The Strokes, the White Stripes, the Libertines… aan het begin van de jaren nul lijkt het wiel van de rock & roll voor de zoveelste keer te worden uitgevonden. Jonge blagen pakken gitaar-bas-drums en gaan zonder poespas en punky met drie akkoorden en een pakkend vuig geluid in de weer. Is dit ouwe wijn in nieuwe zakken of nieuwe wijn in nieuwe pakken? De 23-jarige Carl Barat is zanger, gitarist en tekstschrijver en vormt samen met Pete Doherty de creatieve kern van The Libertines. Barat is een jongen uit de arbeidersklasse, geboren in het niet al te welvarende Zuid-Londen en opgevoed door zijn alleenstaande moeder. The Libertines was lange tijd een soort samenwerkingsverband waar iedereen maar zo’n beetje in en uit stapte. Verschillende bassisten en drummers werden gewogen en te licht bevonden en volgens de legende zat de band zelfs een tijdje vast aan een pensioengerechtigde drummer. Barat vindt zelf niet dat ze klinken als The Clash, maar daar worden The Libertines wel voortdurend mee vergeleken. Dat is dan maar zo. Het gaat hem uitiendelijk om de liedjes, zolang de teksten goed zijn en de nummers op zichzelf kunnen staan, is hij tevreden. Wat voor soort muziek de band ook maakt, het verhinderde de manager in kwestie er niet van om The Libertines onder de vleugels te nemen en haar assistent John Powell achter de drumkit te zetten. Met de komst van bassist John Hassall – er eerder uitgetrapt omdat hij ‘te lui’ was – was de huidige bezetting compleet. Maar Pete en Carl blijven de creatieve kern, schrijven samen de teksten en de muziek en verdelen de zangpartijen. Het duurde niet lang of het label Rough Trade toonde interesse. En met de door Bernard Butler van Suede geproduceerde single ‘What A Waster’ vestigden The Libertines in één klap hun reputatie. Tijdens het eurosonic festival speelden The Libertines in VERA. R.A.M volgde de band en maakte een impressie van hun optreden tijdens het Eurosonic festival in Groningen.