Austin, Texas Woensdag 12 maart 2003. 9.28 uur …net wakker geworden in het huis van Jan D., die me gistermiddag –op gympen en met baseball-pet natuurlijk- ophaalde van het vliegveld van Austin, na een gladjes verlopen vlucht (met aan boord nog meer SxSW-gangers, onder wie Gijsbert K. van de Volkskrant, de Caesartjes en Luc van het Gentse Kinky Star Label –wat me deed beseffen dat een gek met brandende schoenveters een flink gat had kunnen slaan in de alternatieve rockscene van NL en België…) …maar goed, veilig aangekomen, en daarna achter Jan D. aangereden in een voor mijn gevoel superdeluxe, maar voor Amerikaanse begrippen nog heel kleine auto, kwartieren lang, over een spaghetti van snelwegen en intersecties en afslagen en volslagen vreemde kruispunten…een wonder dat ik hem niet kwijtraakte…maar wel met 1 arm uit het raam en mariachi-muziek op de stereo…kon een uit volle borst geschreeuwd “Yahoe!!!” niet onderdrukken…fokking hel…15 jaar VPRO en nu al mijn eerste snoepreisje…I might as well enjoy it. Jan en zijn vriendin A. ontvingen me heel Amerikaans: na 16 uur reizen eindelijk een eerste biertje en een sigaret en daarna een Mexicaanse afhaalmaaltijd, waarop Jan het niet kon nalaten de invloed van Amerikaans eten op de stoelgang tot in de finesses te bespreken…maar dat gaf niet want in mijn hoofd was toch al een information overload ontstaan…de ervaren SxSW-rotten bestookten me namelijk met informatie over bars, plekken waar je kon eten en vooral over muziek…of ik wel wist dat Heybale speelde in de Broken Spoke, en de Bastard Sons of Johnny Cash in het Opal Divine Freehouse, dat Vic Chesnutt er was, en The Biscuit Boys, en Steve Wynn, en Karen Poston en The Chrystal Pistols…een niet aflatende stroom van namen die me deed duizelen. En toen hadden ze me nog niet eens de bijlage uit The Austin Chronicle laten zien, waar in kleine priegel-lettertjes de namen van meer dan duizend bands en vijftig ‘venues’ stonden vermeld, en waar ik zag dat ik niet alleen The Raveonettes, maar ook The Polyphonic Spree, Ikara Kolt, The Drones, Dressy Bessy, The Paybacks, Nerfherder, Lagwagon, Me First & The Gimme Gimmes, Cat Power, Spoon, Caesar, The Spades, JW Roy, Joe Jackson, The Presidents of USA, The Coral, Supergrass, Zea, Dillinger Four, The Datsuns, Grandaddy, Nina Nastasia en Calexico kon gaan zien…en toen ze me vertelden over de talloze andere feesten, meet & greets, uitnodigingen, instores, outstores en barbecues, zakte ik op hun heel erg Amerikaanse, want met foeilijke bloemenstof beklede, maar o zo uitnodigende en kussenzachte bank in vreemde droomloze slaap waaruit ik vanochtend gewekt werd door het geluid van een ‘bluejay’die voor mijn raam zat te fluiten, en die niet alleen heel goed een Amerikaanse politie-sirene kon imiteren, maar ook de stoomfluit van zo’n Amerikaanse vrachttrein; een klank vol belofte, alsof ik een rock ’n roll-zwerver ben die op een ‘boxcar’ springt, op weg naar een betere toekomst...enfin. We shall see (and hear).