Lief Club Lek dagboek, …wist je dat ik je binnenkort een andere naam moet geven…? Je gaat Lief Club 3voor12 Dagboek heten, want Club Lek gaat per 16 mei Club 3voor12 heten…zodat het allemaal nog beter aansluit op onze veelgeprezen website 3voor12.vpro.nl…het wordt mij allemaal wat te gestroomlijnd soms, maar goed…de moderne tijden…als we maar niet nog succesvoller worden dan gisteravond want dan word ik gek! Tot om de hoek van het blok stonden de mensen in de rij voor de drie acts, en nog bleven er huilende fans achter die zich niet bijtijds op de gastenlijst hadden laten zetten. Eigen schuld is goud waard, zeg ik altijd maar. "En Pierre! Wat misten zij????!" Nou…. zij misten een adembenemende show van de Noorse jazz-rukkers Jaga Jazzist. Ik had werkelijk nog nooit een noot van de mannen gehoord, maar dankzij krasse knar Oscar waren de tien gestoorde Noren met hun tuba's, saxen, potten, pannen, dwars-, pan- en neus-fluiten opgetrommeld en onder leiding van hun drummer Martin gaven zij een show weg waarin werkelijk geen noot werd gezongen, maar waarop ik heerlijk wegdroomde…beelden van Noorse fjorden, Zweedse schonen, Russische iconen en Amerikaanse hangbruggen kwamen mij voor de geest…toen ik ontwaakte uit mijn trance was de show voorbij en waren 20 minuten voorbij gevlogen…formidabel! Eat your heart out, BIM-huis! Daarna mocht Bettie Serveert dat gaan overtreffen, en dat deden ze…bijna. Eerst was het al dolle pret tijdens een onderhoudend gesprek met Carol Van Dijk en Peter Visser...vooral de vraag of zij de harde kern van Bettie vormden zorgde voor hilariteit, omdat bassist van het eerste uur Herman Bunskoeke zich luid en duidelijk in het gesprek mengde met een gebruld: "Ja! Hoe zit dat eigenlijk??!" Daarna werd ik wanhopig een tiental malen verliefd. Eerst op Carol en haar liedekens, toen op haar een stem, toen op haar Pipi-staartjes, daarna op heur bloes, heur jasje, heur zwarte broek, de manier waarop ze met haar voetekens de effectpedalen beroerde en tenslotte voor haar gitaar-spel. Daarna werd het mij te helemaal te machtig omdat ik op het scheurwerk van Peter Visser begon te letten en voor de tweede maal die avond in trance geraakte…vooral van zijn solo in White Dogs. 9 punten op de schaal van Schiet mij maar Lek. Daar lag ik dus, post-orgastisch gevloerd op de Club Lek-bank en toen moest Jason Ringenberg nog komen…uit de Paradiso, met de Antwerpse Seatsniffers. Hij haalde me uit mijn gezwijmel door bij binnenkomst meteen keihard te informeren waarom hij was aangekondigd als Jason & The Seatsniffers?! "Let's get this straight: it's Jason RINGENBERG. First solo, then with The Seatsniffers. Allright?" Allright Jason RINGENBERG, jij bent de baas…of beter gezegd: de boer, want Jason heeft zich na zijn roemruchte country-rock avonturen met The Scorchers het boer'n-leven ter hand genomen…en zo zag hij er ook uit. Als een boer. Allen de klompen ontbraken….maar wat een entertainer! Hij speelde zelfs een nummer van zijn aanstaande kinder-cd "A Day At The Farm With Farmer Jason" -over een tractor. Echt goed zingen kan hij niet, maar innemend was Jason wel, en toen de geoliede Seatsniffers hem gingen begeleiden ging het dak van de schuur er wel af. Nummers van Dylan en Hank Williams vlogen ons om de oren, en ik dacht aan mest, liefde en blues en hoe ze zich tot elkaar verhouden…maar kwam er wederom niet uit. Volgende week misschien?