Austin, Texas Donderdag 13 maart 2003 …op het terras boven op het dak van de Iron Cactus sta ik wat straatgeluiden op te nemen en de ‘booming voice’ van Johnny Walker, geen whiskey-merk, maar een van de DJ’s op Austin’s lokale rock-station KLBJ FM, die ‘live’ het South By South West-festival verslaan. Een paar kortgeschoren bierdrinkende jongens naast me staan te schreeuwen dat deze ‘music sucks’ en komen dan bij mij staan. Waar ik vandaan kom. Amsterdam? Zijn de hoeren nog steeds 50 dollar? Geen idee, zeg ik, ik ben al een tijdje niet geweest. Wat zijn dit voor gasten? Het blijken mariniers te zijn, en ze hebben 200 mijl gereden om van hun basis naar Austin te komen. Wow, zeg ik. En voor welke bands zijn jullie gekomen? “Bands? What bands?” Nou gewoon, die duizend bands die hier op vijftig podia spelen, 5 dagen lang. “Huh?” De vier dronken mariniers staren me aan alsof ik zojuist heb gezegd dat ze zich NU, spoorslags, linea recta en als de gesmeerde bliksem, op hun basis moeten melden omdat de oorlog, ja, echt waar zeker weten, zojuist begonnen is. Ik blijk in gesprek geraakt met de enige vier jongens in Austin die niet weten wat het South By South West Festival is. Een van de grootste rock-festivals ter wereld, man! En ik begin weer over die duizend bands en die 50 podia, al die cafes en bars die bijna een volle week lang dreunen onder het gewicht van de decibels van bekende en vooral heel veel onbekende bands die wachten op hun ‘big break’. “O”, zegt degene die zo goed wist wat de hoeren in Amsterdam kosten, “we dachten al, wat doen al die mafkezen hier met die piercings en die tattoos over hun hele kop. Allemaal van die alternatieve weirdos. Wat een losers. Niks voor ons.” Maar waarom zijn jullie dan hier? “Wij? Wij zijn hier voor de ‘Buffalo Wild Wings’ op de dertiende straat.” De Buffalo wat? “Wild Wings! Best chicken-wings in whole damned state of Texas, boy!” De mariniers zijn hier niet voor Calexico, Tony Joe White, And You Will Know Us By The Trail Of Dead, niet voor Peter Pan Speedrock, Caesar, de Jungle Brothers, The Raveonettes, The Datsuns of The Presidents of The USA, maar…voor…kippen-vleugeltjes. Ik sta even aan de grond genageld. Dan pak ik mijn DAT-recorder.. “Hold on,” zeg ik. “I gotta record this.”