Soms zijn er van die momenten die je in een flesje zou willen stoppen. Zo dat je later, in mindere tijden, een slokje van zo'n levensverrijkend elixer zou kunnen nemen. Gisteravond, om ongeveer 1 uur ' s nachts, greep in de Desmet-studios zo'n Magisch Moment plaats. Na een op zichzelf al superieure uitzending van Club 3voor12, waarin Zita Swoon de opener was, vroeg Stef Kamil Carlens van die band ons of hij nog even "een akoestisch dingetje" mocht doen. Vanzelfsprekend mocht dat. En zo zaten 45 gelukkige Club 3voor12-bezoekers na afloop van de uitzending doodstil aan de voeten van Stef en zijn band, die een weergaloos en totaal akoestisch optreden van zo'n 20 minuten gaven, dat iedereen tot in de diepste krochten van de ziel moet hebben beroerd. Mij in ieder geval. Het zijn dit soort momenten die het radio maken zo de moeite waard maken. Dankuwel Zita Swoon. En ze moesten al zo bedankt worden voor hun optreden eerder die avond, toen ze pseudo-elektrisch aantraden. Sommige mensen doen alsof ze een ster zijn, anderen zijn een ster, van zichzelf. Stef Kamil Carlens is zo'n man. Geconcentreerd als een kung fu krijger, maar tegelijkertijd zo los als een aap in een kokospalm. Sexy, sluw. En vooral: gezegend met een fenomenale stem en een nog grotere zeggingskracht. Gisteravond kregen klassiekers als Josiewitchgirl weer een enerverende nieuwe lading, en zijn band dwong veel ontzag af met puntgaaf spel. De tweede band in Club 3voor12 was het Amsterdamse duo Zea dat net een heel indrukwekkende plaat heeft uitgebracht ("Today I forgot to complain") waarop ze -om de woorden van een engelse journalist te stelen- "klinken als They Might Be Giants nadat ze op hun kop gevallen zijn". Waren de mannen van Zea ook op hunne kop gevallen? En waren ze daardoor ook zo zenuwachtig voor het interview? Feit was wel dat zanger-gitarist Arnold de Boer pas na veel pressie met enkel krachtige uitspraken kwam, zoals (over het ontslag van de overige leden van Zea om er een duo van te maken): "Game over. Maar ik en Remko gooien er gewoon nog een kwartje bij". Daarna mochten de twee zenuwpezen hun stress botvieren op de computers, samplers, toetsen, gitaren en dat ging ze bepaald niet slecht af. Soms vlogen ze wat uit de bocht, maar energiek was het in zeker. Energiek was ook het laatste optreden van de avond. Jason Forrest is een DJ uit Amerika die zich onder de totaal illegale naam Donna Summer al een paar jaar bezighoudt met zo mogelijk nog illegaler knip- en plakwerk. Hij verscheen slechts met zijn laptop op het toneel, maar gaf zijn show een enorme dimensie extra mee door als een dementerende redneck-rocker over het toneel te dollen, onderwijl gillend in zijn microfoon: "Yeeeeeeeaaaaaaaah!!! Gebber!!!! Rock!!!!" etc. Toen het publiek hem niet genoeg tekeerging dook Donna Summer zelfs het toneel af om zijn fans tot dansen te bewegen. Maar onder alle poespas school muzikaal een geweldige mix, waarbij de grenzen van het toelaatbare steeds overschreden werden, en Kool & The Gang, Styyx, en Earth Wind & Fire tot een waanzinnige opzwepende mash-up werden geprutst. Swingende electro-cockrockdisco van de bovenste plank. Eat your heart out, Speedy J, Eboman en Junkie XL: Donna Summer is "the real deal."