Donderdagochtend 9.15 uur Koffie, halve croissant (niet opgegeten door X.) Lief Club Lek Dagboek, Met een kater van formidabele afmetingen stortte ik gisteravond op mijn zetel voor een godzijdank niet zo luidruchtige Club Lek. Liefde, geen liefde en drank hadden hun tol weer geëist, en dus was het maar goed dat ik als eerste mijn goede vriend Steve Wynn op bezoek kreeg. Charmant en voorkomend als altijd, leuk gesprekje, daarna wat weifelend maar allengs zekerder in zijn eentje op de gitaar. Hoogtepunten waren het ingetogen Maybe Tomorrow en de 'hidden track' van het nieuwe album Static Transmission "If it was easy everybody would do it"…. een mooi motto voor de rest van de avond en sowieso voor de rest van mijn leven…O ja, die geile Oscar Smit, onze producer, stond Steve heel onverwacht een toegift toe, terwijl ik nog veel te doen had….gelukkig was zijn akoestische uitvoering van "The Days Of Wine & Roses" uitmuntend. Olly en Gale van het Engelse Turin Brakes kwamen net overgevlogen uit de Paradiso en deden een beetje bleekjes toen ik ze in de kleedkamer een hand kwam geven. "Tired…" Ja vertel mij wat. Ik had ter plekke op hun bank in de kleedkamer kunnen neerstorten -maar hoor je mij klagen? ‘s Nachts een man, ‘s ochtends een man en tijdens Club Lek sowieso een man. Enfin. In het interview kwam de beste grap van de afgelopen maanden voorbij…we hadden het over de zogenaamde "Bedroom years" -wat deden Olly en Gale toen eigenlijk? Gelach in de zaal. Ik had de dubbelzinnigheid van de opmerking nog niet door. Maar toen we er toch op zaten vroeg ik maar meteen of ze destijds aan rukwedstrijden deden. Ja de hele tijd. En, voegde Gale er schalks aan toe: "That was our first release…" Dubbel! Afijn. Daarna was het ijs gebroken en speelden de zelfverklaarde hippies van de 21ste eeuw 4 nummers, en dat deden ze perfect. Behalve hun mooie bij elkaar passende stemmen viel het mooie solo-gitaarwerk van Gale op. Daarna gingen we nog wat internationaler met de komst van de legendarische Jamaïcaanse trombonist Rico, die met iedereen maar dan ook werkelijk met iedereen heeft gespeeld, van Laurel Aitken, Bob Marley, the Specials tot Jools Holland. Inmiddels 69 jaar oud, onverstaanbaar grappig balkend in het patois stal hij de show vooral toen hij van zich afbeet toen ik hem vroeg of hij niet eens met pensioen moest gaan. "De paus heeft zijn kalender en andere mensen hun almanak maar ik ben een rastafari en ik leef van dag tot dag." Samen met de Nederlandse ska-rocksteady-reggae supergroep Rude Rich & the High Notes speelde hij daarna een mooi zoetvloeiende, groovende set. Wat vooral opviel was dat Rude Rich zich verre houden van de verpopte vormen van ska en reggae die de laatste tijde zo in zijn, maar klonken alsof ze zo uit het Jamaica van de jaren zestig waren geteleporteerd. Zo kon ik als een nachtkaars uitgaan en snel op de fiets op hoes op an. Om twee uur lag ik er uitgeput in. Toen ging mijn 06 . Rechtop in bed. Was het X? Of misschien Z. om haar excuses aan te bieden? Of Y, om nog even langs te komen? Ik was te laat en er was niet ingesproken. Godzijdank had ik geen van 3-en teruggebeld, want vanochtend bleek het die geile Oscar te zijn geweest. Over dooie mussen gesproken. Nu snel op weg voor de vergadering van tien uur -en dan moet ik ook dat geile Club Lek verslag nog schrijven.