Club Lek verslaat Idols verpletterend met optredens van De Kift, Evan Dando en All Systems Go

Club Lek verslag 12 februari 2003

Club Lek kon gisteren eigenlijk niet stuk met de komst van De Kift, ex-Lemonhead Evan Dando en de Canadese rockers All Systems Go. En dat ging het dus ook niet.

Club Lek verslag 12 februari 2003

De Kift was gekomen om de film "De Arm van Jezus" opnieuw onder de aandacht te brengen. De innemende film was voorafgaand aan de uitzending te zien geweest. We werden getrakteerd op een prachtig morsige en donkere maar toch humorvolle film (regie André van der Hout) waarin alle leden van De Kift, inclusief kinderen, honden en oma's een rol spelen. De soundtrack, ook van de hand van het Zaanse zootje ongeregeld, was volgens woordvoerders Wim en Ferry nog niet sterk genoeg om nu reeds op cd te verschijnen, maar een impressie wilden de mannen al wel geven. Dus kwam er nog een traktatie: flarden soundtrack en Kift-klassiekers als "Nauwe Mijter" live in Desmet. En het moet gezegd, De Kift verkeerde in bloedvorm. Geen wonder dat de mannen van Calexico hun platen aanschaffen als ze in Nederland zijn. Enne…kunnen we nou niet eens zo'n band naar het songfestival sturen?? Evan Dando was met zijn stonede voorkomen en een half ontstemde gitaar ongetwijfeld gezakt voor de eerst de beste Idols-voorronde. Maar juist dat, en zijn bloedmooie stem maakte het tot een onvergetelijk optreden. Natuurlijk raffelde hij zich door de openers heen, maar toen hij eenmaal aan de klassieker The Outdoor Type en een paar nummers van zijn nieuwe cd Baby I'm Bored toekwam, was de cannabis diep genoeg tot zijn brein doorgedrongen om de songs een fantastische breekbaarheid mee te geven. Hoogtepunt: Why Do You Do This Yourself?, waarin Evan zijn -in het interview al ter sprake gekomen- drugsgebruik op nauwelijks verhulde en komische wijze becommentarieerde. De half Amerikaanse, half Canadese band All Systems Go bleek te bestaan uit 4 zeer normale jongens, die zeer normale, rechttoe rechtaan (punk)rock speelden, zoals die ook te horen is op hun vorige jaar verschenen cd Mon Chi Chi. Niks nieuws onder de zon, maar zo goed en strak gespeeld dat eenieder met enig muzikaal gevoel in zijn donder het niet kon nalaten de heupen te bewegen en de mond te laten grijnzen. Zodat we Club Lek weer met dat fijne gevoel konden afsluiten; Idols mag dan meer kijkers dan wij luisteraars hebben, maar bij ons was het echt waar zeker weten, veel leuker en beter. Alleen: mondje dicht en niet verder vertellen :-)