel geduld en liefde, tijd en aandacht. Ik was een moelijk kind, druk. Tot mijn zestiende telde ik voor drie, daarna werd ik pas rustiger. Dat ze het heeft volgehouden bewijst voor mij dat ze enorm sterk is.” Een ultiem doel heeft Raymzter niet. Of het moet zijn dat hij geen dingen tegen zijn zin wil doen. Maar ook dat kan niet altijd. “Ik wilde verder in de muziek, maar moest wel eerst in de broodbakkerij werken. Eerst slikken, dan pas een grote bek opzetten.” Toch wil hij op artistiek niveau geen enkele consessie doen: “Ik kan nu redelijk leven van mijn muziek, maar het zijn geen Amerikaanse toestanden. Dat vind ik ook niet erg. Ik ben nu gelukkig. Ik doe het niet voor het geld. Als je het voor het geld doet, zet je je artistieke integriteit op het spel. Geld is geen succes voor mij. Ik zit op een stijgende lijn, creatief gezien. Ook als je in buurthuizen voor een platenbon speelt, kun je groeien. Succesvol zijn.” Het grootste onrecht in de wereld is voor Raymzter racisme. “Een cliché. De keuze komt zeker voort uit mijn eigen ervaringen. Eergisteren nog. Ik wilde een taxi naar het station. Zegt die chauffeur: ‘Je bent vorige keer al meegeweest. Toen sprong je eruit zonder te betalen.’ Daar word ik niet wantrouwiger van, maar het is wel een goede reality check. Dat anderen een heel ander beeld van jou hebben dan jijzelf.”