club lek dagboek 20-2-2003 In de trein. We staan langdurig stil op het spoor midden in het Naardermeer, waarvan de rijp op het ijs dichterlijk schittert in de zon. Het leven lijkt even goed nu alles stilstaat. Staalblauwe lucht. Terugdenkend aan gisteravond schiet mij, behalve de lieftallige X, Bacardi breezers, nog meer leuke maar ook zeer dronken vrouwen en dan ook weer zeer beschaafde Apers tijdens de afterparty niets te binnen. Of toch. De charmante opener van de avond, Richard Thompson. Op wie verontrustend veel oude lullen waren afgekomen. Richard (bouwjaar 1949!) was met gemak de kwiekste van hen allemaal. Hij trommelde vrolijk mee met de single van de week (Missy Elliott featuring Ludacris), was gevat en vrolijk tijdens het interview (zonder al te veel los te laten natuurlijk) en speelde daarna als de gesmeerde bliksem. Deed zelfs aan verzoekjes. Wat kan die klootzak spelen zeg. Op zijn nieuwe cd The Old Kit Bag is hij qua gitaar en zang ook al zo in topvorm. Enige minpunt: die leren broek! Dat hemd! Mijn god….. Press Fashion Alert Panic Button Now! Verder een gouden optreden. Verder… Caesar was eindelijk terug. Ik moet altijd terugdenken aan die keer dat een schuchtere Roald langgeleden bij mij langskwam met een eerste democassette. En dat ik achteroverviel van hoe goed het was. Ik ben gek op die breekbare stem, gecombineerd met dat ruige gitaarwerk. Nieuwe cd ("Caesar") is ook weer behoorlijk te gek. Vooral naar het einde toe. Veel goed toetsenwerk trouwens ook. Ze zijn weer met zijn 3-en. En hebben belachelijke nieuwe namen aangenomen op de hoes. Maarja. Het verdomde is dat die band zo goed is en dat het eigenlijk ook vrienden (nouja, heel goede kennissen) van me zijn. Kan natuurlijk niet; het is zoals Lester Bangs in Almost Famous zegt: "wordt nooit vriendjes met de band". Het staat een goed interview sowieso in de weg en als hun optreden niet lekker loopt voel je jezelf bijna naakt daar staan. En het ging niet lekker. Technische problemen en te lange en zelfs pijnlijke stiltes tussen de nummers. Als ze eenmaal speelden klonk het wel goed, maar echt VLIEGEN deden ze nooit. Als ze weer bier komen drinken zal ik het ze zeggen. Kevin Aper was weer zo ontwapenend tijdens het interview dat het totaal voorstelbaar was dat Ellen ten Damme juist hem heeft uitgeroepen tot winnaar van haar "trouw-met-mij-in-Vegas"- wedstrijd. Wat een hartenbreker. En zo grappig. En zo zonder pretenties. En daarna zo onbeschaamd en oliedom en funktioneel de punkrockpedaal intrappen. Jerry Hormone liet zijn haar en gitaar weer wapperen of hij op het podium met zijn pielemuis stond te spelen, en Bottenbreker op de drums roffelde onverstoorbaar voort. Na de eerste 3 nummers van hun nieuwe album "The Buzz Electric" begonnen zelfs bij meest verstokte sufkutten grijnzen op de gezichten te komen. Ah, Hilversum Noord. Shit. Eruit. Die lieftallige X uit mijn gedachten zetten en dan veel werk en ook nog dat vervloekte Club Lek verslag schrijven.