Lief Club Lek Dagboek, ...donderdag een snipperdag opgenomen omdat zoon Melle vakantie heeft en zijn papa ook wel eens wil zien en zijn papa hem..de schat... In de speeltuin een zeer milde kater verwerkt met Volkskrant, koffie, zonnebril en voetballen met Melle. Mijn gedachten dwaalden regelmatig af naar de behoorlijk briljante Gentse band Das Pop, die ik de avond daarvoor te gast had in Club Lek. Na een flut-interview (helemaal op mijn conto vanwege domme vragen en pesthumeur) begon het optreden in verwarring omdat zanger Bent zijn vervloekte "oortjes" was vergeten in de kleedkamer...daarom hebben echte rock n roll bands ook monitors...die zware dingen vergeet je niet...enfin, de stress bij speelden ze gedreven van zich af, en ze raken dat plastic randje van ze langzaam kwijt, zoals ook te horen is op hun nieuwe cd The Human Thing...menselijk al te menselijk schreef Nietzsche al, en vandaar dat er natuurlijk bij dit computer-gestuurde optreden gelukkig nog het een en ander fout ging (gitarist Reinhard speelde een heel nummer luchtgitaar)...dat maakte het alleen maar vermakelijker. Bij "Turn" (I want to turn you over, I want to turn you in, I want to turn you on") leek de band zelfs even te vliegen..en mijn humeur verbeterde al. Dat werd nog beter bij het optreden van Richard Hawley. De voormalige Pulp-gitarist heeft 2 en halve solo-plaat gemaakt en gaf vooraf te kennen "Completely Fooked" te zijn (gaf niks, ik ook), maar gaf een zeer fijn interview weg, en bleek behalve over veel humor ook over veel fantastische droevige liefdesliederen te beschikken die hij met gitarist Chazz zeer professioneel en hartenbrekend uitvoerde. Kreeg het publiek bijna helemaal op zijn hand...maar slaagde er niet in mij aan het huilen te krijgen, zoals zijn cd Lowdedges dat in de beslotenheid van mijn eigen huis wel kan...8 op de schaal van Club Lek. Het Nederlandse trio Incense...is een verhaal apart...de Grote Prijs-winnaars stonden eerder in Club vanwege hun emo-rock-core of whatever cd Approx 45 Mins, nu is er de mooi georkestreerde groeiplaat "On tips of wings we walk", die mij na enige twijfel, omdat het niet helemaal mijn genre is, toch had doen besluiten ze uit te nodigen. Ze speelden met overgave, maar in mijn ogen en oren miste er iets...echt goeie songs? Meer vocaal vuurwerk? Puntiger composities? Lichtshow? Naaktdanseressen? Gelukkig was het aan een groot aantal fans in de zaal (en hopelijk aan de radio) wel besteed. Na afloop werd ik door een bar-hanger onderhouden over het vermeende hoge "zeur-gehalte" van de avond...over zeuren gesproken. Had zin om hem verbaal een blauw oog te slaan met het spreekwoord over dat gegeven paard en zijn bek, maar ach, ik ben te goed voor deze wereld. .. Verder werd de afterparty massaal bezocht, en werd het natuurlijk weer te laat...maar vermakelijk...daar kreeg ik ook ontluikende homosexuele gevoelens voor R...maar die zal ik maar niet uitgebreid beschrijven in dit DB, want ik heb het gekke gevoel dat ik niet de enige ben die dit leest....:-)